struggles in love (VOLTOOID)

80

Als Redouan opendoet en Jihane verbaasd aankijkt, maar ook erg opgelucht en blij, begint Jihane gelijk te praten, om de dodelijke en pijnlijke stilte te voorkomen. "Ik kom praten." "Ja, natuurlijk. Kom maar binnen." Zegt hij snel en gaat opzij zodat ze erbij kan. Jihane loopt naar binnen. Goh, wat heeft ze het hier gemist. Die urenlange gesprekken op de bank en samen een romantische film kijken en Redouan die haar tikkelt, waar ze niet tegen kan.
Ze uitte een diepe zucht en draaide zich om naar Redouan. "Ik heb het gemist, hier." "Ja, dit huisje heeft je ook gemist." Als het weer stil is, vraagt Redouan wat ze wil drinken. "Een glas water is goed." "Dat haal ik voor je." En hij verdween. Zuchtend zakte ze neer op de bank. Ze ging er zachtjes overheen met haar hand. Ze heeft zich hier altijd veilig en op haar gemak gevoelt. Dat gevoel wil ze weer terug, alleen nu kan het niet. Ze heeft echt besloten om Redouan eindelijk los te laten. Om hem uit haar leven te bannen en dit keer voorgoed... opnieuw. Dit keer komt er echt geen ontsnapping aan. Vandaag gaat het gebeuren en ze weet dat dat het beste is. Ze moet hem loslaten. "Kijk eens." Ze neemt de glas water in haar hans. "Dank je." Redouan komt naast haar zitten en kijkt haar glimlachend aan. "Hoe gaat het eigenlijk met je?" "Eh... Hamdoellilah, ik mag niet klagen en hoe is het met jou?" "Wel oke, maar het kan beter." Ze ontweek zijn blik. "Eh Redouan..." begint ze en legt de glas op tafel. "Je weet dat dit niet zo lang kan. We... we zijn volwassen mensen en moeten ook volwassen denken." "Natuurlijk, zijn we ook mee bezig." "Juist... eh, we moeten ook offers maken en niet alleen aan onszelf denken. We moeten ook aan het geluk van de medemens denken en vooral als het iemand is zoals Ouafa. Ik ben haar tegengekomen vandaag." "Ja, ze stuurde mij een sms, waarin ze dat vertelde. Ze vond het gezellig." "Klopt, het is een prachtig mens en zoals haar zijn er echt niet veel, geloof me. Je moet echt zuinig op haar zijn en niet met haar gevoelens en geluk spelen." "Mee eens." Zegt hij knikkend. "Daarom... ik zeg het meteen. Redouan, we kunnen niet bij elkaar zijn. Echt niet." Zuchtend schudde hij zijn hoofd. "Wat klets je nou? Je zegt net zelf dat we niet moeten spelen met de gevoelens van Ouafa en dan wil je het zelf doen. Ik hou niet van haar en als ik bij haar blijf, speel ik met haar geluk en gevoelens en dat wilde je toch niet?" "En haar verdriet doen, wil ik ook niet. Dan maar zo, Redouan." "Waarom doe je dit?" "Omdat het de beste is wat ik kan doen. Redouan, ik hou echt van je, maar dat doet Ouafa ook en ik weet wat er allemaal gaande is en zij niet. Neemt die geluk niet van haar af, dat verdient ze niet. Ze is zo gelukkig nu en kijkt zo uit naar de bruiloft." "En ik niet. Ik wil niet met haar trouwen, dus telt mijn geluk ook en gevoelens, het gene dat ik wil en niet wil?" Ze keek hem verdrietig aan. "Natuurlijk telt het, alleen... het is gewoon anders, Redouan. Ik reken er op dat het goed komt met je en dat je me begrijpt, Ouafa zal het niet begrijpen." "Ik wil haar niet, Jihane. Waarom wil je dat niet doorhebben? Ik wil jou en ons geluk telt, we moeten ook aan onszelf denken en niet alleen aan anderen." Ze stond op en uitte een diepe zucht. "Het enige dat ik weet, is dat jij en ik vanaf nu niet meer bestaat. IK zal het nooit vergeten en alle herinneren meedragen waar ik ook ben en met wie dan ook, alleen het is nu echt afgelopen. Het is over, Redouan, Deze keer voorgoed. Jij wilde zelf met haar trouwen, het is je eigen schuld." Ze wordt zo kwaad als ze eraan denkt. "Het is je schuld, Redouan en nu moet je je verantwoordelijk gedragen en met haar trouwen. Je kan niet met haar gevoelens spelen. Accepteer nou maar dat het nooit wat wordt tussen ons." Voor ze het wist, stond hij voor haar. "Nooit! Ik heb het nooit geaccepteerd en ik zal het nooit doen, want weet je waarom? Simpel, Jihane. Zo simpel als wat: We gaan namelijk niet uit elkaar, wij blijven bij elkaar. Ik laat het deze keer niet weer voorbij gaan, ik ga niet weer de grootste fout van me leven maken. Dat heb ik al eens gedaan door jou aan Chafik te geven, en nu doe ik het niet nog eens. IK ga niet nog eens mezelf dat aandoen en jou ook niet." Hij kwam zo zelfverzekerd en overtuigend over. Ze schudde zachtjes haar hoofd. "Nee, Redouan, je kunt me niet tegenhouden en als je Ouafa pijn doet, ben je een sukkel, een harteloze sukkel. Neem dat van me aan. Ik ken haar maar een dagje en ik zie meteen wat voor een mens het is. En ik weet ook meteen dat het haar einde zou betekenen als je haar verlaat, doe dat vooral, maar dan doe je het voor niks, want mij krijg je er niet voor terug. Ik zal je gaan haten en van je walgen zolang ik leef." Die woorden raakten hem. "Maar..." Ze legde haar vingers op zijn lippen. "Maar niks. Ik meen wat ik zeg en ik blijf bij mijn besluit. Jij trouwt met Ouafa en wordt gelukkig, want ik weet zeker dat ze jou gelukkig kan maken, het heeft alleen tijd nodig en ik... ik wacht op een geschikte iemand, mijn ware zal hij niet zijn, want dat ben jij, maar ik zal ook gelukkig worden Insha'Allah. Het komt allemaal goed, met ons allemaal, als je maar wat geduld hebt en het juiste doet." "Het juiste? Hoe kan je dat zeggen? Jij verwacht van me dat ik het gene doe dat niet juist is." "Daar denk je nu zo over, maar wacht maar... ooit zul je inzien dat ik gelijk heb. Ik hou van je en dat zal altijd zo blijven en we hebben een geweldige tijd achter de rug, een onvergetelijke tijd, maar nu is het echt voorbij. Aan alles komt een einde, maar wees niet getreurd, aan onze liefde komt nooit een einde, het zal blijven bestaan, ja, alleen op een andere manier... zonder elkaar. Geloof en vertrouw me maar, Redouan. Ik zou dit niet doen als het niet het juiste is, dat weet je. Doe het voor mij." Net hij weer wat wilde zeggen, liet ze hem zwijgen. "Zeg niks. Het is goed zo." Ze liep toen met grote stappen weg.
Het deed haar pijn, maar het moet. Ze zal eraan wennen, zoals ze eraan gewend is geraakt dat ze met Chafik zou trouwen, dat ze Redouan moet vergeten. Ook dit zal wennen, al wordt het moeilijk om weer opnieuw te accepteren dat ze hem kwijt is. Het zal wennen, dat weet ze bijna zeker...