*Proloog* "Ik wil dat je geniet van onze dag. Het is onze bruiloft, Jihane. Ik wil niet dat je er zo bij loopt. Laat zien dat je gelukkig bent." Hij keek haar met een scheve glimlach aan. En zij keek hem kwaad aan. Hoe kan hij dat zeggen als hij weet wat er speelde, als hij weet dat ze niet gelukkig is, als hij weet dat hij de reden is van al het slechte. "Gelukkig?! Gelukkig?! Moet ik een neppe glimlach opzetten en tevreden de mensen groeten? Verwelkomen? Wat denk je wel niet? Mijn ouders en zussen kennen mij en ze weten wanneer ik gelukkig ben en wanneer niet, dus zo'n glimlach kan niks redden. Ik ben ongelukkig en dat zien de mensen wel. Jij maakt mij ongelukkig. Jij hebt mij alles ontnomen wat me dierbaar was. Ik zal nooit gelukkig met je zijn. Er is maar 1 iemand die me het geluk kan geven en die gene heb jij van me afgenomen. Je hebt me gedwongen om met je te trouwen. Jij hebt me gedwongen om afscheid van hem te nemen. Dat ik nu met je trouw, dat doe ik voor hem! Dat ik nu een leven met jou begin, dat doe ik voor hem, dat ik nu volhoud en op de bruiloft een neppe lach opzet, dat doe ik voor hem, dat ik nu al mijn dierbaren voorlieg, dat doe ik voor hem en dat ik mezelf opoffer, dat doe ik ook voor hem! Alles wat ik doe, doe ik voor hem en weet je waarom...? Simpelweg omdat ik van hem hou. Liefde, klootzak. Liefde, iets wat jij nooit zal kennen en voelen en waarom niet? Omdat jij gewoon een harteloze monster bent. Jij zult nooit zo als hij worden. Hij is gevoelig, lief, begripvol en dwingt niemand tot een huwelijk. Maar jij krijgt je zin. Ik zal met je trouwen, ik zal je gehoorzamen tot de dood, ik zal bij je blijven en dat doe ik allemaal om hem. Om hem te beschermen en waarom? Omdat ik gewoon van hem hou, iets wat ik altijd zal blijven doen." Hij bleef haar maar strak aankijken. Ze wist dat haar woorden hard aankwamen en dat was ook de bedoeling. Ze wil hem net zoveel pijn doen als hij haar. "Ik haat je." Bracht ze er zachtjes uit en schudde zachtjes met haar hoofd. Hij bleef haar maar aankijken op dezelfde manier als voorheen. Ze pakte haar tasje van de bank, liep weg en liet hem daar achter met zijn eigen gevoelens. Voor het eerst in tijden hebben haar worden hem geraakt. Is hij echt zo erg? Is ze echt zo ongelukkig door hem? Hij zakte neer op de bank en ging met zijn hoofd leunen op zijn handen. "Ze haat me." Mopperde hij zachtjes. "Ze haat me."
JE LEEST
struggles in love (VOLTOOID)
Romance"Ik wil dat je geniet van onze dag. Het is onze bruiloft, Jihane. Ik wil niet dat je er zo bij loopt. Laat zien dat je gelukkig bent." Hij keek haar met een scheve glimlach aan. En zij keek hem kwaad aan. Hoe kan hij dat zeggen als hij weet wat er s...
