struggles in love (VOLTOOID)

35

Ze heeft zich nog nooit zo eenzaam gevoeld. Hoe kan Chafik haar dit aandoen? Hoe kan hij haar hier opsluiten en alleen laten? Is het dan zo erg dat ze iemand heeft geholpen die onschuldig is? Wat is hij met haar van plan? Allerlei vragen spookten door haar hoofd. Vragen die waar ze een antwoord op zal krijgen, maar ook vragen die onbeantwoord blijven. Een diepe zucht, was wat ze uitte. Ze ging op de stoel zitten die naast de paal stond en keek naar haar hand die vastzat aan de handboei. "Hoe kom ik weg?" fluisterde ze zachtjes. Dat kan, ik kan hier niet weg. Een paar minuten later, ging de deur open. Het was Chafik met het eten. Hij sluit de deur en loopt naar haar toe. "Ik wist niet wat je lekker vind, dus heb ik maar iets meegenomen." Zegt hij en legt het blad op de grond. Een visburger, bordje met aardbeien, patat en wat drinken zag ze op het blad. Chafik liep naar de tafel dat zich aan de andere kant van de kamer bevond en pakte die naar Jihane. Hij legde het voor haar met het eten erop. "Je kan makkelijk eten met een hand." Zegt hij. Ze gaf geen antwoord en keek hem niet aan. "Jihane? Maak het je jezelf niet moeilijker." Wederom zei ze niks. Daar had hij dus een hekel aan. Als hij tegen iemand praat en die gene negeert hem. Hij heeft er nooit tegen gekund. "Eet, verdomme!" Riep hij hard. In een reflex gooide Jihane met haar hand de hele tafel om. "Laat me met rust!" Riep ze. "Ben je soms bezorgd? Als je dat was, zou je me hier niet opsluiten omdat ik iets goeds heb gedaan!" Hij keek haar maar aan. "Ik hield van je, Verdomme!" Riep hij en liep naar de deur. Hij maakte de deur open en draaide zich om naar Jihane. "IK gaf echt om je, Jihane! Ik meende alles wat ik zei die avond op de bruiloft. Je maakte me echt gelukkig, maar blijkbaar was het allemaal nep. Ik hield van je, en jij hebt me laten geloven dat jij ook van mij hield. Is het dan niet logisch dat ik dit doe?" Hij schudde zijn hoofd en liep vervolgens weg. Ergens vond ze wel dat hij gelijk had. Ze heeft hem van haar laten houden. Dan is het moeilijk te accepteren dat alles gespeeld was. Ze ging met haar hand door haar haren. "Wat moet ik nu doen?!" Riep ze hard. Ze gleed naar beneden en ging op de grond zitten. Ze kan weer een plan uitvoeren, maar hij zou er nooit intrappen. Hij zou haar nooit geloven. Ze kan hem beter gehoorzamen, anders gaat hij iets doen wat ze niet wil. Hij heeft al gedreigd Redouan wat aan te doen als ze iets uitprobeert. Een uur later kwam hij binnen met dekens, een kussen en nog meer eten. Zonder ook maar wat te zeggen, legde hij een matras waar Jihane zat, hij legde de dekens en de kussen erbij. Hij ruimde het eten dat door de kamer was verstrooit. Het eten dat ie had meegenomen legde hij op tafel. Nog niks heeft hij gezegd. Jihane keek maar voor zich. Nadat hij alles heeft opgeruimd en klaargezet, liep hij weer weg zonder een woord te hebben gezegd. Jihane ging op de matras liggen, wat heel moeilijk ging aangezien haar hand vast zat aan de paal. Ze weet dat ze nooit in slaap kan vallen zo. Wat zou Redouan nu doen? Zou hij haar verhaal nog geloven? Zou hij aan haar denken? En haar moeder? Wat zitten haar ouders en zussen te doen? En Naoual? Weet ze wel dat Jihane er niet is? Heeft Chafik haar het verhaal verteld? Weet ze dat Jihane haar heeft gebruikt om Redouan te redden? Zoveel vragen. Ze zuchtte diep en sluit haar ogen. Even heeft ze geprobeerd in slapa te vallen, maar het lukte niet. Haar hoofd zat er niet bij. Ze ging rechtop zitten en pakte een aardbei van de schaal. Die stopte ze in haar mond en slikte het met moeite door. Verder heeft ze niks gegeten. Twee dagen later: Ze miste haar ouders, zussen en Redouan enorm. Urenlang heeft ze gehuild en gepiekerd. Chafik kwam de afgelopen dagen heel kort. Of hij bracht het eten, dat Jihane nooit eet, of hij komt twee minuten even kijken en dan gaat ie weg. Er werd niks gezegd. Hij maakte zich zorgen om haar. Ze eet niks. Ze had wallen onder haar ogen, aangezien ze niet slaapt en haar pols is helemaal rood geworden door de handboeien. Hij maakte zich grote zorgen, ja, maar zijn trots laat hem zijn gevoelige kant niet zien. Wat ze hem ook maar heeft aangedaan, hij geeft met de seconde meer om haar. Hij kan zijn gevoelens niet zomaar opzij zetten, ook al wil hij dat. Hij houdt van haar. Nog steeds...! "Jihane, eet wat." Ze sprak niet en keek voor zich. "Eet een croissant en drink je koffie op." Probeerde hij weer. "Ik hoef niks." Zegt ze zachtjes. "Alstublieft?" smeekte hij zachtjes. Ze keek hem aan. Ze zag dat hij echt bezorgd was. Hij gaf toch om haar? "Rot op, Chafik." Zegt ze zachtjes en kijkt weer weg. Hij stond op en liep weg. Nadat hij de deur met een knap dichtsloeg, sloeg Jihane met haar vuist hard tegen de muur. "Verdomme!!!" Ze zakte van de pijn op de grond. Het bloed stroomde langs haar hand op de grond. Met een knap ging de deur open. "Waar ben je mee bezig!" Riep Chafik bezorgd en rende op haar af. Nadat hij haar wond zag, liep hij weg en kwam later terug met een verbanddoos en een emmer water. Hij ging voor haar zitten en pakte haar hand vast. Jihane keek maar toe. Hij waste het bloed weg en deed er het verband omheen. "Dat moet je niet doen." Zegt hij zachtjes. "Jezelf pijn doen, helpt niks." Ze keek naar haar wond. De pijn voelde ze niet meer. Ze dacht alleen aan de bezorgde Chafik. Als hij zo om haar geeft, waarom doet hij haar dit dan aan? Nadat hij klaar was, keek hij op naar Jihane. Ze bleef naar haar wond kijken, maar niet lang daarna keek zij hem ook aan. Er werd niks gezegd, maar de stilte was dodelijk. Chafik kwam dichterbij met zijn hoofd. Jihane vervoerde zich niet. Ze voelde hij zijn zachte lippen die van haar aanraakten. Hij voelde haar trillende lippen tegen die van hem. Hij houdt van haar. Chafik streelde haar haren en zoende haar intens. Jihane vervoerde zich eerst niet, maar later kuste ze hem ook terug. Dit was niet geplant. Ze wist niet hoe dit kan, maar ze was er bewust bij toen het gebeurde, ze kon het tegenhouden, maar deed het niet. Ze wilde dit...