struggles in love (VOLTOOID)

19

En ze verliet haar kamer. Beneden kwam ze Chafik tegen die de trap op wilde. "Hey." "Hallo." Ze bleef staan. "Hoe gaat het met je?" "Hamdullilah en met jou?" Hij knikte "Hamdullilah. Ga je nu al weg? Adil vertelde me dat je boven was met Naoual en haar helpt met haar werk." "Ja, er viel toch niks te helpen." "Oke, nou zie je nog wel." "Insha'Allah. Doeg." En ze liep weg.] Thuis aangekomen, belde ze Redouan op. "We hebben ruzie." "Hoe bedoel je?" "Nou, ze wil het maar niet vertellen. Ik heb echt mijn best gedaan, maar ze laat niks los. Ze vertrouwt me gewoon niet." "Nou, ik denk eerder dat ze bang is, vooral omdat je bij de politie werkt." "Denk je? Ik kon moeilijk verzwijgen wat voor werk ik doe. Als ze er dan achterkwam, zou ze zeker weten dat ik iets verberg." "Dat is waar. Eey, laat het gewoon even rusten. Neem pauze of zo." "Pauze? Dat kan dus niet, maar hoe gaat het verder?" "Hamdullilah, schatje. Ik mis je." Jihane zuchtte diep. "Ik mis jou ook." 'Zullen we morgen na het werk wat leuks gaan doen?" "Ik kan wel in de pauze even snel langskomen." "Maar ik wil je de hele dag bij me." "Ik wil niks liever, maar nu kan het nog niet. We moeten nog even volhouden." "Oke, schatje. Kom maar morgen langs." "Zal ik doen." De volgende dag in de pauze vetrok ze gelijk naar Redouan. Van Naoual heeft ze ook niks meer gehoord. Nadat hij opendeed, hield hij haar stevig vast. "Oh, schatje. Ik heb je zo gemist." Hij kuste haar liefdevol. Ze sloeg haar armen om zijn nek. "Ik jou ook, schat. Nou, ik heb honger. Heb je al besteld?" Ze liet hem los en liep door naar de woonkamer. Hij had een prachtig huis. Je zou zeggen dat een man niet zo goed kan inrichten, maar Redouan lukte het wel... met de hulp van zijn zusjes! "Ja, ik heb besteld. Alles ligt in de keuken. Ik ga even halen, goed en trouwens ik heb nieuws voor je." Ze keek hem niet begrijpend aan. Lachend liep hij naar de keuken en kwam terug met het eten. Hij legde alles op tafel. "Zidd, aanvallen, schatje." "Nee, jij gaat me eerst vertellen wat voor nieuws je voor me hebt." Ze ging op zijn schout zitten en keek hem afwachtend aan. "Eh, je gaat wel akkoord mee, want er is geen weg meer terug." Nu werd ze helemaal nieuwsgierig. "Redouna, doe normaal en vertel me wat je weet." "Jij, nieuwsgierige muisje ook. Nou, ik heb mijn moeder over je verteld." Ah, wat schattig. Hij heeft zijn moeder over mij verteld, dat betekent dat ie echt serieus met me is, dacht ze vrolijk. "Echt?" "Ja, echt. Ze is razend benieuwd en daarom heeft ze ons vanavond uitgenodigd voor een etentje." "Wat?! Echt niet. Ik ken ze niet eens." "Daarom krijg je de kans om ze vandaag te kennen. Mijn zusjes en broers zijn er ook. Hee, niet verlegen zijn. Je zal ze echt mogen. Dat beloof ik je." "Dat weet ik, maar schatje, ik weet niet wat ik moet zeggen en wat ik moet doen. Het is wel anders." "Schatje, je moet gewoon jezelf zijn. Ik heb alle positieve dingen over je verteld en de hele gezin is echt benieuwd en mijn moeder is nu vast allerlei hapjes aan het maken. Je kan haar echt niet teleurstellen." En hij gaf haar een kus op der wang. "Maar..." "Niks maar. We gaan." "Dan moet ik andere kleren aandoen. Ik kan moeilijk daar verschijnen in deze strakke spijkerbroek." Hij lachte. "Lieverd, mijn zusjes lopen er bijna halfnaakt bij en dan vind jij dit erg? Ik wil dat je niks aan jezelf verandert! Geen haartje, want dan ben je niet de Jihane waar ik niet zonder kan. En ik wil dat mijn familie je leert kent zoals je bent, omdat ik dan zeker weet dat ze er achter zullen komen dat jij mijn grootste winst bent in mijn hele leven. Het beste wat me is overkomen. Je bent mooi zoals je nu bent." Ze hield haar tranen met moeite in. Zo lief waren zijn woorden. Ze sloeg haar armen strak om zijn nek en gaf hem een dikke kus. "Ik hou van je om zoveel redenen. En nu omdat je me zo zelfverzekerd doet overkomen." "Alles voor jou, schatje. Kom, eten." Ze ging van zijn schout af en op de bank zitten en net ze haar eerste hapje heeft genomen, kijkt ze hem geschrokken aan. "Je vader is er niet bij, he?" "Nee." Zei hij lachend. "Ik wist dat je anders niet zou komen en mijn moeder wist dat ook. Hij gaat eten bij een vriend. Alleen mijn moeder, zusjes, broers en schoonzusje is er." "Oh, mooi." Zei ze opgelucht. Die avond na het werk, ging ze gelijk naar huis. Ze haalde haar kast overhoop. Wat moet ze aan? Ze moet een goede eerste indruk achterlaten, natuurlijk. Terwijl ze een gevecht hield met haar kleren, dacht ze terug aan Redouan's woorden. Ze moet als zichzelf gaan. Niks veranderen, dat is pas eerlijk. Ze pakte toen snel een spijkerbroek, met een zwarte bloesje, een bruine/paarse sjaaltje om haar nek en haar bruine pumps. Haar haar liet ze mooi loshangen. Nog wat mascara, lipgloss en klaar is kees! Hij stuurde een smsje waar in stond dat hij buiten op haar wacht. Ze nam afscheid van haar ouders. "Ik ga naar Naoual. Doeg." En snel verdween ze, voor haar moeder met allerlei vragen komt. Redouan stond op de hoek op haar te wachten. "Je ziet er prachtig uit, schatje." Zei hij in de auto. "Dank je, ik hoop dat je familie dat ook zullen vinden." "Reken maar van wel." Nadat ze er waren, stapten ze uit en liepen naar de woning van Redouan zijn ouders. Jihane was erg zenuwachtig. Dit was natuurlijk niet niks. Redouan belde aan. "Deze keer bel ik gewoon aan en loop ik niet zomaar naar binnen." Zei hij lachend. Jihane gaf hem een gemaakte glimlach. "Lieverd, niet zenuwachtig zijn." En hij pakte haar hand vast. Ze keek hem geschrokken aan en trok ruw haar hand terug. "Laat dat kleffe gedoe alstublieft rusten. Niet nu, Redouan. We zijn niet alleen." Hij lachte en keek voor zich. Toen werd er open gedaan...