struggles in love (VOLTOOID)

49

Opeens hoorde ze achter zich. "Hier ben ik." Ze draaide zich in een ruk om. "Sorry dat ik te laat ben. Ik zal volgende keer op tijd zijn." "Er komt geen volgende keer, Chafik." Met een grijns op zijn gezicht knikte hij. "Nou, wat wilde je vertellen? Ik heb niet alle tijd." "Is dit wel een goed idee? Hier?" "Ja, vertel nou maar." "Goed..."] "Eh... Jihane. Eh.." Hij wist niet hoe hij moest beginnen. Voor het eerst in zijn leven heeft hij dit. Al die zelfvertrouwen en die gedurfde praatjes van hem, zijn verdwenen. "Chafik, zeg het nou maar." Haar stem trilde. Hij keek haar aan. "Ik wil dat je met me trouwt." Wat?! Ze wilde erom lachen, maar deed het toch niet. "Een grapje zeker?" "Jihane, het moet." 'Je meent het?" Vroeg ze verbaasd. "Ben je gestoord of zo?! Natuurlijk trouw ik niet met je." "Hoezo niet?" "Hoor hem. Hoezo niet. Moet ik soms alles gaan opnoemen wat je hebt gedaan en dat het de reden is dat ik er niet eens aan moet denken om jouw vrouw te worden." "Nou, zeg het maar. Kan ik ook zeggen wat jij hebt gedaan." "Hou je mond dan! Als ik je iets heb misdaan, haat je me toch? Je mag me haten, Chafik. Maar trouwen? Sorry, ik vind dat je doordraait. Je bent ziek en laat me met rust." Ze wilde weglopen, maar hij hield haar tegen bij haar arm. Ze keek hem kwaad aan. "Jihane, jij trouwt met mij omdat ik het je vraag of je trouwt niet met me, maar dan verzeker ik je, dat je dan gaat wensen dat je mijn aanbod had geaccepteerd." Ze keek hem niet gelovig aan. "Herhaal dat nog eens." Bracht ze er zachtjes uit met een trillende stem. "Je hebt me gehoord. Het spijt me, Jihane. Het spijt me dat het zo moet, maar je laat me geen keus." "Dus je bedreigt me? Laat me eens horen wat voor bedreiging het is. Nou, kom op." Hij keek weg van haar. Hij durfde haar niet aan te kijken. "Vertel het!!" Riep ze zo hard mogelijk. "Ik wil Redouan niet nog eens laten winnen. Echt niet. Hij heeft al een keer gewonnen en de tweede keer zal ik niet aankunnen." "Dus... dit doe je om wraak te nemen?" "Nee... ja... ook, maar ...Jihane, ja of nee?" "Nee! Nee, ik trouw niet met je!" "Het spijt me dan." Hij draaide zich om en liep weg. Jihane liep achter hem aan en trok hem aan zijn arm. "Wat bedoel je? Wat ga je doen?" "Hoe ik al zei: Ik laat Redouan niet winnen. Er zijn twee mogelijkheden. De eerste is met jou trouwen of twee... dat weet je zelf wel." Ze durfde er niet aan te denken. Ze durfde het niet. Ze weet heel goed wat hij bedoelt. Die dreigement heeft hij ook al gezegd toen hij haar ontvoerde. "Waarom doe je me dit aan?" Vroeg ze zachtjes als er een traan over haar wang rolt. Het brak zijn hart om haar zo kwetsbaar en verdrietig te horen en te zien. Het brak echt zijn hart. Hij houdt zoveel van deze meisje, maar niks en niemand kan hem tegenhouden wraak te nemen. Bij de gedachte dat Redouan ervandoor gaat met Jihane, weer gaat winnen, die gedachte vreet hem op. Hij kan het echt niet. Al moet hij Jihane pijn doen, hij gaat niet winnen. Redouan gaat niet weer winnen en trouwen met Jihane, dat is de beste wraakplan. Dat gaat Redouan zo hard raken, zo hard dat het ongelofelijk pijn gaat doen en dat hij gaat beseffen dat er niet met Chafik te sollen valt. Het is niet de enige reden dat hij met Jihane wil trouwen. Het is ook dat hij van haar houdt en haar bij zich wil hebben, al weet hij dat ze er niet bepaald gelukkig door wordt, maar hij zal zijn best doen om het toch te laten slagen. "Het spijt me. Dit moet." Zegt hij zachtjes en wilde haar traan wegvegen. Ze sloeg zijn hand hard weg. "Je had me losgelaten. Je liet me gaan, weet je nog? Waarom ben je van gedachten veranderd? Nu ik zo gelukkig ben, nu ik alle ellende achter de rug heb, begint het weer bij het begin. Hoe kan je een mens zoveel aandoen, Chafik?" Hij kon niet meer reageren op haar woorden. Haar kwetsbare, pijnlijke woorden. "Ik hoor het van je. Je krijgt twee dagen de tijd voor het antwoord." Na die woorden liep hij weg... weg met een brok in zijn keel. Een enorme brok. Wat moet ze nu doen? Ze wil absoluut niet met Chafik trouwen. Die kleine gevoelens dat ze voor hem voelde, waren weg. Weg alsof ze er nooit zijn geweest. Ze haat hem, meer dan ooit. Maar als ze niet met hem trouwt, gaat hij Redouan wat aandoen. Dat kan ze niet toelaten. Ze weet dat Chafik het echt gaat doen, ze weet het. Ze zakte neer op de grond en huilde. Radeloos was ze op dat moment. Ze wilde dat dit een nachtmerrie was en ze nu in haar bedje wakker zou worden. Maar als ze goed nadenkt, weet ze ook wel dat het haar eigen schuld is. Ze had Chafik nooit moeten ontmoeten en al helemaal geen valse hoop geven. Hem verliefd maken op haar, met hem omgaan. Dat had ze allemaal kunnen voorkomen. Ze dacht eens weer slim te zijn, maar nee hoor... ze was dom. Dom, dat ze zich in haar domme plannetjes liet meelopen. En nu... nu staat haar een keus te wachten. Een keus waar veel van af hangt. En nu? Vroeg ze voor de zoveelste keer aan zichzelf. tja, ze beseft nu dat het te mooi was om waar te zijn. Dat een zorgeloos leventje met Redouan te mooi is om waar te zijn. Dat beseft ze nu...