struggles in love (VOLTOOID)

71

De dagen daarop heeft ze Chafik amper gesproken. Ze hebben geen woord meer gewisseld. Hij belde haar niet en zij ook niet. Ze vond het wel raar, aangezien hij haar vaker per dag belde. Vandaag heeft ze afgesproken met Naoual om wat te gaan drinken na het werk. Dan kan ze haar ook gelijk vragen waar Chafik zo druk mee bezig is dat ie haar is vergeten. Nadat ze haar werd netjes heeft afgerond, reed ze naar het werk van Naoual. "Zo! Lekker weer, man!" Zei Naoual vrolijk als ze instapt. "Vind ik ook." Ze reden naar het centrum waar ze wat gingen drinken. "Vertel, hoe was je dag?" Vroeg Jihane. "Ja, ging wel. Druk vandaag, man. Ik had verwacht van niet nu het zomer is, maar het was echt druk. En hoe was jouw dag?" "Eigenlijk hetzelfde, zoals altijd." Zei Jihane lachend. "Oke, dat is natuurlijk lekker saai. Haha, maar hoe gaat het nu met de bruiloft?" "Ja, wel oke eigenlijk. Ik ben nog steeds druk met dingen regelen. Morgen heb ik een afspraak om even de uitnodigingen te gaan regelen. Dus..." "Ah leuk! Ik neem aan dat Chafik ook meegaat?" "Nou... ja, als hij wil. Hij weet nog niet dat we die afspraak hebben staan. Weet jij misschien waar hij zich mee bezig houdt? Hij lijkt de laatste tijd wel druk." "Eh... niet dat ik weet. Ik heb hem ook al twee dagen niet gezien. Maar... misschien komt het alleen door het werk." "Kan wel." Zegt ze met een glimlach. Of misschien heeft hij iemand anders. Niet dat Jihane zich daar zo druk om maakt, maar het zou wel hard aankomen. Ze gaan ten slotte trouwen en ze heeft dan toch liever dat hij niet vreemdgaat. "Oke... hoe is het met jou in de liefde?" "Aha!" Lachte Naoual. "Nog rustig. Ik heb wel iemand ontmoet, maar het klikt niet echt. Ik wil de contact beëindigen, alleen weet ik niet zo goed hoe." "Ah, jammer. Ja, je kan het beste gewoon eerlijk zijn. Het zal hard aankomen, maar veel beter dan wel met hem omgaan, terwijl je hem niet ziet zitten." "Dat is wel zo." Ze zuchtte diep. "Ach ja, het leven is niet altijd even leuk he?" "Ja, maar eh... ik vroeg me iets af." "Nou?" Naoual keek haar afwachtend aan. "Nu Redouan en ik uit elkaar zijn he... eh... ik vroeg me af of..." Jihane durfde niet haar woorden af te maken. Ze heeft geen zin in weer een ruzie met Naoual. "Of we wat met elkaar zullen krijgen?" Naoual maakte haar zin af. "Nou... ja." "Eh nee... nee, dat moet je echt niet denken. Ik heb wel een tijdje terug verteld dat ik nog van hem hield en hem best wel terug wil, maar dat is veranderen. Ik zal natuurlijk wel altijd van hem blijven houden, maar het gevoel om weer bij hem te zijn, dat is echt veranderd. Ik weet nu en accepteer het ook dat het echt over is, dat er geen toekomst voor ons is. IK mag Redouan heel erg en ik heb erg veel van hem gehouden, maar het is echt voorbij. We zijn niet voor elkaar gemaakt. Ik vond dat jullie zo goed bij elkaar passen, maar ook dat mocht niet zo zijn. Maar goed... hij komt vast en zeker wel iemand tegen die hem gelukkig maakt en met wie hij verder wil." Ze keek Jihane glimlachend aan. Ook Jihane zette een lach op, maar van binnen is ze verdrietig. Heel verdrietig. Het doet ongelofelijk pijn als ze aan Redouan denkt. Het gemis wordt alsmaar groter. "Ja... Insha'Allah zal hij het geluk vinden."

