struggles in love (VOLTOOID)

42

Ik heb haar al dagen lang niet meer gesproken. Ik wil haar gewoon niet kwijt als vriendin." Redouan keek haar aan. "Schatje, misschien moet je haar gewoon wat tijd gunnen. Het is maar een paar dagen geleden dat ze de waarheid heeft gehoord. Ze moet toch ook alles op een rijtje zetten?" "Ja oke, maar het is gewoon zo moeilijk. Voor haar is het natuurlijk moeilijk, alleen ze moet me geloven, Redouan." "Dat gaat ze ook doen, alleen nog even niet. Plaat jezelf in haar schoenen. Dan zie je hoe ze zich voelt. Het vertrouwen gaat echt niet zo snel terug, hoor. Geduld loont." "Ja, jij ook!" Ze gaat met haar hoofd op zijn schout liggen en kijkt naar het plafond. "Ze is zo een schat! Ik snap hoe ik haar dit heb kunnen aandoen." "Heb je er spijt van?" Jihane kijkt hem aan. "Ja, ik heb spijt dat ik Naoual hiervoor heb gebruikt, maar ik heb er zeker geen spijt van dat ik hiermee jou ging helpen. Ik wil gewoon dat we het anders hadden aangepakt. Misschien hadden we gewoon Naoual vanaf het begin de waarheid kunnen vertellen. Ze zou ons vast hebben geholpen." "Ze zou ons willen helpen, ja, maar ik denk toch niet dat ze het deed. Bang voor Chafik en... weet je, het is gewoon zo gelopen en dat moeten we accepteren en niet denken aan het feit dat het anders kon lopen en dat we het anders konden doen." "Je hebt gelijk. Je hebt ook altijd gelijk." Hij glimlachte en streelde door haar haren. Heerlijk, vond Jihane dit. Ze zou nooit genoeg krijgen van het strelen door haar haren. Haar moeder deed het vroeger altijd bij haar en Jihane weet nog heel goed hoe lekker het was en dat ze gelijk in slaap viel. Ze keek Redouan glimlachend aan en draaide zich op haar zij. "Ik hou van je." Zegt ze zachtjes en sloot haar ogen. Kort daarna viel ze in een diepe slaap. Redouan stond voorzichtig op en legde haar hoofd op een kussen. Hij pakte een deken uit zijn kamer en legde die om haar heen, terwijl hij haar een zachte kusje op haar hoofd plaatste. Onvoorwaardelijk houdt hij van haar. Hij schreef een briefje voor haar en legde die op tafel. Nadat hij zijn sleutels pakte, vertrok Redouan naar zijn werk. Hij wilde haar niet wakker maken. Ze had vandaag een vrije dag en was erg moe van gisteren toen ze de hele dag moest werken. Toen hij op zijn werk aankwam, parkeerde hij zijn auto en stapte uit. Net hij naar de ingang wilde lopen, zag hij aan de overkant Naoual bij een winkeltje. Zou hij op haar afstappen? Of juist niet? Hij wil zo graag dat zij en Jihane het goed zouden maken. Hij ziet en voelt wat een leegte Jihane voelt zonder haar. Hij waagde het er toch op en stak de weg over. "Naoual?" Geschrokken draaide ze zich om. "Ik moet weg." Zegt ze en zette het op lopen. Redouan pakte haar vast bij haar arm. Naoual bleef stokstijf staan. Die tinteling die ze toen voelde, is onbeschrijfbaar. Het leek net als vroeger. Wanneer hij haar aanraakte, wat een kracht die aanrakingen hebben. Wat voor effecten het voor haar hadden. Het voelde precies zoals vroeger, net zo sterk. Ze draaide zich rustig om naar hem. Nog altijd even leuk, die blik, die gevoelens die hij telkens bij haar opwekte, het is allemaal nog steeds dezelfde. "Mag ik alstublieft even je aandacht. Het is belangrijk." Zegt hij. Ze bleef hem stil aankijken en uiteindelijk richtte ze haar blik op de grond en knikte zachtjes. "Dank je. Kom je even mee naar mijn kantoor?" Ze knikte en samen liepen ze het grote gebouw binnen. In zijn kantoor, bood hij haar iets te drinken aan. Beleefd had ze toen geweigerd. "Oke, eh... hoe gaat het verder met je?" Vraagt hij. "Ja, het gaat wel." "Ja, sorry... stomme vraag, maar eh... Jihane is hier echt niet blij mee, dat je dat weet." "Redouan, alstublieft..." "Nee, Naoual. Luister naar me. Ze is er kapot van. Ze praat en denkt alleen aan jou. Je bent echt veel voor haar gaan betekenen. Ze geeft onwijs veel om je en net nog bekende ze dat ze er spijt van heeft. Dat ze het anders had willen pakken. Ze beseft heel goed wat voor pijn er door je heen gaat en hoe je je moet voelen, maar ze wil je niet kwijt." "Had ze dan mij de waarheid verteld vanaf het begin, Redouan." "Ze was bang dat je haar niet zou helpen. Dat ik alsnog onschuldig de gevangenis inga." "Maar wat zij heeft gedaan, dat doe je toch niet?! Ik kan alles begrijpen, maar dit niet." Redouan keek haar een tijdje stil aan. "Ze deed het uit liefde... voor mij." Ze keek hem zwijgend aan. Jihane houdt dus echt veel van hem, dacht ze. Meer dan zij heeft gedaan en doet. "Zou jij ook zoiets voor haar doen... uit liefde?" Vroeg ze zachtjes. Redouan knikte. "Ik zou door het vuur voor haar gaan, Naoual. Ik zou niet van haar houden als ze onmenselijk is en harteloos. Jihane is geweldig en zo gevoelig en zorgzaam. Ze is een goed mens en meer dan dat. Het is niet zomaar een meisje." "Hoe was ik dan voor jou? Zou jij ook door het vuur voor me zijn gegaan?" "Het is nu anders, Naoual. We hebben een verleden samen, ik heb er geen spijt van." "Je negeert mijn vraag. Maar goed, wat Jihane betreft: hoe ik haar heb meegemaakt, leek ze de ideale vriendin, te vertrouwen, zorgzaam, gevoelig, maar was dat allemaal niet geacteerd zoals de rest? Was dat alles wel echt?" Redouan knikte. "Het was allemaal echt, Naoual." "Dat weet ik zo niet. Ik kan haar niet geloven en eerlijk gezegd, jou ook niet. Nog niet." Ze pakte haar tasje van de bank en liep naar de deur. Daar draaide ze zich om. "Het spijt me nog... dat ik je had aangegeven. Ik had geen keus, dat weet je." En weg was ze. Redouan stond nog op dezelfde plek, denkend aan haar woorden. Hoe was zij dan voor hem? Een ding weet hij zeker: niemand, maar dan ook echt niemand, zal ooit zoveel voor hem betekenen zoals Jihane voor hem betekent.