struggles in love (VOLTOOID)

55

De dag daarna, stond ze op en ging de badkamer in. Ze keek in de spiegel en schrok bij het zien van haar gezicht. "Oh mijn God!" Ze zag er niet uit! Een grote, blauwe plek op haar wang, is heel duidelijk te zien. Wat moet ze nu? Hoe gaat ze dit verbergen. Ze zeggen dat make-up wonderen doet, maar dit zal niet lukken. Na een lange innerlijke gevecht, besloot ze dat even met rust te laten. Ze verzint wel iets. Ze heeft een lange douche genomen. Ze moet toegeven dat ze zich eigenlijk hier een beetje thuis voelt. Dat moet ze toe geven, al wil ze dan niet. Ze kleedde zich weer aan in haar kleren. Haar vest zag er niet uit. Die was gescheurd en kon hem niet meer aan. Ze kan natuurlijk moeilijk naar huis met een kapotte vest. Dan maar in haar hemdje. Zo bloot was ie ook weer niet, bedacht ze. Nadat ze haar broek en hemd aandeed, liep ze naar de woonkamer. Chafik lag er niet meer. Waar zou hij zijn? Is hij weg? Is ze alleen in zijn huis? Ze raakte bijna in paniek, maar dat verandert als ze hem bij de deuropening grijnzend ziet staan. "Ik laat je niet alleen. Don't worry." Zegt hij lachend. En zijn ogen gaan langs haar blote armen. "Zie je het goed?" Zei Jihane arrogant en liep langs hem heen naar de keuken. "Ik hoop voor je dat je een ontbijt hebt klaargezet!" Roept ze nog. Lachend loopt hij haar achterna. In de keuken trof ze inderdaad een heerlijke ontbijt. De tafel was bedekt met lekkere broodjes en ...Koffie! Daar heeft ze nu echt zin in. Ze ging aan tafel zitten en schonk koffie in. "Hoe voel je je eigenlijk nu?" Vraagt Chafik als hij tegenover haar komt zitten. "Ja, een beetje beter. Maar nog steeds wat koppijn." "Dat gaat over. Ik heb met de dokter gebeld en die heeft mij een recept doorgegeven. Ik was nog langs de apotheek gegaan en heb het gehaald." "Oh? Dus je hebt me wel alleen thuis gelaten?" Hij was stil. Ze schudde haar hoofd en nam een slok van haar koffie. "Ik heb mezelf verraden, maar er is toch niks gebeurt. Je leeft nog." "Das waar." Zegt ze knikkend. Chafik pakte een pakje medicijnen en gaf het aan Jihane met een glas water. "Na het ontbijt een tablet innemen en vanavond na het eten weer." "Ik haat medicijnen." "Wij allemaal wel, maar het moet. Dus goed door eten. Zodat je er een kan nemen." "Ik moet werken zo." "Dacht je dat? Je gaat nergens heen." Hij klonk streng. "Hoe bedoel je? Ik loop al zo achter op werk." "Nee, ik had gisteren Sanne aan de lijn en die zegt dat je een paar dagen vrij krijgt om uit te rusten. Dus je gaat nergens heen, dan naar huis. Je komt je kamer niet uit." "Ik kan niet dagenlang thuis blijven en niet werken." "Je zult moeten. Jihane, je zegt zelf dat je nog niet helemaal beter bent. Besef je wel dat je bijna een hersenschudding hebt gehad en misschien in coma lag? Je hebt geluk dat dat niet het geval was, dus je gaat uitrusten en na een week of zo, als je je echt helemaal de oude voelt, dan kan je gaan werken. Nu niet." "Je lijkt mijn dokter wel." "O ja? Das goed, Jihane. Dus... lekker in bed kruipen met een kopje thee en een leuke film. Dat zou ik ook doen... als ik een meisje was." Jihane lachte. "Als man kan je dat ook wel doen. Niks mis mee." "Nee, natuurlijk niet. Maar daar heb ik geen tijd voor. Ik loop ook al achter op werk." "Ga je werken vandaag?" "Ik moest daar al lang zijn." "Dus ik hou je op?" Ze keek hem verlegen aan. "Nee! Nee, ben je gek! Ik mag altijd te laat komen. Ik ben de baas, dan is een voordeel eigenlijk." "Maar je loopt achter." "Ja, ik