struggles in love (VOLTOOID)

46

Aangekomen op een onbekende plek voor Jihane, stapte ze uit. Het was daar zo mooi en heel rustig. Hier kwam ze nooit en dat was verkeerd van haar, want je zou hier wel uren willen blijven en niksen. Ze ging op een bankje zitten, waar de uitzicht op het meer was. Een grote meer. Heel weinig mensen waren er te bekennen. Het was een mooie dag, maar haast niet voor Jihane. Ze kon de beeld maar niet wegdenken, de beeld van Naoual en Redouan die elkaar weer hebben gevonden. Sinds ze zoveel voor Redouan voelt en een relatie met hem heeft, is ze zo bang dat ze hem zou verliezen en nu Naoual in beeld is, is die angst alleen maar groter geworden en Jihane zou niet weten wat ze moet doen. Ze wil Naoual niet nog eens pijn doen, maar ze wil Redouan ook niet verliezen. Radeloos was ze en niemand kon haar helpen. Ze veegde haar tranen en probeerde aan iets anders te denken. Zoals ze had verwacht, ging dat niet. Hoe kan ze aan iets anders denken als haar grote liefde nu herinneringen is aan het wekken met zijn ex, waar hij zoveel van heeft gehouden. Hoe kan ze daar niet aandenken? Ze zuchtte diep, heel diep en keek voor zich naar het prachtige uitzicht. Chafik was in de buurt. Hij reed langs en zag haar bij het meertje. Ze had hem niet gezien, aangezien ze met haar rug naar hem toegekeerd is. Hij herkende haar, dat is iets dat hij altijd zou doen. De afgelopen dagen dat hij haar niet heeft gezien, heeft zijn gevoelens niet minder gemaakt. Nee, het wordt met de dag groter als hij alleen al moet denken aan haar schoonheid. Hij heeft spijt dat hij haar pijn heeft gedaan, hij had er geen controle over. Eergisteren heeft hij haar met Redouan gezien. Heel gelukkig leken ze, hij was jaloers en wilde Redouan niet laten winnen. Hij kan het niet aan hoeveel hij ook van Jihane houdt en haar geen pijn wil doen, hij kan hem niet laten winnen. Niet nogmaals. Hij parkeerde zijn auto en twijfelde of hij wel naar haar toe moest lopen, maar uiteindelijk deed hij het toch. Net hij achter het bankje staat waar Jihane op zit, hoort hij haar snikken. Ze huilt! Ze is verdrietig, hij heeft haar pijn gedaan, ging er door hem heen. Hij voelde de woede koken. Hij reikte zijn hand op om het op haar schouder te leggen, maar bedacht zich. Ze haat hem en kan hem er niet bij hebben. Ze heeft vast genoeg aan haar hoofd. Hij bleef een tijdje daar staan. Jihane was zo in gedachten dat ze niet doorhad dat iemand achter haar stond. Chafik draaide zich langzaam om en liep met gebogen hoofd, gericht op de grond terug naar zijn auto. Hij stapte in, wierp nog een laatste blik naar de rug van Jihane. Ze masseerde haar slappen met haar vingers. En toen reed hij weg. Hij kon alleen maar denken aan Redouan die haar pijn heeft gedaan. Het kon niet anders. Hij heeft haar pijn gedaan en verdient haar dus niet. Hij zal hem niet nog eens laten winnen. Chafik was er zeker van: Redouan gaat boeten voor alles wat hij Chafik heeft aangedaan. Chafik zal hem bij zijn zwakke plek terugpakken en dat is zonder twijfel Jihane. Redouan de zwakke plek is Jihane, en Chafik zal hem terugpakken. Dit zal makkelijker worden dan de eerdere wraak... Die middag, belde Redouan Jihane, maar ze nam niet op. Ze zat in de auto en leunde met haar hoofd naar achteren. Haar mobiel lag naast haar. De hele tijd ging die over. Ze wilde niet opnemen, ze wilde niemand spreken, Redouan al helemaal niet. Maar ze kan beter opnemen. Ze moet weten of hij vanzelf gaat vertellen over Naoual. Als hij dat doet, is hij ten minste eerlijk. Na een ruzie met haar gevoelens, nam ze toch op. "Met Jihane." "Schatje, waarom nam je niet op?" "Eh, ik was mijn telefoon in mijn auto vergeten." "Waar ben je dan?" "Ik was de stad in." "Heb je niet gewerkt?" "Heb me ziek gemeld." "Oke, kom je nu naar me toe? Ik mis je, weet je nog?" "Eh..." Ze bedacht dat ze beter langs kan gaan. "Ik kom zo." Zei ze kortaf. "Is goed, snoepje van me. Ik kan niet wachten om je weer in mijn armen te sluiten." "Jij bent niet de enige." Zegt ze zachtjes. "Dat is mooi. Tot zo en ik hou van je." "Doeg." Dat kwam er zachtjes en kortaf uit en gelijk hing ze op. Redouan vond het wel raar aangezien ze altijd ook antwoord dat ze van hem houdt. Hm, vast slecht geslapen, dacht hij