struggles in love (VOLTOOID)

18

Een paar dagen later: "Het wil nog steeds niet lukken, Redouan. Ze laat niks los." Riep Jihane door de telefoon. De afgelopen dagen heeft Jihane haar best gedaan om met Naoual te kunnen praten over Redouan, maar het ging steeds mis. Ze gaf steeds aan dat ze het er niet over wilde hebben. "Schatje, dring een beetje aan." "Nee, juist niet. Nog niet. We moeten iets anders verzinnen." "Zoals? Heb je wat in gedachten?" "Ja... ik heb wel een idee." "Laat eens horen, dan." "Nou, Naoual en ik gaan dus wat drinken en jij verschijnt dan in de zelfde restaurant." "Dan gaat Naoual vertellen dat ik der ex ben en jij maakt het af door het over mij te hebben?" "Ja, en misschien lukt het dan wel." "Het is het proberen waard." Ze hebben alle details besproken. Jihane moet Naoual nog bellen en vragen of ze samen een hapje gaan eten. Tussen Chafik en Jihane is er niet zoveel veranderd. Ze hebben niet meer afgesproken, behalve een keer waren ze wat gaan drinken in de stad. Ze kwamen elkaar daar tegen, maar het duurde niet lang. Ze is wel aan het plannen hoe dat verder gaat. Naoual is nu haar belangrijkste probleem. Ze draaide het nummer van Naoual. Na drie keer over gaan, nam ze op. "Met Naoual." "Hey, trutje." Riep Jihane vrolijk. "Hoi hoi, nou vertel. Wat kan ik voor je doen?" "Eh, nou ik ben zo klaar met werken en ik heb geen zin om thuis te eten. Wil liever even uit eten, maar ik heb niemand om mee te gaan. Heb jij zin?" "Eh, ik moet wat afmaken voor werk, maar ik kan wel even mee als je me beloofd vanavond te helpen." "Oke, ik beloof het!" "Goed, kom jij me ophalen?" "Ja, over 15 minuutjes ben ik er." "Is goed. Tot dan." Trots en blij hing Jihane op. Oke, nu nog de rest van het plan. Ze kleedde zich om, pakte haar spullen, nam afscheid van collega's en vertrok naar Naoual. Nadat ze aanbelde, werd er open gedaan door de vader van Naoual. "Sallam." "Sallam, Jihane. Kom verder." Ze had zoveel respect voor deze man. Hij is een van de liefste en rustigste vaders die ze kent. Hij doet haar veel aan haar eigen vader denken. Bemoeit zich niet met je zaken, vertrouwen hebben in je kinderen. Ja, hij is echt een schatje. Was Chafik maar meer als hem, dacht ze teleurstellend. In de woonkamer, wachtte ze op Naoual die zich aan het aankleden is. Ze merkte dat Chafik er niet was. Adil kwam wel lachend de woonkamer in. "He, kijk eens aan. Jihane, hoe gaat het, meisje?" "Hamdullilah en met jou, jongen?" "Haha, ja gaat ook wel lekker." "Houden zo." Even later kwam Naoual naar beneden. "Ik ben klaar. Gaan we?" "Ja, laten we gaan." Bij het restaurant aankomen, bestelden ze het eten. "Nou, vertel... hoe is het nou tussen jou en Chafik? Nog steeds hetzelfde?" Vroeg Naoual geheimzinnig. "Ja, er is niks veranderd. Hij vind me gewoon niet leuk." Zegt Jihane. "Hoe kom je erbij? Sorry, hoor... maar zelfs Adil zegt dat ie een oogje op je heeft." "Serieus?" "Ja, gisteren nog. Chafik was bij ons komen eten en Adil had het er met hem over... over jou, dus." "Oh? Wat zeiden ze dan?" "Ja, hij vroeg gewoon of jullie wat hebben." "En wat zei Chafik?" Jihane vond dit wel boeiend. "Hij zei van niet. Maar dat het Adil verder niks aangaat." "Zei hij dat?" "Ja, hij zei ook van 'Jihane en ik willen het rustig aandoen.' Dat zei hij tegen Adil en ik stond achter de deur mee te luisteren." "Haha, dus, ik mag hoop hebben?" "Jazeker. Ik zei toch dat je mijn schoonzusje zou worden." "Nou eh.." Nadat het eten op tafel lag, begonnen ze gezellig te eten. Jihane pakte onder de tafel haar mobiel en piepte Redouan stiekem op. Dat betekent dat ie in beeld moet komen. Ze zag hem naar de bar lopen. Hij gaf haar een knipoog. Jihane hield haar lach met moeite in. Ze moet het nou niet verpesten. Maar Naoual zag hem maar niet. Kijk dan naar hem! Ze keek maar die kant niet op. Ze moet hem zien. Oke, Jihane