De dag daarna heeft ze nog steeds niks van Chafik gehoord. Nadat ze naar de afspraak is gegaan voor de uitnodigingskaarten, besloot ze even langs te gaan. Ze moet nog de papieren ophalen. De kans is groot dat ie thuis aan het werk is. Voor de deur besluit ze niet aan te bellen. Ze gaat haar sleutel gebruiken. Die heeft ze een paar dagen terug van hem gekregen, maar nooit heeft ze het gebruikt. Ergens voelde ze dat hij daarbinnen zit met een andere vrouw en ze wil hem graag betrappen, misschien dat hij haar laat gaan en ze weet dat de kans heel erg klein is dat haar wens uitkomt. Ze pakte de sleutel uit haar tasje en maakte de deur voorzichtig open.
In de woonkamer is hij niet te vinden. Waar zou hij nou zijn? Ze liep de trap op naar boven. Hij kan ook in zijn werkkamer zitten. Dat was dus ook niet zo. Ze liep langs zijn slaapkamer en toen zag ze hem uit het raam kijken. Met zijn handen in zijn zakken leunde hij met zijn hoofd tegen het raam. "Klop klop!" En ze klopte op de deur. Geschrokken draaide hij zich om. "Jihane?" "Heey... ik eh... ik kwam even die papieren ophalen. Die moet ik vandaag opsturen." "Ja... kom maar verder." Ze liep naar binnen en Chafik gaf haar een hand. "Alles goed?" "Hamdoelillah en met jou? Je hebt niks van je laten horen." "Eh... ja, dat kwam door de drukte. Ik moest zoveel werken. Het spijt me." "Nee, maakt niks uit. Ik had vandaag een afspraak voor die uitnodigingskaarten en het is heel goed gegaan. Moet je kijken, ik heb een voorbeeld meegenomen voor je." Ze pakte uit haar tas een mooie versierde envelop en handige het over aan Chafik. Zonder wat te zeggen, maakte hij het open. Het was een prachtige kaart. Nooit heeft hij zulke mooie gehad. De tekst stond er prachtig met versierde letters en het liefdesversje was hartstikke romantisch, alleen jammer dat het niet waar is, dacht hij. "En?" Jihane keek hem afwachtend aan. Hij bleef starend naar de kaart. En toen zakte hij naar beneden en ging op zijn bed zitten. "Chafik?" Ze klonk bezorgd. "Zijn ze niet goed?" Hij schudde zijn hoofd en zei fluisterend tegen zichzelf, "Ze zijn perfect." "Oh... ik dacht al. Maar eh... ik moet er vandoor, waar liggen de papieren?" "Eh... papieren?" Zei hij zachtjes terwijl zijn ogen nog geplakt waren op de kaart. Ze keek rond als hij niks zegt en zag de papieren op de kastje. Ze liep er heen en pakte ze op. Als ze erdoor heen bladert, ziet ze dat ze niet getekend zijn. "Chafik? Ben je vergeten te tekenen?" Hij keek haar aan. Een lange tijd heeft hij niks gezegd. Nu werd ze echt wel bezorgd. "Chafik? Je moet ze tekenen, zodat ik ze kan opsturen." "Ik laat je gaan." Ze kneep haar ogen samen en probeerde te begrijpen wat hij bedoelt. "Sorry?" Fluistert ze zachtjes. "Je mag gaan, Jihane. Je bent vrij." "Hoe bedoel je?" Vroeg ze met een trillende lip. "Hoe ik het zeg, Jihane. Ik laat je gaan. Je bent vrij om te doen wat je wilt. Ik zal je niet meer in de weg staan. Je hoeft niet met me te trouwen. je bent vrij, Jihane." Ze kon het niet geloven. Meent hij dat nou? "Meen je dat echt?" Hij keek voor het eerst op naar haar en knikte zachtjes. "Ik meen het, ja." "Wat... hoe...?" Ze had ze teveel vragen. "Laten we het zo houden. Ik wil je niet langer pijn doen en ik wil je niet langer zo ongelukkig zien. Ik wil niet ook jouw leven verwoesten zoals ik met Naoual heb gedaan. Ze is een vreemde van me geworden en dat is ondragelijk, dus je mag gaan en ga nu maar. De bruiloft en alles regel ik wel, ook met onze ouders. Ga maar." Hij meent het! Haar wens is alsnog uitgekomen. "Waarom nu opeens?" "Ga, Jihane. Ga nu." Hij staarde weer naar de kaart. Ze had medelijden en voor het eerst weet ze zeker dat die man daar, die op zijn bed zit, dat hij zeker weten een hart heeft. Een hart van goud al doet hij de mensen pijn van wie hij houdt. Hij heeft zeker weten een hart. Dat wist ze op dat moment zeker. Alles was onduidelijk wat zijn keuze betreft, maar daar zal ze geen aandacht aanbesteden, niet nu althans. Het belangrijkste nu is weggaan... naar de gene die haar gelukkig maakt, naar de gene die haar alles kan geven wat ze wil, wat haar hartje begeert. Ze draaide zich om en zette een paar stappen vooruit, maar ze blijft staan en draait zich weer om. Ze liep naar hem toe en kwam voor hem staan. Hij keek niet begrijpend op naar haar. Jihane bukt naar hem toe en zette een glimlach op. Een echte glimlach. Als ze zijn gezicht omvat met haar handen, kijkt hij nog steeds niet begrijpend. Voorzichtig en zachtjes, plaatste ze haar lippen op die van hem. Een zachte kus volgde. Hij begreep er niks van, maar sloot zijn ogen en liet het gevoel toe waar hij al die tijd naar verlangde. Ze trok zich weer terug en beet op haar onderlip. "Dank je." zei ze zachtjes. Chafik knikte. Jihane stond op en liep toen gelijk weg.