struggles in love (VOLTOOID)

60

Mam, kan ik je spreken?" Jihane loopt de keuken binnen met een angstig gevoel. Haar moeder die de groenten aan het snijden was, keek op met een glimlach. "Natuurlijk, altijd toch?" "Oke, dank je." Jihane ging aan de keukentafel zitten. Haar moeder kwam tegenover haar zitten. "Nou? Vertel het maar." "Mam, het is misschien niet iets wat je had verwacht en misschien... nou misschien zul je teleurgesteld in me zijn, maar het kon echt niet anders, begrijp je?" "Nou... misschien zou ik het begrijpen als je nou vertelt wat er is." Zei hij haar moeder lachend. "Haha, ja natuurlijk. Eh... zaterdag komen er mensen naar ons." "Mensen?" "Ja, mensen." "Oke, ken ik die mensen? Zijn het collega's van je?" "Nee, nee! Eh... ik... ik ga trouwen." Haar moeder keek haar onderzoekend aan en knikte toen. "Oh? Ze komen om je hand vragen?" "Ja en eh... ik wil het wel." "Wow, wat onverwacht. Komt Redouan met zijn ouders alleen om komen er meer familieleden?" Oke, hier komt het moeilijkste! "Eh... ik trouw met Chafik." Haar moeder keek Jihane onbegrijpend aan. "Wacht even... ik zou zweren dat je vertelde dat hij Redouan heet." "Ja, ja, dat klopt wel, maar ik trouw niet met hem, maar met een ander." Haar moeder knikte. "Jullie zijn uit elkaar?" Jihane knikte. "Je was er zo zeker van dat je de rest van je leven bij hem wilde blijven, dat maakte je me zo duidelijk. Wat is er dan veranderd? Heeft ie je wat aangedaan? Aan je gezeten?" "Nee, mam! Hij is geweldig, echt waar. Hij heeft respect voor me en dwingt me echt nergens toe. Bij hem kon ik mezelf zijn en we deden niks verkeerds." "Waarom zijn jullie dan uit elkaar?" "Kijk... we passen gewoon niet bij elkaar. Hij is een beetje anders dan hoe ik ben en ....ook heeft hij het dagelijks druk met werken en als we trouwen, zou hij ook niet zoveel tijd voor me over hebben." Dat was een goede leugen, dacht ze. Redouan had altijd tijd voor haar wanneer ze maar wilt, ook al heeft hij een hele verantwoordelijke baan. "En eh... Chafik is ook geweldig. Hij is lief en... nou, net een tweede Redouan of misschien beter." Een leugen, schreeuwde ze in zichzelf. "Waar ken je die Chafik dan van? Had je twee relaties?" "Nee, mam... Chafik en ik hadden geen relatie. Weet je wat het is...?" "Nou?" Dit was duidelijk niet wat haar moeder verwachte. Ze keek er niet echt blij bij. "Eh... hij is de broer van Naoual en als ik thuis bij haar was, was hij er soms ook en hij vond me leuk, maar ik had toen wat met Redouan en later had ik het uitgemaakt met Redouan omdat hij iemand anders verdient en ik ook. Het was een tijdje gewoon normaal, maar toen vroeg Chafik me een keer mee uit... Naoual was ook meegegaan natuurlijk!" Zei Jihane met nadruk op de laatste zin. "En... toen een paar dagen later heeft hij me gevraagd of hij om mijn hand kan komen vragen en ik zei ja, omdat ik bij hem wil zijn en omdat ik vind dat het tijd wordt om een eigen gezin te stichten. Ik ben al bijna 22 en het is een goede leeftijd." Haar moeder was even stil en kon alleen maar knikken. "Mam...?" begon Jihane zachtjes als ze merkt dat haar moeder niks zegt. "Je kan me vertrouwen, echt. Ik heb echt niks verkeerds gedaan. Wat ik je vertelde klopt en ik wil niet tegen je liegen of geheimen voor je hebben. Ik ga trouwen met de man van wie ik hou en die van mij houdt. Ik ben gelukkig... echt." Weer was haar moeder stil en keek nadenkend naar Jihane. Hier kon ze nou echt zo slecht tegen. Waarom zegt ze gewoon niet iets! "Jihane..." Haar moeder ging rechtop zitten en keek haar serieus aan. "Ik vertrouw je, het is alleen dat je zo oprecht en gelukkig overkwam toen je over Redouan vertelde en opeens is er een ander? Dat klinkt een beetje vreemd, aangezien ik weet dat je iemand bent die het bij een iemand houdt, maar... als je denkt dat Chafik echt de beste voor je is en dat je echt met hem wil trouwen, dan doe je dat en ik sta achter je omdat ik in je geloof en het beste voor je wil, kan je dat begrijpen, Jihane?" Jihane kon wel janken! Haar moeder is ook zo'n schatje! Jihane stond op en liep naar haar moeder, ze omhelsde haar stevig als ze een kus op haar wang plaatst. "Je bent de best en ja, ik wil dit en ik zal je niet teleurstellen. Chafik is perfect en dat zul jij ook vinden, wacht maar." "Oke, als jij het zegt. Maar... staat Redouan ook achter je keuze... dat jullie niet meer bij elkaar zijn?" Die vraag was pijnlijk en niet zo een beetje ook! "Eh, eerst niet, maar uiteindelijk begreep hij het en ook hij vindt het zo wel goed, ja." "Oke, dat wilde ik weten omdat hij ook zo aardig overkomt, terwijl ik hem niet eens ken." Zegt ze lachend. "Dat is hij ook." Zegt Jihane zachtjes en besloot te gaan voor ze in tranen uitbarst. "Maar eh... ik ga nu naar Sanne, we zouden wat leuks doen." "Oh ja, je had vandaag vrij, nou succes en we gaan van de week wel inkopen doen... jij en ik. Moeder en dochter onder elkaar." "Ik kan niet wachten, moedertje!" Jihane gaf haar nog een dikke kus op haar wang en verliet de keuken. In de gang veegde ze een traan die ontsnapte en liep naar buiten. Net ze haar auto in wilde stappen, ging haar mobiel over. Ze zag op het schermpje dat het een onbekend nummer was. Wie zou dat nou zijn? "Met Jihane?" "Heey, met mij." Het was Chafik. "Waarom bel je onbekend?" "Omdat ik dacht dat je niet zou opnemen als je zag dat ik het was." "Oh? Je hebt me toch in je macht. Ik doe toch alles wat jij zegt. Jij hebt me gedwongen en gechanteerd om met je te trouwen en dat ik zelfs tegen mijn ouders en zussen moet liegen, dus als je wilt dat ik opneem als je belt, hoeft je alleen maar te driegen, want daar ben je zo goed in, he Chafik?!" Hij was een tijdje stil. "Ooit, Jihane,... ooit zul je het nog begrijpen en zul je er vrede mee hebben." "Denk je dat, Chafik? Denk je dat? We zullen zien... ja, we zullen zien." "Dat zullen we zeker, maar waar ik voor belde is of we ergens kunnen afspreken om te praten over onze toekomst." "Eh... hoe ik al zei: jij beslist alles, ik heb niks te zeggen en niks te willen. Dus dat kan je best zonder mij. Dag Chafik." En ze hing op. "Kom op, zeg. Praten over onze toekomst. Wat heb ik daar een zin in!" Siste ze en stapte in.

