Pamiętnik Ady

20 stycznia 2005, czwartek

O Jezu.

Jaką ja jestem kretynką. Jaka ze mnie idiotka...! Jak ja mogłam chociaż przez chwilę pomyśleć, że on te serduszka wysłał na serio... JAK JA MOGŁAM BYĆ TAKA NAIWNA I GŁUPIA!

Jeeeeeeeeeezuuuuuuuu.

Ale wszystko po kolei...

***

Rano nic nie zwiastowało nieszczęścia, które miało mnie czekać.

Właściwie dzień rozpoczął się dobrze. A nawet BARDZO dobrze.

Gdy tylko zdążyłam wejść do szkoły, od razu spotkałam Michała. Przywitaliśmy się ciepło i pośmialiśmy. Czy może być lepszy początek dnia...?

Zaraz po tym dopadła mnie pani Lisocka – od matematyki.

Myślałam, że może znowu coś zrąbałam, ale zastanawiałam się, co takiego mogłoby to być, skoro oceny na semestr są już wystawione.

Ale nie.

Ona podbiegła do mnie z lśniącymi oczami i powiedziała, że czytała moją pracę na konkurs "Moja szkoła", bo była w komisji.

Ona? Nauczycielka od matematyki? Byłam trochę skołowana, ale słuchałam dalej.

–Adusia – mówiła. –PIĘKNIE. Normalnie CUDO! To dopiero dobra robota. Muszę powiedzieć, że jestem pod ogromnym wrażeniem.

Moje serce się radowało.

Nie mogłam w to uwierzyć!

Pani Lisocka patrzyła na mnie z podziwem.

Pani od MATEMATYKI.

Jestem przecież bardzo średnia z tego przedmiotu, więc zawsze myślałam, że ma mnie za tłumoka... Po raz pierwszy słyszałam coś tak pozytywnego na mój temat z jej ust.

Czułam się prawie tak, jak w czwartej klasie podstawówki, kiedy pani od polskiego przeczytała moje wypracowanie o "Rogasiu z Doliny Roztoki" i przy całej klasie powiedziała:

–Słuchajcie, wasza koleżanka ma naprawdę wielki talent. Bardzo możliwe, że macie w klasie przyszłą sławną pisarkę.

Podziękowałam pani Lisockiej za miłe słowa i powiedziałam, że strasznie się cieszę.

–Czy są już wyniki konkursu? – zapytałam.

–Twój tekst jest jednym z finałowych – zdradziła nauczycielka. –Jutro będzie krótki apel i wtedy ogłosimy wyniki wszystkim. Przygotuj się proszę, że być może będziesz musiała wyjść na środek i przeczytać z tego wybrany przez siebie fragment.

Poczułam ukłucie w żołądku.

Naprawdę mam wyjść przed całą szkołę i czytać swój pamiętnik?

Nawet fikcyjny. Nawet taki, w którym pozmieniałam dużo faktów.

Czym innym jest recytowanie łzawego wiersza na 11 listopada, albo granie aniołka a czym innym odczytywanie na głos swoich myśli przed całą szkołą.

Zacisnęłam zęby. Pozytywne myśli mimo wszystko miały przewagę na strachem.

–W porządku – powiedziałam. –Zrobię to.

***

Byłam tak podekscytowana, że natychmiast musiałam się pochwalić koleżankom!

Wszystkie od razu chciały przeczytać moją pracę.

Akurat tak się złożyło, że miałam przy sobie kopię.