KELEBEK

Kesit - 03

Kelebek'in artık bir tumblr hesabı var! - kelebekkitap.tumblr.com

Küçük bir etkinlik olarak, bu kesite kitapta en sevdiğiniz karakter ve neden o karakterin sizin favoriniz olduğu ile ilgili bıraktığınız yorumları Facebook sayfamızda kullanıcı adınızla birlikte paylaşacağız. Yorumlarınızı okumak için şimdiden sabırsızlanıyoruz. :)

LEONARD - (Isaac'in Jane'i hepsinin gözü önünde bıçakladığı kısımdan)

"Jane vurdu," dedi Isaac ayaklarının dibine yığılan Jane'i yaraladığı bıçağı indirirken. Şaşkınlığım yeni oluşmaya başlamış öfkemin üzerine geçmiş, hiçbir şey yapamadan öylece dikilmeme neden olmuştu. Isaac'in yokluğunu nasıl fark edememiştik? Eğer hemen saldırmasaydık belki de onun aralarında olmadığını görürdük ve birimiz onu aramaya giderdik. Bunlar düşünmeye çok geç kalınmış düşüncelerdi. Artık harekete geçmemiz gerektiğini idrak ettiğimde, Hector'ın çoktan Isaac'e saldırmış olduğunu fark ettim. Ted Hector'a yönelirken Olenka'nın ağlamaklı bağırışı duyuldu.

"Ted, bırakın onu artık! Jane ölecek," dedi yalvarırcasına. Karşı takımdan kimse Isaac'i yumruklayan Hector'a yaklaşamasın diye aradaki alevleri yükselttim.

"Hayatta olmaz." Karşı çıkmıştım, çünkü Isaac cezalandırılmayı hak etmişti. Onun cezasını kendi ellerimle vermek isterdim ama Hector benden önce davrandığı için, şimdilik yapabileceğim tek şey ona yardımcı olmaktı.

Alevler gövdemi kavuran öfkeyi daha da yakıcılaştırırken Olenka'nın sözü zihnimde dönmeye başladı.

'Jane ölecek.' Jane, hayatım boyunca tanıdığım o kadar kişi arasında, benim iyileşebileceğime inanan ikinci kişiydi. Raymond'ı kaybettiğim gibi onu da kaybedemezdim. Jane'in bana öleceğini söylediği gün aklıma geldiğinde nefesimin boğazımda takıldığını hissettim. Ona inanmamıştım. O gün beni o kadar çok kızdırmıştı ki, aklımda ne varsa söylemiş ve onu bir daha asla geri kazanamamıştım. Aslına bakarsak, o zaten hiç benim olmamıştı.

Yanımdayken bile düşündüğü kişinin, hep daha çok güvendiği kişinin Hector olduğunu bilmek acıtıyordu. Hector'ın bencilce onunla konuşmuyor olması Jane'i her üzdüğünde onu teselli etmek, acıtıyordu. İkinci tercih olmak -hatta ikinci tercih bile olmamak- acıtıyordu. Kendini bana asla Hector'a olduğu kadar açmayacak olduğuna emin olmak, acıtıyordu. Madem aynısını yapmayacaktı, neden ona bağlanmama izin vermişti ki?

Düşüncelerim Isaac'in takımını tamamen alevlerle sarmama yardımcı olurken bakışlarımı Olenka, Dianna ve Paulo'nun durduğu tarafa çevirdim. Jane ile ilgileniyorlardı, anlamadığım şey şuydu: Onu buradan götürmek için tam olarak neyi bekliyorlardı? Jane'in yattığı yerin çaprazında Ted'in Hector'ı zorlukla Isaac'in üzerinden aldığını gördüm. Bekledikleri şeyi bulmuştum. Dikkat dağınıklığım alevlerin seviyesinin biraz düşmesine neden olduğunda başımda beynim ikiye ayrılıyormuş gibi, keskin bir ağrı hissettim. Hareketsiz durduğum yerde yalpalamama sebep olacak kadar güçlü ağrının karşı taraftaki Asyalı adamdan geldiğine emindim. Görüşüm kararırken hala alevlere odaklanmaya çalışıyordum. Diğerlerini güvende tutmak zorundaydım. Ben inat ettikçe, zihnimi alevleri düşünmeye zorladıkça şiddetlenen ağrıyı görmezden gelsem de; ağzıma dolan demir tadını görmezden gelememiştim. En ufak gürültü bile zihnimde yankılar uyandırıyor, beni gittikçe güçsüzleştiriyordu. Kendimi ayakta duracak kadar iyi hissetmiyordum ama etraflarına sardığım çemberi indirmemekte direttim. Ellerimin, bacaklarımın düz bir zemine ulaşmak istercesine titrediklerini fark ettiğim o anda alevler benim isteğim olmadan büyümeye başladı.

"İyi misin?" Frederick'in endişeli sesini duyduğumda, ona güvenebileceğimi bildiğimden dizlerimin üzerine çöktüm. "Dayanamıyorum." Zorlukla sarf ettiğim kelimeyi duyan Frederick'in alevleri kuvvetlendirdiğini görünce rahat bir nefes aldım. Ona güvenmekte haklıydım. Kendini de, diğerlerini de koruyabileceğine inandığımdan yavaşça yere uzandım. Bakışlarım, bilinçsizleşmeden önce Jane'e ne olduğunu öğrenebilmek adına onun bulunduğu noktaya kaydı. Hector'ın kucağında ormanın içine doğru ilerliyordu. Hector, her zaman olduğu gibi, yine onun kahramanı olmuştu. Gözlerimi kapattım ve beynimi delen acının dinmesini bekledim.