struggles in love (VOLTOOID)

36

Chafik kwam dichterbij met zijn hoofd. Jihane vervoerde zich niet. Ze voelde hij zijn zachte lippen die van haar aanraakten. Hij voelde haar trillende lippen tegen die van hem. Hij houdt van haar. Chafik streelde haar haren en zoende haar intens. Jihane vervoerde zich eerst niet, maar later kuste ze hem ook terug. Dit was niet geplant. Ze wist niet hoe dit kan, maar ze was er bewust bij toen het gebeurde, ze kon het tegenhouden, maar deed het niet. Ze wilde dit...] Die dag was Chafik de hele dag niet terug gekomen. Na hun kus, vertrok hij gelijk. Hij was de gene die zich terug heeft getrokken. Hij heeft Jihane verbaasd aangekeken en ongelovig. Zonder een woord te zeggen, stond hij op en verliet de ruimte. Hij liet Jihane alleen achter. Alleen met haar verwarrende gevoelend. Waarom voelde die kus niet zoals de andere? Zoals toen ze op de bruiloft met Chafik heeft gezoend? Waarom voelde dit anders? Waarom voelde ze hier wel iets. Iets in haar buik? Iets wat ze ook bij Redouan voelde? Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en probeerde er niet aan te denken. Dit is fout, dit is verkeerd. Ik hoor me niet zo te voelen, ik hoor niet zoveel aan hem te denken en aan die kus! Wat heb ik, verdomme! Ze wilde het uitschreeuwen, ze wilde opstaan en alles voor haar kapotslaan, alleen is het probleem dat ze niet kan op staan en er is niks voor haar om kapot te slaan. De kamer is leeg en ze is gevangen. Ze is niet meer afhankelijk van zichzelf. Dat is ze nu van Chafik. Waarom moest ze zo aan hem denken? Die kus... dat heeft ze gewoon niet tegengehouden. Ze wilde het, ze was er bewust van dat hij haar heeft gekust. Voor het eerst, had ze die gevoel bij Chafik. Ze zag zijn gevoelige kant toen hij haar hand verzorgde, ze zag die bezorgde blik. Hij is toch een mens, alleen hij laat het niet zien. Ze leunde met haar hoofd op haar knieën en masseerde haar slappen met haar vingers. Ze wilde niet aan hem denken. Ze wilde helemaal niet denken, maar dat gaat moeilijk als je niks te doen hebt. Als je alleen maar kan denken... Die avond, was hij nog steeds niet terug gegaan. Hij wilde het wel, maar wilde het tegelijk ook weer niet. Die kus... hij zag dat Jihane niks deed om het tegen te houden. Hij zag dat ze het ook wilde, maar zijn geweten wil hem dat niet laten geloven. Hij is bang dat ze weer iets van plan is. Ze is zo slim en het zal haar ook lukken als hij daar in mee gaat. Hij moet voorzichtig zijn, maar zijn liefde voor haar maakt hem zwak. Nooit heeft hij zich zo gevoeld. Zoveel gevoeld voor een meisje. Er waren zat meisjes die hij leuk vond, maar hij was toch als op zijn hoede, sterk en zelfverzekerd, maar met Jihane is hij alles behalve sterk. Hij is zwak en dat komt door de liefde die hij voor haar voelt. Toch was hij een paar dagen geleden gelukkig. Hij had een 'relatie' met Jihane, zijn grote liefde. Alles was nep en toen hij erachter kwam, kon hij het niet accepteren. Hij kon niet accepteren dat Jihane niet van hem houdt, dat haar woorden niet gemeend waren, dat ze hem haat. Hij zakte verder in zijn bureaustoel en speelde met de pen die hij in zijn hand had. "Wat doe je met me, Jihane? Wat?" Fluisterde hij zachtjes. Hij kon aan alles merken dat ze hem in haar macht heeft. Niet alleen zijn zwakheid, maar ook zijn werk. Hij loopt achter. Vroeger waren er nooit problemen. Hij haalde ontelbare klanten binnen per dag. Hun bedrijf liep als geen ander, maar nu vervalst hij het. Wat moet hij nu doen met Jihane? Hij houdt van haar, maar waarom doet hij haar dan pijn? Omdat hij kwaad is? Omdat hij zich verraden voelt? Ondanks alles moet hij haar toch loslaten, want als hij dat niet doet, wordt hij zwakker en zwakker... De volgende dag: Jihane opende zachtjes haar ogen. Eindelijk heeft ze een paar minuten geslapen. Ze wierp een blik naar haar pols die vastzat. Het wordt steeds roder. Het begint zelfs blauw/paars te worden. Ze hoopt dat ze daardoor niet iets ernstigs krijgt. Ze ging zuchtend rechtop zitten en pakte het fleswater op. Nadat ze een slok nam, ging de deur open. Het was Chafik die binnenkwam... zonder ontbijt. Normaal komt hij altijd met het eten binnen, nu heeft hij niks bij zich. Hij liep op Jihane af en kwam tegenover haar zitten op een stoel aan tafel. Ze keek hem niet begrijpend aan. Hij bleef haar stil aanstaren. Na een minuut, dat eeuwen lang leek, stond hij op en liep op haar af. Hij pakte haar pols vast die vast zat aan de handboei en maakte de handboei open. Haar arm zakte slap naar beneden. Ze keek hem nog onbegrijpelijker aan dan voorheen. "Je mag gaan." Zegt hij zachtjes. "Sorry?" Jihane kon het haast niet geloven. "Je bent vrij." "Meen je dat?" Hij zou haar nooit laten gaan na wat ze hem heeft aangedaan. "Ik meen het. Sta op en vertrek.' Jihane wachtte geen seconde en stond op. Hij overhandigde haar een sleutel en een briefje. "Dit is het adres van het hotel en de nummer van je kamer. Ik heb alles klaar gezet daar. Er ligt kleding en eten. Ga je opfrissen en dan kan je terug... naar huis." Was dit echt? Zat hier niks achter? Ze pakte de sleutel en het briefje aan. "Oke." Ze keek hem aan en hij haar. "Ga maar." En hij boog zijn hoofd naar beneden die ruste op zijn handen. Jihane bleef hem aankijken, maar niet lang daarna liep de richting de deur. Bij de deur aangekomen, bleef ze staan en draaide zich om. "Hoe moet ik hier weg? Ik heb geen auto." Zei ze. Waarom heeft hij daar niet aangedacht? Vroeger zou hij er zeker aan hebben gedacht. Hij keek haar aan en gooide zijn autosleutels naar haar die ze in een reflex opving. "Neem mijn auto." "En jij dan?" "Ik red me wel." Ze knikte en verliet het gebouw. Het zat haar toch niet lekker dat ze hem daar achterliet. Ze had medelijden. Ze wilde dat hij daar ook wegging. Ze heeft overwogen om terug te gaan en zeggen dat hij samen met haar mee kan rijden, maar ze deed het toch maar niet. Hij laat haar gaan en dat moet ze ook doen voor hij zich bedenkt. In de auto drong het echt tot haar door. Ze is vrij! Ze kan naar Redouan! Ze kan naar haar ouders en vrienden! Gelukkig, maar ook weer niet als ze aan Chafik denkt, reed ze weg naar het hotel...