struggles in love (VOLTOOID)

56

Lieverd, ben je ziek? Hoe komt dat?" Redouan klonk bezorgd. "Ah, een ongelukje gisteren. Het is nu goed." "Wat voor ongelukje?" "Ik vertel het je nog wel." "Nee, vertel het nu. Jihane, ik heb er een hekel aan als je zo kortaf doet. Dus kom op." "Ik kom straks langs." "Kom nu." Zegt hij. "Is goed. Ik zal er zo zijn." En ze hing op. Ze wil niet liegen tegen hem. Dat doet ze al meer dan genoeg. Ze sloeg de dekens weg en stond op. Ze bekeek zich zelf in de spiegel. Oeff, die blauwe plek moet echt weg! Hoewel ze er wat make-up op smeerde, veranderde dat helemaal niks. Ze trok haar spijkerbroek, t-shirt en liep naar beneden. "Waar ga je heen? Ik dacht dat je ziek was." Roept haar moeder vanuit de keuken. "Ik ga even wat brengen naar mijn werk en dan ben ik terug. Voor het eten ben ik er. Doeg!" Voor haar moeder nog wat kon zeggen, was ze al weg. Buten nadat ze de deur dicht deed, botste ze bijna tegen Nora. "Ho ho, waar denk jij... huh?! Wat is er met je wang?" Jihane rolde met haar ogen. "Zelfverdedigingtraining gisteren ging niet zo best."
"Oh? Lekker geloofwaardig is dat." Zegt ze lachend en loopt naar binnen. Zij ook! Tegen Nora kan je niet liegen, nooit! Ze weet altijd wanneer iemand de waarheid verteld en wanneer niet. Jihane stapte haar auto in en reed weg. Als Chafik haar nu buiten ziet en dat ze rijdt, vermoord hij haar, dacht ze lachend. Hij was gisteren lief, moet ze toegeven. Hij heeft haar goed behandeld.