"Echt een sukkel, he! Ik begrijp hem niet." Ze liet al haar woede los en Sanne kon alleen maar luisteren en knikken. "Hij is echt zo'n onmenselijke, arrogante, egoïstische, onredelijke klootzak!" "Jihane, misschien... heel misschien kan je dat beter los laten gaan. Dat je die gevoelens en die woede even laat rusten. Je gaat met hem trouwen en je kan er het beste van maken, je wordt dan wel gelukkig." "Sanne, hoor je jezelf wel?! Ik en gelukkig met Chafik? Chafik? Met iemand die ik niet wil? Iemand die mijn leven heeft verwoest en dat van mijn grote liefde? Dat kan niet. Met hem zal ik het geluk niet vinden en ik ga wel doen alsof, alleen om mijn ouders geen verdriet te doen, maar hij mag best wel zien hoe ik me voel en dat zal ik ook laten zien, keer op keer tot hij gek wordt." "Eh... dat kan ook." Zegt Sanne en staat op. "Wat drinken?" "Ja, heb je iets tegen werkelijke nachtmerries of zo?" Sanne lachte en schudde haar hoofd. "Nee, ik heb wel iets dat je dat wel even doet vergeten." En ze liep rennend naar de keuken. Jihane ging ingezakt op de bank zitten en zette de tv aan. Na een kleine kwartiertje kwam Sanne terug met een blad voor chocoladerepen, koekjes, allerlei snoepje, snacks en nog veel meer zoetigheid. Die legde ze met een grijns op tafel. "Vrouwen hebben dit gewoon nodig en wij gaan niet meer over Chafik praten en jij gaat even alles vergeten, ook al doet het pijn en heb je nog liefdesverdriet, jij gaat alles vergeten en jij gaat zoveel mogelijk eten tot je moet kotsen, snapie?" Jihane keek haar met een opgestoken wenkbrauw aan. "Waar wacht ik nog op!" En ze pakte de grootste chocoladereep en begon grote happen te nemen. Sanne ging lachend zitten. "Good girl!"