struggles in love (VOLTOOID)

33

Het was een lange reis. Van ongeveer driekwartier. "Waar gaan we heen?" Vroeg ze hem. "Naar een speciaal plekje dat voor jou bestemd is." Antwoord hij terwijl hij voor zich kijkt. Ze kon alleen maar kniken. "Speciaal voor jou." Zegt hij zachtjes en verder was het stil...] Een paar minuten later, parkeerde hij de auto op een plek waar het rustig, stil en leeg was. Er was haast geen mens te bekennen, behalve Jihane en Chafik. Chafik keek voor zich en was stil. Jihane begreep er niks van. "Wat doen we hier?" Vroeg ze zachtjes. "Dat zou je wel willen weten he, agentje?" Oh mijn God, hoe weet hij dit? Hij keek haar strak aan. 'Wat heb ik jou ooit misdaan, Jihane?" "Waar heb je het over, Chafik? Wat doe je raar." Hij knikte en keek weer voor zich en weer naar haar. "Dacht je nou echt dat ik nergens achter zou komen? Ik ben er wel laat achter gekomen, maar toch wel." Jihane begon het ergste te denken. "Chafik, waar heb je het over?" "Nooit heeft iemand mij zo kunnen belazeren, nooit heeft iemand mij zo gepakt. Maar jou is het wel gelukt, hoe doe je dat? Vertel me je geheim." "Ik zeg geen woord meer voordat je me verteld waar je het over hebt." Ze had een vermoeden dat hij de waarheid wist, maar zo bang was ze wel voor zijn uitleg. "Was het een idee van jou... of van Redouan?" Hij keek haar aan en ze besefte toen zeker dat hij alles weet. Hoe kan dit? Zo snel? Hij kan nooit zo snel alles weten. "Jij verdient dit." Zei ze uiteindelijk. "Ik verdien dit? Jek?" Hij knikte en keek weer voor zich. "Jij hebt je eigen zusje gebruikt, gechanteerd om wraak te nemen op iemand die onschuldig is, iemand die je niks heeft misdaan. Dat is onmenselijk en harteloos." Hij was stil. Jihane ging verder. "Ik heb dit niet gedaan om jou pijn te doen of wat dan ook, maar om iets recht te zetten. Iets dat recht hoort te zijn. Iets dat... of weet je, toen ik je zag en jou leerde kenne, leek je mij zo een lieve, aardige man. Iemand die geen mens pijn doet en dat eerlijk is, maar ik wist wat je Redouan en Naoual hebt aangedaan en daardoor wist ik ook hoe je echt in elkaar zit. Hoe kan iemand van je houden als je mensen pijn doet? Onschuldige mensen? Redouan onschuldig de bak in laten draaien. Voor iets wat ie nooit heeft gedaan en nooit heeft overwegen te doen. Je bent harteloos en egoïstisch. Wat denk je wel niet, Chafik?!" Hij keek haar aan. "Ik ben slecht en onmenselijk egoïstisch? En jij dan? En jij dan, Jihane? Jij bent zelf egoïstisch. Jij dacht alleen aan jou en Redouan, de rest deed er niet toe. Jij zegt mij nu dat ik mijn zusje heb gebruikt? Heb jij dat dan niet gedaan? Weet Naoual van alles? Weet ze dat jij het liefje bent van haar ex? Weet ze dat jij haar hard hebt gebruikt en niet zo een beetje?! Nou?!" Hij keek haar kwaad aan. Ze wist dat hij gelijk had. Dat wist ze maar al te goed. "Ik moest wel. Ik wilde Redouan uit de gevangenis houden, omdat hij onschuldig is, maar jij hebt haar gebruikt voor iets dat niet eerlijk is. Jij wilde Redouan de bak in. Onschuldig. Dat is onmenselijk, Chafik. Dat is onmenselijk, klootzak!" Riep ze. "Stap uit!" Riep hij terug. "Wat?" "Stap uit! Nu!!" Hij was duidelijk woedend. "Ik stap niet uit. Jij gaat me niet vertellen wat te doen." Hij