Ilustrowana przeze mnie książka inspirowana moimi pamiętnikami, które pisałam jako gimnazjalistka w latach 2004-2005.
"Drodzy czytelnicy - mam na imię Ada i mam 13 lat. Jestem wrażliwa i radosna. Uwielbiam pisać i rysować - piszę pamiętniki odkąd...
Zaczęło się od tego, że nie pomogłam im na sprawdzianie z angielskiego.
Jak miałam im pomóc, skoro nauczycielka przesadziła mnie do pierwszej ławki?!
–Ada... – szeptały za moimi plecami. –Siódme...
–Ada... piąte!
–Ada...!
Nie mogłam im podpowiedzieć. Co prawda babka chodziła po klasie, ale przez większość czasu siedziała przy swoim biurku. Byłam pewna, że by mnie złapała.
Gdy tylko wyszłam z klasy, Pamela powiedziała:
–Wielkie dzięki, Ada.
Po czym... KOPNĘŁA MNIE!
Wyobrażacie to sobie?
Od razu jej oddałam.
–Co ty robisz, Pamela, powaliło cię do reszty?!
Na to ona znowu mnie kopnęła. Po chwili dołączyła do niej Jolka.
–Super z ciebie koleżanka, Adusia, można na ciebie liczyć w potrzebie.
Zaczęłam przez nimi uciekać, wołając:
–NIE JESTEM WASZĄ ŻYWĄ ŚCIĄGĄ!
W końcu wezbrała we mnie niewyobrażalna wściekłość i kopnęłam Jolkę z całej pary.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Nie spodziewała się chyba tego.
–Ada, ty jesteś jakaś porąbana?! Myślisz, że w drzewo kopiesz???
Ooo, przepraszam! Myli się... W drzewo byłoby słabiej.
Później przez cały dzień chodziły za mną i piszczały:
–Adriaaaankaaaa, Adriaaaaankaaa.
A Pamela śmiała się, wołając:
–Adusia siusia.
Wściekła krzyknęłam:
–Pamela, nie stać się na to, żeby wymyślić coś oryginalnego? To jest stary tekst Jolki. We wszystkim musisz ją naśladować?
–Tak, bo ja jestem jej autorytetem – odezwała się Jolka, śmiejąc się.
Słowo daję, gdyby nie to, że przechodziła obok nas akurat dyrektorka, skopałabym je jeszcze bardziej.
Lecz po prostu postanowiłam to olać i do końca dnia nie odezwałam się już do nich ani słowem.
Są NIENORMALNE i tyle.
7 kwietnia 2005, czwartek
Dzisiaj znowu cały dzień kłóciłam się z Pamelą i Jolką. Na przerwach prawie na siebie krzyczałyśmy.
