KELEBEK

3.Bölüm - İstenmeyen

 Sıçramamı durduran şey Hector’ın omzumdaki geniş eli oldu. Yavaşça önümden çekildi ve ben en nihayetinde beni tanıştırmak istediği kişiyi görebildim. Ağzımı kapalı tutmak için kendimle savaş veriyordum resmen. Bu kadar yakışıklı olması mümkün değildi. Ne kadar uğraşsam da onu süzmekten kendimi alamadım. Gözlerinin rengini daha önce başka bir insanda hiç görmemiştim. Mavi ve grinin kusursuz karışımı gibiydi. Bakışlarım dağınık kahverengi saçları ve sakallarında gezindi. İnsanın dokunası geliyordu. Başımı silkeledim ve adamı incelemekten vazgeçtim. 

“Jane bu Leonard.” Dedi Hector ve eliyle Leonard’ı işaret etti.

Ağzımı bulabildiğimde, “Tanıştığımıza memnun oldum.”dedim ve elimi uzattım. Sıkmak yerine başını sallamakla yetindi. Bu hareketini anlamlandıramamıştım. Sinirle elimi indirdim.

“İçeri geçelim.” İkisi de beni beklemeden içeri geçmişlerdi bile. Martin’in sırtımdan ilerletmesiyle içeri girdim. Burada tek kibar olan erkek hep Martin oluyordu. Evin içi beni dışından daha çok kendine hayran bırakmıştı. Duvarlar beyaz renge boyalıydı. Zenginliğini vurgulamak istercesine sütunlardaki oymalar ise altın kaplamayla kaplıydı. Girişi geçtikten sonra biblo ve tablolarla dolu bir odaya girdim. Girişi incelemek için o kadar vakit harcamıştım ki önden yürüyenlere yetişebilmek için koşmam gerekti. İçeri girdiğimde ikisinin de koltuklarda oturmadığını görünce ben de ayakta durmayı yeğledim.

“Hector.”Ona seslenmemle Hector’ın bakışları beni buldu. Onun ismini söylemem garibine gitmiş gibi görünüyordu. En azından yüzünden ben öyle bir anlam çıkarmıştım.

“Yaptığın her şey için teşekkürler. İşimden atıldım. Bu senin sayende ve tabi o aptal defterin.  Şifresini çözmek de gerçekten çok kolay oldu. Bunun yüzünden işimden olduğuma inanamıyorum. Bari bir şeye değer olsaydı. Ayrıca o sembollerle olan dili ben çözdüğüm için ona kendi adımı vermeyi düşünüyorum.”Sinirli başlayan konuşmam daha çok fikrimi paylaşıyormuşum gibi bir son buldu.

“Üzgünüm ama o defteri yazan zaten benim. “Ağzım hayretle açıldı. Bir iki adım daha ilerleyip aramızdaki mesafeyi azalttım.

“Ben boşu boşuna mı işten atıldım yani?”Sinirli bir kahkaha attım.”Benim için işimin ne kadar önemli olduğunun farkında mısın? Niye olasın ki? Sen hayatında bir kez bile nasıl geçineceğini düşünmek zorunda kaldın mı sanki? Cevap verme. Zaten biliyorum.”Konuşmak için açtığı ağzını tekrar kapattı.

“Bu senin sorumsuzluğundu Jane. Eğer işini iyi yapıyor olsaydın seni kovmazlardı. Kolay olanı yapıp suçu üstüme atma sakın. Şimdi biraz çeneni kapamayı dene ve sizi niye çağırdığımı anlatabileyim.”Çok sinir olmuştum. Sehpanın üstünde duran bir bibloyu yere yuvarladım. Porselen kadın figürü ayağımın dibinde parçalara ayrılırken sinirimin azaldığını hissetmiştim.

“Hay aksi! Elimden kaydı.”Sözlerimin her santiminden sahtelik akıyordu. Yumruklarını sıktığını görünce onu bu kadar öfkelendirmenin yeterli olduğunu düşündüm. Sımsıkı kapattığı gözlerini gülümseyerek açtı.

“Şimdi izin verirsen, devam edeyim,”dedi dişlerini sıka sıka. Kollarımı göğsümde kavuşturdum ve Leonard’ın yanına geçtim. İkimize bir şeyler anlatmak istediğinin farkındaydım. “Sen gelmeden önce, sana bahsettiğim şeylerden ona da bahsedecektim. “ Ne tepki verdiğini anlayabilmek için Leonard’a baktım. Düz bir yüz ifadesiyle Hector’a bakmaya devam ediyordu. Bu havalı ve kötü çocuk tripleri fazlaca iticiydi.

“Evet, bir şeyler saçmalamaya başlamıştın.”Leonard’ın sesini ilk kez duyduğumu fark ettim. Daha önce ağzını bile açmamıştı.

“Sana bir Tanrı’nın seni seçtiğini söyledim. Hepimizi bir Tanrı seçti. Şimdi onların bize ihtiyacı var. Diğer seçilmişleri de bir araya topladıktan sonra eğitileceksiniz.”Hector konuşması bitince her zamanki ciddi ifadesini takındı. Leonard alayla karşısındaki adamı süzüyordu. Dudakları yukarı kıvrıldı. Güldüğünü gizlemeye bile çalışmamıştı. Onu suçlayamazdım. Çünkü benim de ilk tepkim aynen böyle olmuştu. Hector, Leonard’ın dalga geçer ifadesini tamamıyla görmezden gelerek tekrar konuştu.