keek haar met vuur in zijn ogen aan. "Als je verstandig bent, stap je nu uit. Jij was toch slim en pakt dingen slim aan, doe het dan nu ook." "Ik stap niet uit, Chafik." Zei ze kalm. "Wil je soms dat ik dit gebruik?" En hij hield een pistool in zijn hand. Jihane keek er naar. Het verbaasde haar niet. Iemand als Chafik heeft er wel duizenden. "Ik laat me niet chanteren door jou." Zei ze weer kalm. "Stap verdomme uit!" Riep hij hard. Ze zei niks terug. "Of wil je dat mijn vriendje..." En hij hield de pistool ophoog. "een bezoekje naar jouw vriendje brengt." Dit was reden genoeg om hem te gehoorzamen. "Wat ben jij voor een mens, Chafik?" "Stap uit en dan leg ik het je uit." Ze keek hem een lange tijdje aan en stapte toen uit. Dat deed hij ook. "Meelopen." Zegt hij. Jihane loopt achter hem aan. Verderop was er een grote, lage gebouw. Het zag er oud en verlaten uit. Het was er zo leeg en stil. Niemand zag je daar rondlopen, behalve hen dan. "Dames gaan voor." Zegt hij als ze bij de ingang staan. Jihane keek hem aan en liep toen naar binnen. Het was een soort kamertje. Het was het niet al te groot, maar ook niet zo klein. Er was niks te vinden. Het zag er heel oud uit. Behalve een tafel in een hoek en een stoel daarnaast en een stoel in de andere hoek, waren er verder geen voorwerpen of wat dan ook. "Wat doen we hier?" Vraag Jihane. Chafik sluit de deur en loopt verder de kamer in. Hij keek rond en liep op Jihane af. "Mensen die mij dwars zitten, moeten boeten." "O ja? En moet jij dan niet boeten als jij andere mensen dwars zit?" "Jij bent een pittige tante, dat geef ik toe. Je bent slim, pakte dingen goed aan, je komt als een goede mens over en je bent heel geloofwaardig, maar Chafik komt overal achter en dat had jij dus moeten weten. Dat was dus jouw fout, schatje." "Het is toch al te laat, hoe je zelf zei. Ik wist dat je er ooit achter zou komen en Chafik, ik heb mijn plan voltooid. Het is me gelukt, Redouan is vrij en heeft gewonnen... en jij hebt verloren, hoe voelt dat?" Ze lachte. Ze wilde hem kwetsen, meer dan ooit! Hij keek haar woedend aan. "We zullen zien wie er het laatst lacht." Zegt hij zachtjes. "Jij hebt Redouan geholpen, omdat jij zijn **** bent, oke?" Voor hij het wist, reikte ze haar hand op en sloeg hem keihard in zijn gezicht met haar vuist. Het bloed dat uit zijn neus naar beneden stroomt, veegt hij weg met een zakdoekje die hij uit zijn zak haalde. "Praat nooit zo tegen mij!" riep ze kwaad. Hij keek op naar haar. "Doet de waarheid pijn?" "Dat hoor jij te weten, Chafik. Jij bent achter de keiharde waarheid gekomen. Dus... doet het pijn? Beantwoord die vraag maar voor jezelf." Ze liep langs hem heen naar de tafel waar ze met haar vingers over heen ging. Het zat vol stof. Hij draaide zich om naar haar. "Dacht je niet aan de gevolgen? Aan Naoual en mij? Wat wij zouden doen en reageren? Dacht je alleen maar aan je zelf en je schatje?" Glimlachend draaide ze zich om. "Aan jou dacht ik sowieso niet, nee." Dat was een leugen. "Het doet me niks hoe jij je zou voelen. Elke pijn, teleurstelling en al die slechte dingen... die verdien jij als geen ander." "Natuurlijk, schatje." Hij liep op haar af en pakte haar hand vast. Vervolgens haalde hij iets onder de tafel vandaan. Het