struggles in love (VOLTOOID)

62

Redouan?" Kwam er zachtjes en trillend uit. "Hoe kon je?" Sprak hij haar boos aan. "Eh.. ik kan het uitleggen." Zegt ze bijna smekend. Shit, hij heeft alles gehoord, ging er door haar heen. "Ja, je zult wel moeten." Zegt hij weer. Sanne, die wist dat Redouan niks van hun gesprek heeft gehoord, probeerde Jihane dat duidelijk te maken. "Jihane, kun je even meekomen en..." Ze kreeg de kans niet. "San, nu niet." "Maar..." "Straks oke? Ik moet dit regelen." En ze keek naar Redouan. Ze liep langs Sanne heen. "Jihane, wacht nou..." "Straks." En ze liep Redouan voor naar buiten. Achter het gebouw, waar het rustig is, bleef ze staan en keek hem aan. "Het spijt me, maar..." "Jihane, ik vertrouwde je en ik geloofde alles wat je zei. Waarom loog je tegen mij?" "Het is echt anders dan je denkt. Je moet me geloven." "Zoals alle keren zeker? En dan, Jihane? En dan? Wat heb ik daaraan? Je hebt gewoon gelogen. Je zei dat je naar een cursus moest, maar je was al die tijd bij hem." Ze trok haar wenkbrauw omhoog. "Wat?" bracht ze er verwarrend uit. Dus... ze hebben het allebei over iets anders? Ze dacht dat hij iets had gehoord van wat ze met Sanne besprak. "Ja, doe je nou alsof je het niet weet en alsof ik zomaar iets lul?" "Nee, nee! Dat is het niet. Eh, maar..." Ze kon haar woorden niet afmaken. Wat moet ze nou zeggen? Dat ze opgelucht is dat hij niks heeft gehoord, is waar maar dat maakt het niet minder erg, want zo te horen weet hij over die ontvoering. "Maar wat?! Jihane, je liet me geloven dat je voor werk een paar dagen in het buitenland zit en ik vond het al niet geloofwaardig, maar ik vertrouwde je en jij hebt daar misbruik van gemaakt. Jij was dagenlang bij hem, bij hem, Jihane!" "Hoe bedoel je?" "Ja, je was helemaal niet in het buitenland. Je was die dagen bij Chafik. Jullie waren samen, ver weg. Je hebt tegen je ouders gelogen en tegen je werk gezegd dat je naar parijs moet voor een zieke familielid. Hoe kon je dat doen om bij hem te zijn?" "Dat is niet waar." Zegt ze zachtjes. "Jihane, ik ben er achter gekomen en het is wel waar. Je hoeft me niks wijs te maken, want ik geloof niks meer van wat jij zegt." "Redouan, ik zweer je dat ik niet lekker gezellig bij hem was. Ik kan het uitleggen." Er schoot haar snel een smoes binnen. "Nou, ik luister." "Ik was inderdaad niet in het buitenland voor werk. Ik was ergens gewoon in Nederland. En ik was niet met Chafik. Ik moest alleen zijn, want ik had toen gevoelens voor hem. In die tijd dat ik die plan van ons uitvoerde om jou vrij te krijgen, toen kreeg ik gevoelens voor Chafik en die wilde ik niet. Ik wil jou en alleen jou, maar ze waren er wel en die moest ik dus kwijt raken en alles vergeten. Dat kon niet als ik hier bleef, dit drukke leventje. Ik moest echt even geen bekende zien of spreken. Alleen zijn en alles op een rijtje zetten, dat was het beste en daarom besluit ik te liegen tegen jou, mijn ouders en mijn werk. Ik moest echt een paar dagen hier weg om die gevoelens kwijt te raken zodat ik verder met jou kan en Chafik vergeet. Het was gelukt, ik was die gevoelens voor hem echt vergeten en het besef dat ik jou wil, werd alsmaar groter. Maar ik werd weer verliefd op hem toen hij me redde en toen wist ik dat ik echt gevoelens voor hem blijf hebben en echt van hem hou. Dat het niet kan veranderen." Dit