moet dit nu zelf oplossen. "EH... Naoual?" Naoual keek haar vragend aan. "Die lekkerding bij de bar kijkt ons steeds aan." Naoual keek naar de plek die Jihane met haar ogen aanwees. Toen ze Redouan zag, bleef ze stokstijf en bleek naar hem te kijken. "Naoual, gaat het?" Ze gaf maar geen antwoord. Redouan keek haar ook een tijdje aan. Hoe hij naar haar keek, je zou zeggen dat hij haar echt heeft gemist. Dat het geen toneel is en dat zat Jihane weer dwars. "Naoual?" Probeerde Jihane nogmaals. Naoual keek haar aan. "Eh, ik eh... ik heb geen honger meer. Zullen we gaan?" "Maar... ik heb pas mijn tweede hap genomen." "Jihane, laten we alstublieft gaan." Jihane knikte en stond op. "Ik ga even de rekening betalen." "Ik wacht buiten wel." Zei Naoual en liep naar buiten. Jihane liep naar de bar. Zonder Redouan aan te kijken, zei ze zachtjes. "Ze is geschrokken om je te zien." "Dat zag ik." Zei hij zachtjes terwijl hij een slok van zijn jus nam. Jihane betaalde snel de rekening en liep naar buiten. Naoual merkte haar op en veegde snel haar tranen. "Waarom huil je?" Vroeg Jihane bezorgd. "Niks. Er is niks." Zei Naoual en stapte de auto in. Nadat Jihane wegreed, keek ze naar Naoual, maar ze zei niks. Thuis aangekomen, bij Naoual, gingen ze gelijk naar haar kamer. Jihane sluit de deur en ging naast haar zitten. "Naoual, ik wil dat je me nu verteld wat er aan de hand is." "Er is niks, Jihane." Naoual stond op en liep naar de spiegel waar ze haar haren in een knot deed. "Naoual..." Jihane volgde haar naar de spiegel. Ze kwam achter haar staan en keek haar aan via de spiegel. "Je was geschrokken om die jongen te zien he? Wat is er? Ken je hem? Heeft hij je ooit pijn gedaan?" "Jihane, hou erover op, alstublieft." Jihane draaide Naoual om en keek haar streng aan. "Beste vriendinnen vertellen elkaar alles. Ik heb je in vertrouwen genomen en alles verteld, waarom doe jij dat ook niet? Ik wil dat je vertrouwt en dingen vertelt. Je geheimen. Ik wil je helpen en troosten." Naoual keek haar een lange tijd stil aan. Toen liep ze naar haar bed waar ze op ging zitten met haar handen tussen haar benen. "Die jongen was Redouan." "Dus je kent hem? En wie is Redouan?" Jihane ging naast haar zitten en keek haar afwachtend aan. "Dat is mijn ex, waar ik je over had verteld. Die ruzie heeft met Chafik." "Nee, is dat de jongen van wie je zielsveel van hield?" Naoual knikte. "Ja, dat is hij en ik heb hem echt vanaf die tijd niet meer gezien. Het deed enorm pijn om hem weer te zien. Sorry, ik kon daar niet blijven." "Lieverd... had het me verteld, dan begreep ik het wel. Kom hier." Jihane hield haar stevig vast. "Je hebt hem gemist he?" Ze knikte snikkend. "Heeft hij je ooit pijn gedaan?" Vroeg Jihane terwijl ze haar onderzoekend aankeek. "Eh... ik wil hem vergeten." 'Maar je kan het niet he?" "Jihane, ik kan het niet als ik steeds aan hem word herinnert, nee. Dus hou op, oke?" "Sorry, ik wil je gewoon helpen." Ze liet haar los en stond op. "Ik weet het, maar soms kan je me niet helpen.. zoals nu." "Alles valt te behelpen. Je moet het gewoon willen en toelaten." Ze pakte haar tasje en liep naar de deur. "Ik dacht dat we vriendinnen waren die elkaar alles vertelden, die hun hart bij elkaar opluchten. Maar blijkbaar had ik het mis en ben jij niet zo'n vriendin als ik dacht." Ze draaide zich om weg te gaan, maar ze moest nog een ding zeggen. "Erover praten helpt je hem te vergeten. Erover zwijgen, maakt het alleen maar erger." En ze verliet haar kamer. Beneden kwam ze Chafik tegen die de trap op wilde. "Hey." "Hallo." Ze bleef staan. "Hoe gaat het met je?" "Hamdullilah en met jou?" Hij knikte "Hamdullilah. Ga je nu al weg? Adil vertelde me dat je boven was met Naoual en haar helpt met haar werk." "Ja, er viel toch niks te helpen." "Oke, nou zie je nog wel." "Insha'Allah. Doeg." En ze liep weg.
Ait_Wayagher