struggles in love (VOLTOOID)

52

De volgende dag in de avond, toen Jihane van haar werk kwam en haar auto in wilde stappen, hoorde ze een stem achter haar. "Heey, lekker ding. Hoe gaat het?" Ze draaide zich om. Het was een akelig, vies mannetje die duidelijk dronken was. Hij liep erg scheef met een bierflesje in zijn hand. Jihane negeerde hem en wilde alsnog instappen, maar hij hield haar tegen bij haar arm. "Geef je geen antwoord." Reageerde hij nu wat agressief. "Laat me los. Ik moet weg." "Nee, eerst gaan wij lol maken, dan kan je weg." Hij zette een grijns op. "Laat me los!" Riep ze nu. In de garage was geen mens te bekennen en het was er zoals altijd donker en zag er eng uit. "Dacht het niet, schatje!" Riep hij lachend en zetten zijn hoofd in haar nek. Hij zat overal aan haar, terwijl Jihane alleen maar kon schreeuwen en zich weg van hem te trekken, wat niet werkte, aangezien hij veel sterker is. Ze trapte overal, maar de man leek er geen moeite mee te hebben. "Ga weg van me!!" Riep ze huilend en trapte hem in zijn kruis. Dat deed wel pijn, maar misschien had ze dat beter niet moeten doen, want hij werd erg agressief en sloeg haar hard in haar gezicht. Jihane voelde dat haar wang heel heet aanvoelde. Het deed ongelofelijk pijn. "Zo moet je niet tegen mij doen!" Zei hij en sloeg haar nogmaals tot ze op de grond belande naast haar auto. Ze probeerde haar mobiel bij te pakken, maar die zat ver weg in haar tasje. De man scheurde haar vest kapot, waardoor ze in een hemdje op de grond lag. Hij keek verlangend naar haar mooie bovenlichaam. "Dit zul je nooit vergeten." Zei hij zachtjes. "Ga weg!!" Probeerde Jihane nogmaals en sloeg hem overal in zijn gezicht. Hij werd nog kwader en sloeg haar met een vuist op haar hoofd, waardoor Jihane hard met haar hoofd op de grond kwam. Dat was de klap die haar deed zwijgen. Ze voelde een enorme pijn. Kort daarna gingen haar ogen dicht en zag ze alleen zwart voor haar. De man stond op, tilde Jihane haar auto in en pakte uit haar tasje haar autosleutels. Net hij wilde instappen, werd hij van achteren weggetrokken. Hij draaide zich, maar voor hij zag wie het was, ving hij een harde vuist tegen zijn gezicht en nog een en nog een tot hij helemaal bewusteloos op de grond lag. Het was Chafik die Jihane heeft gered. Ja, dat was hij. Toen hij langs reed, kreeg hij een soort gevoel dat in die garage iets mis is. Hij moest van zichzelf naar binnen gaan om zeker te weten dat er niks is. Toen hij de man zag, wist hij dat zijn gevoel klopt, maar de schrik was pas groot toen hij Jihanes auto zag en dat de man Jihane optilde en haar de auto instopte. Toen rende hij op zijn hardst naar haar toe. Hij heeft de man zeker een hersenschudding bezorgd, maar dat baarde hem geen zorgen. Nee, Jihanes toestand was het belangrijkst. Hij maakte snel de portier open en boog over Jihane heen die bewusteloos was. "Jihane? Hoor je me?! Jihane!" Geen antwoord. Op dat moment hoorde hij een gil. Hij draaide zich om. Het was Sanne. "Oh mijn God, wat is er gebeurd! Jihane!" Huilend en in paniek keek ze Chafik vragend aan. "Iemand heeft haar geprobeerd te verkrachten." Zegt hij terwijl hij nog bezig is met Jihane. Sanne pakte haar mobiel en belde de politie. Het duurde te lang voor Chafik om te wachten. Hij pakte de sleutel op van de grond en stapte de auto in. "Blijf bij die klootzak tot de politie er is en vertel het verhaal. Ik zorg wel voor Jihane. Wees niet bang, hij wordt niet wakker." Ze knikte maar en Chafik reed weg. Hij reed niet richting het ziekenhuis. Nee, hij reed richting zijn huis. Dat was veel dichterbij. Onderweg belde hij zijn dokter op. Hij vertelde het verhaal en vroeg om snel naar zijn huis te komen. Hij wilde niet naar het ziekenhuis. Dan zouden er teveel mensen achterkomen en hij weet dat Jihane dat niet zou willen. Hij wist ook dat dit niet ernstig was. Hij keek achterom. Ze was nog steeds niet wakker. Bij zijn huis aangekomen, tilde hij haar op en legde haar op de bank. Niet lang daarna, belde de dokter aan. "Hier ligt ze." Zegt hij als ze in de woonkamer zijn. De dokter heeft haar onderzocht, terwijl Chafik ongeduldig heen en weer liep. "Het komt goed met haar." Zegt de dokter uiteindelijk. 'Zeker weten?" "Ja, ze heeft geen hersenschudding, maar het was wel een harde klap. Ze wordt van zelf wakker en het best is gewoon rust." "Dus, ze hoeft niet naar het ziekenhuis?" 'Dat is niet nodig, als ze hier rust kan vinden." "Ja, natuurlijk." Hij liet de dokter uit. "Bedankt voor uw tijd." "Natuurlijk." Chafik liep de woonkamer weer in en ging naast Jihane zitten. Hij streelde over haar haren. "Het komt goed, hoor je dat." Hij knoopte haar vest dicht en sloeg een deken over haar heen. Wat moet hij nu doen? Het is al tien uur en haar ouders verwachten haar natuurlijk. Hij dacht goed na en uiteindelijk pakte hij zijn mobiel en belde Naoual op. "Bel Jihane de ouders en zeg dat ze bij jou blijft slapen." "Wat? Hoezo? Waar is ze?" "Dat leg ik later wel uit. Doe nou maar." "Hoe? Ze moet zelf bellen." "Dat kan nu niet. Bel ze en zeg dat Jihane onderweg is, dat haar batterij leeg is en dat jij haar ouders alvast moet bellen." "Dat zullen ze niet geloven!" "Ja, weet ik veel. Verzin iets, maar zorg ervoor dat ze het geloven." En hij hing op. Hij graaide in haar tasje en pakte haar mobiel. Hij zag twee gemiste oproepen. Allebei van Redouan. Chafik zette haar telefoon uit en legde het op tafel. Oeff, het liefst had hij die klootzak doodgeslagen. Hij wou haar echt verkrachten. Chafik was net op tijd. Wat had hij allemaal niet gedaan als hij te laat kwam. Daar wil Chafik niet aandenken. Hij wil dat Jihane beter wordt. Hoe zal ze reageren als ze wakker wordt en Chafik als eerst ziet? Daar wilde hij ook niet aan denken.