en ging verder aan het werk. Nadat ze klopte, riep hij dat ze binnen mocht. "Schatje, sinds wanneer klop je?" Zegt hij lachend en stond op. Hij liep op haar af en hield haar vast. "Ik wilde je niet bij iets storen." Hij keek haar raar aan. "Je stoort nooit, mop." "Je weet maar nooit." Hij gaf haar een kus en keek haar onderzoekend aan. "Wat doe je raar. Is er iets?" en hij wilde haar weer kussen, maar ze ontweek zijn gezicht. "Wat moet er zijn?" Ze trok zich terug van hem en liep door naar het raam. "Jihane, nu maak ik me zorgen. Is er echt niks?" "Zeg jij het maar." "Waar heb je het over?" Ze draaide zich om naar hem. "Moet jij me niks vertellen?" Hij keek nadenkend voor zich en schudde zijn hoofd. "Niet dat ik weet. Kan je niet gewoon normaal doen en vertellen wat je dwars zit?" "Ik heb jou en Naoual horen praten. Hier." "Oh? Waar was je dan?" "Ik stond bij de deur en ik heb alles gehoord. Waarom heb je niet verteld dat Naoual hier is geweest." "Daar kreeg ik dus niet de kans voor! Ik belde je tig keren op en je nam niet op en nu je hier bent, doe je raar. Dat is mijn voornaamste zorg." "Oh, je meent het?! Ik doe raar en vind je dat niet logisch?" "Nee, want je hebt me nog niet verteld waarom je raar doet." Ze schudde ongelovig haar hoofd. "Ik heb je verteld dat ik alles heb gehoord wat jij en Naoual hebben gezegd, weet je nu genoeg?" "Nee, jij hebt alles gehoord en? Heb ik soms iets verkeerd gezegd?" "Redouan, doe normaal! Lijd je aan geheugenverlies of probeer je me gek te maken?! Jullie hebben de herinneringen nog eens beleefd, toegegeven hoeveel jullie voor elkaar betekenden en misschien nog steeds. Wat denk je dat ik daarvan denk en vind?" "We hebben over het verleden gepraat, ja. Ik wist niet dat het niet mocht." "Herinneringen uit je vroege relatie met j ex opwekken, is niet normaal als je al een relatie hebt, het laat het gevoel terugkomen en het heeft altijd een betekenis." "Nu kan ik je niet volgen! Wat is je probleem? Ben je bang dat ik nog van Naoual hou? Want als dat zo is, hoef je je geen zorgen te maken, want het is absoluut niet zo!" Hij klonk kwaad. "Dat is wel zo, ik zie het en hoor het. Wat voor bewijs moet ik nog hebben?" "Denk je nou echt dat ik haar terug wil? Waarom vertrouw je me niet?!!" Hij schopte de stoel voor zich omver. "Ik vertrouw je niet omdat je liegt! Geef gewoon toe dat je nog wat voor haar voelt. Het is onmogelijk dat het niet zo is." Hij zwijg en ging zitten op de bank en keek haar aan. Kalm had hij gesproken. "Jij had zogenaamd een relatie met Chafik, jij hebt hem gezoend en zovaak met hem geweest, we waren op een bruiloft. Een bruiloft waar jij met MIJ hoort te zijn, maar jij was met hem en ik moest de hele avond doen alsof ik je niet kende. Al die dingen, ik vertrouwde je en geloofde in je. Misschien een keertje niet, maar ik geloofde je toch toen je zei dat het allemaal niks voorstelt, dus Jihane... waarom vertrouw jij mij niet en geloof je mij niet?" Na die woorden, dacht ze na. Hij had gelijk, ze wilde hem wel vertrouwen, maar soms kan ze het gewoon niet. Ze sprak deze keer ook kalm. "Omdat ze nog van je houdt en je terugwil. Dat heeft ze me zelf verteld." Na die woorden wilde ze de kantoor verlaten. Ze liep langs hem heen, maar zonder haar aan te kijken, pakte hij haar vast bij haar hand en trok haar terug. "We zijn nog niet uitgepraat." Zegt hij zachtjes zonder haar aan te kijken. Hij trok haar nog een eind terug en liet haar tegen over hem zitten. Nu keek hij haar aan. "Ze mag nog van me houden en me terugwillen, maar het gevoel is niet wederzijdes." "Ik wil je geloven, maar ik kan het niet." "Wat moet ik doen om het te bewijzen. Om je te laten geloven dat ik gelijk heb? Zeg het maar, Jihane. Ik ben bereid alles te doen, omdat ik van je hou en alleen van jou." Ze had hem diep aangekeken in de ogen. Ze zag dat hij echt de waarheid sprak. Na die woorden, twijfelde ze niet. Het was opeens weg, al die verwarrende gevoelens, al die knagende twijfels, het was allemaal in een flits weg. Een traan ontsnapte uit haar oog. Zachtjes stond ze op en ging op zijn schout zitten. Heel strak sloeg ze haar armen snikkend om zijn nek en omhelsde hem zo stevig mogelijk. Snikkend, maar zachtjes antwoordde ze "Je hebt het al bewezen."