KELEBEK

4.Bölüm - Shift+Delete

Gözlerimi tekrar kapattım ve gördüklerimi unutmaya çalıştım. Kısık sesle aynı şeyi tekrarlayarak mırıldanıyordum. “Shift+delete, shift+delete…”Gıcırdayan tahta döşeme sayesinde birinin yanıma geldiğini anlayabiliyordum.

“Senin ne işin var burada?”Gözlerimi açmadan orada durmaya devam ettim. Ben cevap vermeyince Leonard sorusunu tekrarladı. 

“Kusmak istiyorum. Üstüne bir şeyler giydin mi?”Bir gözümü hafifçe araladım. Üstündeki pantolon ve tişörtü görünce rahat bir nefes alıp gözlerimi açtım. O daha başka bir şey söylemeden ben konuşmaya başladım.

“Bak, lütfen az önceki şeyden bahsetmeyelim. Buraya seni ikna etmeye- ”Bir anda susup toparlamaya çalıştım. “Yani seni bu fikre ısındırmak için gelmiştim. Konuşalım diye.” Bu kadar toparlamanın yeterli olabileceğini düşünüp tekrar sustum.

“Ben gayet ısınmıştım, ta ki sen gelip işimi bölene kadar.”Kollarını göğsünde kavuşturdu. Onun yerine de ben utanıyordum. Yanaklarımın kızardığını saçlarımla örtmeye çalışıp başımı eğdim. 

“Şundan bahsetmese dedik ya. Neyse, bunun için gelmedim buraya ben. Zaten o görüntü beynimden silinmiyor.” Yüzümü buruşturdum. Alayla güldü. 

“Ne oldu? Çok mu hoşuna gitti de unutamadın?”Dayanamadım ve omzuna bir yumruk attım. Onun için çok hafif olduğunu biliyordum ama yine de daha iyi hissetmemi sağlamıştı. Bir iki saniye sonra yüzü yine eski ciddi halini aldı. 

 “Şimdi çabuk ne diyeceksen de. Çok az süren var.”Sağ tarafta duran hardal rengi, belki de kirinden böyle bir hal almıştı, koltuğa oturdu. Ben ayakta durmayı yeğledim. O koltukta neler yaşandığını tahmin bile etmek istemezdim. Düşüncelerimden kurtulmak için başımı iki yana salladıktan sonra yanına oturdum.

“Hector’ın sana söylediklerinin kulağa hiç doğru gelmediğini biliyorum. Ben de seninle tam anlamıyla aynı tepkileri vermiştim. Gerçi sonrasında biriyle yatmadım- konumuz bu değil. Yani ilk başta ben de kabullenememiştim. Sana bir şey itiraf edeyim mi?”Duraksadım. Yine düz ve konuşma hevesimi kıran yüz ifadesiyle beni izlemeye devam ediyordu.

“Aslında benim de ona inandığım söylenemez. Eğer ben bir ‘Tanrıçaysam’, neden böyle boktan bir hayatım oldu ki? Niye her şeyi kendi ellerimle kazıyarak almak zorunda kaldım? Hatta niye ben böyle bir hayat yaşarken Hector sefa içinde yüzdü? Bunların hiçbirine verecek cevabım yok. Fakat düşündüğümde bize yalan söylemesi için bir neden göremiyorum. Hem zaten artık bir işim de yok. Anladığım kadarıyla senin de işin yok.” Etrafıma göz gezdirdim. Gerçekten de işi yok gibiydi.

“Ben senin aksine hayal dünyasında yaşamıyorum Sarışın. Burası gerçek dünya ve deli saçması masallara inanacak kadar aklımı kaybetmedim. O salak herifin dediklerini harfiyen yapıyorsun. Benden de aynısını yapmamı bekleme. Senin yaşamını devam ettirebilmek için bir şeylere inanmaya ihtiyacın var. Yalan olsa da umursamıyorsun. Benim inanmaya ihtiyacım yok. Ben inancımı çok önce kaybettim.”Sehpada duran paketten bir sigara alıp yaktı. Burnumu kırıştırdım. Sigara içilmesinden hoşlanmazdım. Yüzümdeki ifadeyi inceledikten sonra güldü. Eğlenmişten çok, alay edermiş gibi bir gülüştü. Zaten alay etmek harici gülme yetisini kullanmadığına inanıyordum.

“Bir de hayatının kötü olduğunu iddia ediyorsun. Ne oldu, dumandan rahatsız mı oldun?”İnadına yakınıma girip dumanı yüzüme doğru üfledi. Elimle dumanı dağıtmaya çalıştım. Gözlerimi kısarak bu kez ben onu aşağılar gibi, alayla süzdüm.

“Daha önce söyleyen oldu mu bilmem, çok iticisin. Senin kimseye yararın dokunmaz. Kendine bile yararın yok ki başkalarına olsun. Bir işe yaramayı denesene. İnsanlara yardım etmeyi dene. İnan bu çukurda oturup sigaranı tüttürmekten ya da kızları becermekten daha iyi hissettiriyor.”Onu ikna etmek için burada daha fazla zamanımı harcamayacaktım. Hızla ayağa kalktım ve kapıya ilerledim. Aklıma gelen son bir şeyle tekrar odaya döndüm. Kılını bile kıpırdatmamıştı.