ALEV ALEV

57. BÖLÜM

(Multide Görkem var.😜😅😊🔥)

(Sınırı biliyorsunuz artık. 40 Vote 20 Yorum diyelim o zaman...😉😊)

Görkem'den...

Akşamüstü biz annemle sarma işini bitirdikten sonra kapı çaldı. Ateş, yaprak sarmasını sevdiği için anneme fırsat vermeden tüm sarmaları ben sarmıştım. Benim parmaklarım uyuştuğu için kapıyı açmaya annem gitti. Salonda ayaklarımı uzatmış oturuyordum.

O sırada annemin bağıran sesini duydum.

"Görkem, bak, Deniz Hanım gelmiş."

Duyduğum bu cümleyle aniden yerimden fırladım.

Annem ve Deniz teyze mutfağa geçmiş olmalıydı. Mutfağa doğru koştum. Tahmin ettiğim gibi oradaydılar. Masada oturuyorlardı.

Eğilip Deniz teyzeye sarıldım.

"Hoş geldin, Deniz teyze."

Deniz teyze de bana gülümseyerek karşılık verdi.

"Hoş bulduk, canım."

Masada yerimi aldıktan sonra devreden tamamen çıktım. Sohbet annem ve Deniz teyze arasında geçiyordu. Hiçbir şekilde müdahale etmiyordum. Ta ki annem beni dürtene kadar...

"Görkem, cevap versene, kızım. Bir şey sordu, Deniz Hanım."

Ne sorduğunu bile bilmiyordum ki. Aklım Ateş'e gitmişti. Saçları hala yerinde mi diye merak ediyordum.

Annem durumu anlayıp Deniz teyzenin sorusunu hatırlattı bana.

"Ateş'le nasıl tanıştığınızı sordu, Deniz Hanım."

Annem hatırlattıktan sonra bir süre sustum. Sevgilimin annesiyle bunu konuşuyor olmak çok garipti. Aslında Deniz teyze, Ateş'i hatırlamadığı için yalnızca onun hakkında bir şeyler öğrenmeye çalışıyordu. Böyle düşününce daha normal gelmişti.

"Biz Ateş'le okulda tanıştık. Okulun müzik grubunda gitar çalıyordu, Ateş. O zaman gruba solist aranıyordu. Ben de seçmelere katıldım. Bu şekilde tanıştık."

Deniz Teyze merakla yeni bir soru yöneltti bu kez.

"Ateş, gitar mı çalıyor?"

Onu başımı sallayarak onayladım. Buruk bir tebessümle cevapladım.

"Piyanoya küstükten sonra kendini gitara vermiş."

Bu söylediğim onu hem şaşırtmış hem de üzmüştü.

"Ateş, piyanoya küsmüş mü? Neden ama?"

Gözlerimi kaçırdım. Ona bunu benim anlatmam ne kadar doğruydu ki?

"Sen, kazanın olduğu gün Ateş'e piyano çalıştırıyormuşsun. Döndüğünde onu dinleyeceğine dair söz vermişsin. Sen dönmeyince o da... Bir daha çalmamış piyanoyu."

Gerçekten üzgün görünüyordu. Gözlerini masaya dikti.

"Ben hâlâ inanamıyorum bir oğlum olduğuna. Ama garip bir şekilde de inanıyorum. Yani şu an çok aradayım. On yıldır yalnız yaşıyorum. Kimsesiz olduğumu düşünürken kocaman bir oğlum olduğunu öğrenmek... Ben ona daha yakın olmak isterdim. Onun da bunu istediğini biliyorum. Ona onun baktığı gibi özlemle bakabilmeyi isterdim." dediğinde elini tuttum.

"Başaracaksın. Birlikte yapacağız. Ateş, senin için bir doktor bulacak. Ateş'le ilgili bilmen gereken ilk şey şu: O, kafasına koyduğu şeyi yapar. Sana her şeyi hatırlatacak."