Ilustrowana przeze mnie książka inspirowana moimi pamiętnikami, które pisałam jako gimnazjalistka w latach 2004-2005.
"Drodzy czytelnicy - mam na imię Ada i mam 13 lat. Jestem wrażliwa i radosna. Uwielbiam pisać i rysować - piszę pamiętniki odkąd...
Mama z Tomkiem pojechali dzisiaj do babci. Ja powiedziałam, że nie jadę, bo mi się tam nudzi i mi się nie chce.
W międzyczasie poszłam na spacerek z Martą i Marcelą. Gadałyśmy oczywiście o naszych sympatiach. Ja i Marta puściłyśmy sygnały Michałowi, żeby domyślił się, że jesteśmy razem (Marta odzyskała już komórkę, chociaż nadal może z niej bardzo mało korzystać).
Michał odpuścił, a po chwili napisał SMSa, że nas pozdrawia!
Oczywiście od razu napisałyśmy, że my też.
Gdy Tomek i mama przyjechali z powrotem, mama weszła do kuchni z ciastem w ręce i powiedziała:
–Przywiozłam ci szarlotkę od babci. Jest jej przykro, że nie chcesz do niej jeździć.
O, nieeeee...
W tym momencie poczułam się jak najgorszy człowiek na świecie...
Jak najgorszy z najgorszych potworów!
Ja olałam babcię, a ona dała mi ciasto... Nie zasługuję na ten gest...
Nie macie pojęcia, jak strasznie zżerały mnie wyrzuty sumienia. Myślałam, że mnie zabiją!
Sumienie gryzło mnie tak bardzo, że aż z własnej woli zaoferowałam mamie, że pójdę z nią do szklarni dzisiaj ścinać gerbery. Powiedziała, że nie muszę, skoro mam dużo nauki, ale ja się uparłam, żeby pójść tam z nią chociaż na chwilę.
W sumie dobrze mi to zrobiło, bo patrzenie na kolorowe kwiaty zawsze uspokaja.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
