struggles in love (VOLTOOID)

16

Jihane had Redouan gebeld en verteld dat ze vanavond uit gaat met Chafik. Ze merkte dat hij het er moeilijk mee heeft. Maar ze verzekerde hem dat ze het alleen voor hem doet en dat er niks zal gebeuren wat niet met het plan te maken heeft. Hij vertrouwt haar en liet alles aan Jihane over.. Die avond, verkleedde ze zich. Ze trok een paarse bloesje, met een rokje. Haar stijl lichtbruine haren liet ze los hangen. Even een geurtje op, wat mascara, lipgloss en ze stapte in haar zwarte, hoge pumps. Tevreden bekeek ze zichzelf in de spiegel. "Chafik, here i come!" Na een paar minuten ging haar mobiel over. Het was Chafik. "Hey, schoonheid. Ik sta beneden te wachten." "Oke, ik kom eraan." En ze hing op. Vrolijk liep ze de trap af. Haar moeder keek haar niet begrijpend aan. "En waar wilde jij heen gaan?" "Eh naar Naoual, heb ik je dat niet verteld?" "Nee, dat heb je niet verteld. Waarom zie er anders uit? Je kan zo zien dat je er uren mee bezig bent geweest." Jihane rolde met haar ogen. "Mam, niet overdrijven! Ik heb me verkleed omdat er andere meiden komen die er ook heel goed uitzien. Naoual heeft niet alleen mij uitgenodigd. Ze heeft een soort meidenavond. We gaan het gezellig maken." "Oke, en hoe wilde je er heen gaan? Je auto was toch bij Sanne?" "Ja, eh... de broer van Naoual staat buiten te wachten. Hij brengt mij." Haar moeder keek haar met grote ogen aan. "O ja?" "Mam, doe niet zo ouderwets. Hij is de broer van mij vriendin die mij even brengt. Ik ga niet in deze donker de bus nemen. Bij Nora doe je nooit moeilijk. Ze is al twee dagen niet thuisgekomen!" "Je weet dat Nora een weekendje weggaat met vriendinnen en ik vertrouw haar." "En mij dus niet?" "Natuurlijk vertrouw ik je ook, maar moeders hebben ook zo hun momenten." "Ja, right. Maar ik ga, oke?" "En wie brengt je terug?" "Ik kan Naoual vragen, maar die heeft nog geen auto. Dus ik denk dat een van haar broers mij terugbrengt." Haar moeder knikte. "Op tijd thuis zijn." Met die woorden verliet ze haar. Jihane rolde nogmaals met haar ogen en liep naar buiten. Daar stond hij dan te wachten in zijn mooie auto. Hij stapte uit en maakte de portier voor der open. "Mevrouw." Glimlachend stapte ze in. "Dank je, meneer." Hij liep aan de andere kant en stapte in. "Nou, waar gaan we heen?" Vroeg Jihane nieuwsgierig. "We gaan een hapje eten in een Marokkaanse restaurant. Het is daar heerlijk." "Oke, gezellig." "En dan zien we wel wat we doen he?" "Oke." Onderweg praatten ze over koetjes en kalfjes. "Dus je hebt drie zussen?" "Ja, twee getrouwd en eentje nog niet." "Is ze misschien iets voor Adil?" Vroeg hij lachend. "Ah, Nora heeft al een relatie, maar you never know waar dat op eindigt." "Daarom, ja. En jij? Hoe is jouw liefdesleventje?" "Mijne? Eh... daar valt eigenlijk niet zoveel over te zeggen." "Nee? Hoe komt dat?" Vraagt hij terwijl hij geconcentreerd op de weg let. "Eh, gewoon. Zulke vragen kan ik eigenlijk niet antwoorden. Het is niet dat wanneer je zin hebt in een relatie, dat het ook gebeurd. Het komt altijd onverwachts." "Daar heb je gelijk in." En hij keek haar aan. "Helemaal gelijk." Vervolgde hij zachtjes en keek weer voor zich uit. Jihane kon haar geluk niet op. Dit begint echt te slagen. Aangekomen bij het Restaurant, stapte ze uit. "Oh, ik ken deze restaurant. Hier kwam ik soms eten met mijn vrien.. vriendin." Oeff, dat scheelde niks. Bijna had ze gezegd dat ze hier kwam eten met haar vriend. "Ja? Nou, laten we naar binnen gaan. Ik heb al gereserveerd." Ze liepen naar binnen. Een lange man liep op hun af. "Meneer Chabouni?" Vroeg de man. "Ja." "Volgt u mij maar." Zonder Jihane aan te kijken, pakte Chafik haar hand vast en liep achter de lange meneer. Jihane wist niet wat ze er van moest denken, maar ze deed gewoon mee. "Hier is u gereserveerdere tafel, meneer." "Dank u." Ze meneer knikte "Een prettige avond verder." En hij liep weg. Het restaurant was mooi in de Marokkaanse stijl ingericht. Het zag heel gezellig en romantisch uit. Er werkten wel veel Nederlanders, merkte Jihane op. Nadat ze gingen zitten, pakte Jihane haar menukaart en bekeek