Küçük yaprağıma bakarak dalmıştım düşüncelere.. Yıllardır muhafaza ettiğim bantlı yaprağımı ne zaman elime alsam, düşüncelere dalıyordum. Bazen düşüncelerim hayallere terfi ediyordu kendini. Bana ne kadar zorluk yaşatırsa yaşatsınlar düşünmeyi seviyordum. Düşündüğüm şey , başımdan geçen kötü bir olayda olsa hayallere dalınca unutuyordum hepsini. Bütün o sıkıntılardan, mutsuzluklardan ,umutsuzluklardan kurtulup mutluluğun,umudun ,huzurun içinde buluyordum kendimi.. Bu yüzden düşünmeyi,hayal kurmayı ve hatta rüya görmeyi çok seviyordum. Birkez daha Allah'a ne kadar sükür etmemiz gerektiğini hatırlatıyordu bana..
Annemin sesiyle sıçradım yerimden
- korkma kızım, benim ! Kapıyı tıklattım ama öyle bir dalmışsınki duymadın. Hadi sofra hazır, aşağıya gel
- tamam anneciğim. Sen in . Bende şimdi geliyorum.
Minik turuncu yaprağımı güzelce kütüphanemdeki yerine koydum. Başıma da bir iç başörtüsü alıp aşağıya indim. Annem başımda başörtü yokken asla mutfağa sokmazdı beni . Ne kadar saçımın dökülmediğini söylesem de, dökülme ihtimaline karşı izin vermezdi. Ee sonuçta mevzubahis Sena sultandı ! Sözünü dinlemessem neler olabileceğini iyi biliyordum.
Mutfağa girdiğimde tüm aile fertlerini masanın başında beni beklerken buldum . Babam, yine o şakacı ifadesini suratına yerleştirerek,
- kızım nerede kaldın, öldük açlıktan. Sen ayıların aç bırakılmayacağını bilmiyormusun hiç? dedi.
Babamın kendine neden ' ayı ' dediğini hâlâ anlamıyordum. Küçükken sorduğumda, Ayılı hikayeler anlatır ve o ayıların yavrusu olduğunu söylerdi her zaman, sonrada insanların arasına karışınca insana dönüştüğünü söyler, bu sırrını bir tek annemle bana anlattığınıda eklemeyi unutmazdı. Çocukluk işte, bende inanırdım. Babam kendine ne zaman ayı dese , küçükken anlattıkları aklıma gelir ve gülmeye başlardım.
- kızım hadi otur artık. Baban biraz daha beklerse seni yiyecek haberin olsun !
Annemin ikazıyla hemen yerime oturdum. Şuan tam olarak ' mutlu aile tablosu ' nu yaşıyorduk. Allah'tan bu saadetimi daim kılmasını diledim..