ga wel vanavond overwerken. Ik haal alles in." "Serieus?" "Ja... serieus!" Zei hij lachend. "Nou, dooreten. Je mag trouwens ook hier blijven als je wilt." "Hier? Nee, ik ga naar huis. Mijn moeder zal zich vast afvragen waar ik zo lang blijf." "Ja, is goed. Ik dacht... misschien gaan ze vragen hoe je aan die blauwe plek komt." Ze ging automatisch met haar hand langs haar wang. "Ja... dat eh... ik weet echt niet. Heb jij een idee? Een smoes?" "Eh, ik dacht aan... je kan zeggen dat het door een zelfverdedigingtraining komt op het werk. Dat iemand te hard sloeg." Ze keek hem met grote ogen aan. "Jij bent echt slim!" Riep ze opeens. "Dat is een verdomd goed idee. Ze zullen het geloven ook." Ze was oprecht blij dat hij haar kon helpen met een smoes verzinnen. Ze zou er zelf niet opgekomen zijn. "Nou, fijn dan. Ik breng je naar huis, goed?" "Ja, das goed, maar... Chafik, waar is mijn auto?" Dat schoot haar nu pas binnen. Die klap was waarschijnlijk harder dan ze dacht. "Jouw auto? Die staat buiten." "Wie heeft die dan gebracht?" "Ik zelf. Gisteren toen ik je daar aantrof, reden we hier met jouw auto heen. Mijn auto staat er nog steeds." "Serieus? Oh, hoe ga je dan naar werk? Je mag mijn auto wel lenen, hoor." "Nee, dat is niet nodig. Ik neem een taxi of bus naar die garage. Dan heb ik mijn eigen auto." "Oh oke." Ze nam haar medicijnen in en stond op. "Gaan we?" "Ja, we gaan." Buiten was het heerlijk warm. De zon scheen en de mensen leken allemaal gelukkig te zijn. Onderweg was het stil. Niemand die wat zei. Jihane keek uit het raam en zuchtte diep. Hoe gaat ze Redouan dit alles vertellen? Ze heeft echt gene idee. Moet ze een romantisch etentje voorbereiden of juist niet? Moet ze het hem vertellen op werk of thuis? Ze wist het echt niet. "We zijn er." Zegt Chafik als hij merkt dat Jihane ver weg is en dat ze niet in de gaten heeft dat ze voor hun huis staan. "Huh? Oh, ja das waar!" Ze stapten allebei uit. "Oke, veel beterschap en denk eraan: rust, rust en nog eens rust." "Oke, ik zal het niet vergeten." "Fijn, en... succes met je smoes." "Dank je." "Doeg." En hij draaide zich om. "Chafik!" Hij bleef staan en draaide zich weer om. "Ja, Jihane?" "Eh... het spijt me, want ik ben je wel dankbaar dat je me hebt gered en het spijt me dat ik je ergens van beschuldigde dat niet zo was." Hij knikte glimlachend. "Graag gedaan en... het is oke, ik begrijp het." Na die woorden liep hij weg. Kon hij maar altijd zo lief zijn en haar laten gaan, dacht ze. Ze uitte een diepe zucht. "Oef... daar gaan we." En ze loopt nar binnen.

Haar moeder komt haar gelijk tegemoet! "Lieverd, daar ben... wat is gebeurd?!" Riep ze toen ze haar blauwe wang zag. Jihane keek haar onbegrijpend aan. Haar moeder wees met haar ogen naar haar wang. "Oh dit?! Haha, dat is nou gebeurt op mijn werk gisteren. We hadden een zelfverdedigingtraining en een collega sloeg wat harder dan het moest." "Echt?" "Ja, je denkt toch niet dat ik heb gevochten he?" Zei Jihane overdrijven lachend. "Nou, het ziet er niet uit. Heb je ijs gebruikt?" Heeft Chafik dat gedaan toen ze bewusteloos was? Vast niet! "Eh ijs? Nee, dom he?" Enz e lachte weer overdrijven. "Mam, ik zit er niet mee. Het is zo over, ik heb alleen een beetje hoofdpijn van gisteren op werk, dus ik ga maar even liggen boven." "Ja, is goed. Als je iets nodig hebt, roep je me even, goed?" "I will, bedankt mam!" Ze gaf haar een dikke zoen op haar wang en liep de trap op. Oeff, nu Redouan nog. Hopen dat die het ook zo gemakkelijk gelooft!