Bij het kantoor aangekomen, klopte ze aan. "Ja, binnen." Ze deed de deur open. "Schatje!" Hij stond op en liep op haar af. Toen zag hij haar blauwe wang. "Hoe kom je hier aan?!" Riep hij in paniek. "Eh... ongelukje." "Ongelukje?! Hoe? Waar?" "Gisteren na het werk." "Hoe bedoel je? Heeft iemand je geslagen? Wie?!" Ze zag de woede in zijn ogen. "Rustig aan, Redouan! Het is al goed gekomen." Ze liep naar de bank en ging zitten. Redouan ging tegenover haar zitten en streelde langs haar wang. "Iemand heeft me geprobeerd te verkrachten." "Wat!" "Ja, hij is opgepakt en eh... ik ben net op tijd gered." "Wat! Wie? Ik vermoord hem!" "Redouan, luister eerst naar me." Hij kalmeerde wat en keek haar aan. "Ga verder." "Nou, ik kwam van werk en toen ik naar mijn auto liep om naar huis te gaan. Het was al donker, toen was er een dronken man. Hij riep allerlei dingen en omdat ik hem negeerde, werd hij kwaad. Hij pakte me vast en wilde niet dat ik wegging. Ik probeerde alsnog mezelf van hem weg te trekken, maar het lukte niet. Hij was te sterk. Hij sloeg me op mijn wang en ik viel op de grond. Toen ik weer probeerde mezelf te bevrijden, sloeg hij mij weer. Deze keer met mijn hoofd tegen de grond. Ik raakte bewusteloos. Hij had toen mijn vest gescheurd en legde mij in mijn auto. Net hij weg wilde rijden, hield iemand hem tegen." "Oh mijn God, en dat weet ik nu pas?! Waarom heb je niks verteld toen ik je belde?!" Hij was kwaad en dat was eigenlijk ook wel terecht. "Redouan, ik wilde je niet ongerust maken!" "Nee, natuurlijk niet!" Hij stond kwaad op en liep naar zijn bureau. "Wie was diegene die je heeft gered?" Wilde hij weten. Jihane draaide zich naar hem om. "Het was Chafik." Zijn ogen werden groter en vol ongeloof keek hij haar aan. "Chafik? Heeft Chafik je gered?" Jihane knikte. "Hij was in de buurt en merkte blijkbaar dat er iets mis is in de garage. Hij kwam naar binnen en zag mij daar. Dus toen heeft hij de man geslagen. Die is een hersenschudding opgelopen en hij zit nu vast." Redouan voelde zich een klootzak, een enorme klootzak. Chafik heeft haar gered, terwijl hij dat moest doen. Het is zijn meisje en hij hoort haar te redden en geen andere man, al helemaal Chafik niet! "En toen?" Hij keek haar afwachtend aan. "Sanne, die was ook klaar met werken en toen zag ze mij en Chafik daar. Ze belde de politie en omdat Chafik dacht dat ik niet naar het ziekenhuis wilde, zodat mijn ouders er niet achter zouden komen, heeft hij me naar zijn huis gebracht." "Wat!" Hij schudde zijn hoofd. "Ben je bij hem thuis geweest... terwijl je bewusteloos was?" Jihane knikte. "Ja, maar de dokter is geweest en die vond het niet nodig dat ik naar het ziekenhuis ging. Ik zou beter worden, dus bleef ik daar. En die avond na een uurtje of zo werd ik wakker." "Je bleef daar?" Hij keek weg van haar. De volgende vraag spookte in zijn hoofd. "Wanneer ben je naar huis gegaan?" Ze durfde geen antwoord te geven. "Jihane, ik vroeg je wat." Zei hij kalm. "Vandaag, na het ontbijt." Hij ging met zijn handen door zijn haar. "Verdomme, Jihane! Hoe haalde je het in je hoofd?!" "Ik mocht niet!" "Je mocht niet?! Van wie niet? Van de dokter? Van jezelf... of van Chafik?" "Redouan, ik had enorme hoofdpijn en ik stond echt op om weg te gaan, maar ik viel. Ik viel omdat ik niet eens op mijn benen kon staan. Ik moets wel daar blijven en het was al zo laat om nog naar huis te gaan. Mijn ouders dachten dat ik bij Naoual bleef slapen." "Bij Naoual? Ik dacht dat jullie ruzie hadden." "Ja, dat klopt. Chafik heeft ervoor gezorgd dat Naoual mijn ouders opbelde en zei dat ik bij haar ben." Hij zuchtte diep. "Die klootzak! Hij blijft doorgaan, maar daar zal hij enorme spijt van krijgen!" Hij liep met grote stappen naar de deur. Jihane hield hem tegen. "Wat ga je doen?" "Jihane, aan de kant!" "Nee! Nee, ik ga niet aan de kant. Hij heeft me gered, Redouan! Wees dankbaar, want je weet dat als hij er niet was geweest, dat ik hier niet stond!" Daar had ze wel gelijk in, maar hij is gewoon zo kwaad dat ze bij hem is blijven slapen. Dat hij haar dwong dat te doen. "Je bent bij hem blijven slapen, Jihane. Wat zou jij ervan vinden als ik bleef slapen bij Naoual? Dat ik je niks heb verteld over mijn ongeluk, dat ik mijn telefoon heb uitgezet en bij een ander op de bank lig of in haar bed? Wat zou je ervan vinden?" Ze keek hem aan met betraande ogen. Ze kan er niet tegen als hij de situaties vergelijkt! "Ik zou kwaad op jou worden, ja, maar ik zou het proberen te begrijpen en blij zijn dat je niks mankeert, dat je nog rechtop staat. Mijn blijdschap zou van mijn woede winnen. Waarom doe jij dat ook niet? Ik ben bijna verkracht, Redouan. Ik had bijna een hersenschudding, ik was bewusteloos en ik heb veel pijn gevoelt, waarom zeg je gewoon niet dat je blij bent dat ik hier nu sta, dat alles voorbij is?" Ze had ook wel gelijk! Hij heeft meteen spijt. Hij heeft niet eens gevraagd hoe ze zich voelt. Hij bleef haar met een verdrietige blik aankijken terwijl ze voor de deur stond, zodat hij er niet uit kon. Zonder wat te zeggen, nam hij haar in zijn armen. "Ik ben blij dat je hier staat en dat je je beter voelt. Daar ben ik blij om." Zegt hij zachtjes, terwijl ze de tranen liet lopen. Ze hield hem nog stevig vast. "Er is echt niks gebeurd. Er is niks veranderd tussen mij en Chafik. Hij heeft me geen een keer aangeraakt." Hij knikte en bleef haar vasthouden. Terwijl hij denkt dat alles goed komt, dat alles bij het oude blijft, vreest ze voor het moment dat hij de waarheid krijgt te horen. De moment dat hun dromen in de rook gaan. Daar vreest ze voor...