was zo onlogisch, dacht hij. "Wat een ongeloofwaardige verhaal, Jihane. Hoe verklaar je dan het feit dat je die dag werd gezien met Chafik in zijn auto en dat jullie de stad verlieten. Hoe verklaar je dat, Jihane?" "Dat eh... Chafik wist ervan. Hij wist dat ik echt een paar dagen weg moet om alles op een rijtje te zetten en hij wilde me pas met rust laten als ie mij brengt naar ...Groningen. Daar was ik die paar dagen. Ik logeerde in een hotel en Chafik kwam niet meer langs, behalve toen hij me kwam ophalen. Ik wilde niet tegen je liegen, maar ik was echt bang dat ik je kwijt zou raken en dat je kwaad zou zijn omdat ik wat voor Chafik voelde, daarom heb ik niks gezegd." "Dit geloof ik niet, dit is te onwerkelijk." "Toch is het waar." "Hoe kwam je dan aan die wond? Je hand zat in het verband. Hoe kwam je daaraan?" "Eh..." Ze krabde in haar hoofd. Snel! Snel, verzin iets, Jihane, ging er in haar om. "Eh dat... dat was omdat ik met mijn vuist tegen de muur sloeg. Ik besefte dat ik je een soort van bedrieg... dus ik haatte mezelf en sloeg met mijn vuist tegen de muur." "Lieg niet! Hij heeft het gedaan, hij heeft je mishandeld en je gedwongen met hem te trouwen." Ze schrok van zijn antwoord. "Nee, nee! Nee, Redouan. Dat is niet waar. Je weet dat Chafik me nooit zou mishandelen. Hij houdt van me al vanaf het begin. Hij zou dat nooit doen. Hij is veranderd in een goed en gevoelig mens." "Je komt voor hem op?" Vroeg hij verbaasd. "Ja, natuurlijk... hij is je verloofde." Gaf hij zichzelf het antwoord. "Redouan, het spijt me dat ik tegen je heb gelogen, maar echt... ik was niet voor de gezelligheid weg met Chafik. Ik was dagenlang alleen en ik kwam terug. Ik vertelde hem dat ik echt voor jou ga en dat Chafik me met rust laat. Dat accepteerde hij en liet me met rust, maar die dag kwam hij me redden en die gevoelens waren er weer. Ik besefte toen dat die niet zullen verdwijnen, dat ze de eerste keer ook niet zijn verdwenen. Ik negeerde het gewoon." Ze klonk geloofwaardig. Hij moest haar wel geloven. Hij houdt zoveel van haar en het is onmogelijk dat ze nog eens tegen hem zou liegen, ze heeft toch niks meer te verliezen. Ze heeft het ten slotte zelf uit gemaakt. "Hij gaat eraan." Zegt hij na een tijdje kwaad. "Wat?!" "Jihane, hij gaat dood. Let op mijn woorden." Net hij weg wilde gaan, pakte ze hem bij zijn arm. "Alstublieft, Redouan. Ik heb mijn leven eindelijk op orde, gun me dit, Redouan. Gun me dit. Doe het omdat je van me houdt en me gelukkig wilt zien. Alstublieft laat hem met rust." Hij keek haar stil aan. "Redouan, ik heb genoeg ellende en angst gehad. Neem me dit geluk alstublieft niet af." Haar woorden raakten hem diep aan. Heel diep. Zijn liefde voor haar, overwint alles. Alles wat hij niet doet, dat hij wel wil doen, doet hij voor haar. "Alstublieft?" Ze keek hem smekend aan. "Oke." Zegt hij zachtjes. "Beloof het me." Zegt ze en een traan gleed over haar wang. Hij omvatte haar gezicht tussen zijn handen en keek haar aan. "Ik beloof het." Ze knikte verdrietig. Zoveel houdt ze van hem. De neiging om hem alles te vertellen en dicht tegen hem aan kruipen, wordt alleen maar groter. Hij kuste haar zachtjes en teder op haar voorhoofd. "Ik beloof het." Herhaalde hij. Hij laat haar los, draait zich om en loopt weg.
Alles was onduidelijk voor hem, maar hij zal het laten rusten... voor haar.