die. Ze hoopt dat deze avond zo verloopt als ze wil. "Weet je het al?" Vroeg Chafik na een tijdje. "Eh, ja." Tijdens het eten, werd er niet veel gezegd, hoewel Chafik werd gebeld. "Kan nu niet. Ik ben bezig." Zei hij en hing op. "Ik zet hem wel uit." Zei hij toen Jihane hem aankeek. "Hoe is eigenlijk jouw liefdesleventje?" Vroeg Jihane na een tijdje. Hij keek haar glimlachend aan. "Ah, daar valt ook niks over te zeggen, Jihane. Je had gelijk, het komt altijd onverwachts." "Heb je al iemand op het oog?" Hij lachte en antwoordde "Eh, je kan het zo noemen, ja." "Denk je dat het wat wordt?" "Ik hoop het wel." "Maar wat denk je? Vind ze jou ook wel leuk?" "Ik denk het wel." "Ja, juist. Eh... hoe waren je ex-vriendinnen?" "Jihane, laten we het gezellig houden. Ik praat niet graag over mijn ex-vriendinnen." Ze voelde zich rood worden. "Eh, sorry. Hoe kon ik het weten." Zei ze geïrriteerd en boog haar hoofd naar haar bord waar ze in zat te rommelen met een vorkje. Hij legde zijn glas neer en pakte haar hand vast over de tafel heen. "Je kon het niet weten, nee. Maar ik wil gewoon niet verder leven in het verleden. Ik wil liever aan nu denken en aan de toekomst." Ze keek op. Wat een leugenaar. Als hij dat echt wilde, zou hij Redouan ook met rust laten, want wat er gebeurde tussen hun was ook in het verleden. Wat wilde ze graag dit tegen hem zeggen, maar ze hield zich in. Het is nog te vroeg. "Ja, je hebt gelijk. Laten we over iets anders praten." Zei ze. "Ja, goed zo." En hij haalde zijn hand weg. Ze hebben zitten praten over kinderen, trouwen, familie. Na een gezellige etentje, liepen ze naar buiten. Het was heerlijk frisjes. "Zullen we een stukje wandelen?" Vroeg Chafik toen hij Jihane glimlachend om zich heen zag kijken. "Ja, leuk." Ze was gek op wandelingen. Het was er zo mooi op die plek. Achter het restaurant was er een mooie park waar bijna niemand te bekkenen is. "Ik mag je heel graag, Jihane." Zei Chafik zachtjes na een tijdje. Jihane keek hem aan en hij bleef staan. Ze stonden nu dicht tegen elkaar aan. De frisse windje waaide door haar haar. Hij reikte zijn hand op en haalde de plukjes haar weg die voor haar ogen rusten. "Je bent mooi, lief, gezellig en een tikje gestoord." Zei hij zachtjes. Ze lachte, maar zei niks. Hij boog zich een stukje naar haar toe en net op dat moment het wilde gebeuren, werden ze gestoord door de telefoon die overging. Het was niet die van Chafik, maar die van Jihane. Ze krabde in haar hoofd. "Ik moet die opnemen. Het kan mijn moeder zijn." Hij knikte, maar baalde enorm en haatte die gene die het voor hem heeft verpest. Het gene waar hij al zo lang op heeft gewacht. Ze liep van hem weg en nam op. "Ja?" "Hee, schatje. Ben je al thuis?" Het was Redouan. Ze liep nog een stukje verder weg. "Wat zei ik je nou! Ik zou je bellen als ik thuis was." Fluisterde ze kwaad. "Oh, je bent nog bij hem?" Hij klonk teleurgesteld. "Ja, ik bel je wel als ik weg ga, goed?" "Wat zijn jullie aan het doen dan?" Ze voelde zich enorm schuldig. Ergens was ze blij dat de kus werd verstoord, want anders had ze het gevoel dat ze Redouan bedriegt. "Eh, we zijn in het park. Een wandeling maken." Ze wilde niet tegen hem liegen, maar ze kan moeilijk zeggen dat ze bijna hadden gezoend als hij hun niet stoorde. Misschien was dat het lot. Dat ze niet mogen zoenen. Dat ze anders Redouan bedriegt. "Romantisch!" Zei hij geïrriteerd. Ze keek achter zich om en zag dat Chafik op een bankje zat en geconcentreerd voor zich uit keek. "Ik moet ophangen." "Oke, wel nu naar huis gaan. Het is genoeg geweest." Ze kan hem goed begrijpen. "Is goed. Ik hou van je." Dat laatste fluisterde ze zachtjes. Bang dat Chafik het zou horen. "En ik van jou." Ze hing op, stopte haar mobiel in haar tasje en liep naar Chafik. "Wie was dat?" Vroeg hij meteen. "Eh, mijn zus." "Oke, is er iets aan de hand dan?" "Nee, ze vroeg gewoon of ik op haar zoontje wilde passen." "Hm." Ze ging naast hem zitten en het was een lange tijd stil. "Zullen we gaan? Het is al laat." Stelde Jihane voor. "Ja, laten we gaan." Ze stonden op en liepen stil weg. Bij de auto, stapte ze in en reden weg.