zat waarschijnlijk geplakt aan de onderkant van de tafel. Het waren handboeien. De een maakte hij om haar pols vast en de ander hing er maar losjes bij. Hij keek haar glimlachend aan. "Iedereen hoort te boeten voor zijn daden en dus jij ook, Jihane." Na die woorden uitgesproken te hebben, trekt hij haar mee naar de hoek waar de stoel stond. Naast de stoel, was er een paal waar hij de andere deel van de handboeien aan vast maakte. Jihane kon geen kant op. Hij pakte haar mobiel uit haar tas en duwde die in haar hand. "Bel Redouan op." "Wat?!" "Je hebt me gehoord. Bel hem op en zeg dat je voor werk een paar dagen weg moet." "Dat gelooft hij nooit." "Je was toch slim en barst van de talent? Nou, maakt het in orde. Als ik jou hebt geloofd, dan doet Redouan dat zeker." Ze keek hem aan. "Als ik jou was, zou ik mijn best doen om hem je verhaal te laten geloven, dat ligt helemaal in jouw voordeel. En Jihane, als je ook maar iets uitprobeert, dan schiet ik een kogel recht door zijn kop heen en geloof me... deze keer hou ik me niet in." Hij hield de pistool omhoog en zwaaide ermee. Ze zei niks en was stil en belde vervolgens Redouan op. "Schatje?" Hoorde ze zijn vrolijk stem. Chafik keek toen nog woedender dan hij was. Hij kon alles mee horen, aangezien haar gesprek op luidspreker stond. "Heey, lieverd." Zei ze toen. "Waar ben je? Je zou toch komen?" Ze keek op naar Chafik die haar gebaard door te gaan. "Ja, er kwam iets tussen op het werk." "Oh? Wat dan?" "Schat, ik ... ik moet een paar dagen weg. Vandaag nog." "Hoe bedoel je?" "Voor werk! Er is een cursus die ik echt moet volgen in het buitenland." "Waarom wist je dat niet van tevoren." "Ja, het was er opeens en ik moet die cursus nemen. Het is heel belangrijk voor mijn opleiding." "Ja, natuurlijk, maar ik vind het wel raar. Wanneer moet je vertrekken dan?" "Vandaag om 6uur vertrekt mijn vliegtuig." "Zo vroeg? Waarheen dan?" "Eh, dat mag ik dus niet zeggen." "Waar slaat dat op?!" "Ja, dat is tegen de regels, het is maar voor een paar dagen." "Ik wil je zien voor je weggaat. Waar ben je nu, dan kom ik naar je toe." Ze keek naar Chafik. Hij gebaarde dat ze moet weigeren. "Dat kan niet. Ik heb thuis al alles opgehaald en ben nu onderweg naar de vliegveld. Ik had echt geen tijd om langs te komen." "Oh mijn God, wat klinkt dit vreemd. Wanneer ben je terug?" "Het is nog niet echt bekend, maar zeer binnenkort." "Hoe kan ik je bereiken?" Chafik gebaarde van niet. "Dat is het probleem dus! Je kan me niet bereiken, schatje. Behalve mijn werkgever kan me bereiken, niemand anders. Het is een hele strenge cursus en als je iets tegen de regels doet, haal ik het niet." "Dus, ik zie je een paar dagen lang niet en ik spreek je niet?" "Ik zal jou ook missen, maar het is echt het beste voor me." "Oke, als je dat vindt, moet je het doen. Ik hoop dat alles goed zal gaan." "Dat hoop ik ook." Zegt ze zachtjes. "Oke, schatje. Ik zal je missen en ik hou van je." "Ik ook van jou." "Let goed op jezelf." "Zal ik doen. Doeg." En ze hing op. De tranen liepen over haar wangen en haar hoofd was gebogen naar de telefoon in haar handen. Chafik kon er niet tegen. Hij kan er niet tegen wanneer iemand, om wie hij geeft, verdrietig is. Soms moet het, hield hij zichzelf vol.