struggles in love (VOLTOOID)

38

In haar gedachten was ze bij Chafik. Waar zou hij nu zijn? Zou hij het goed hebben? Zou hij nu weer zichzelf zijn? Zou hij nog aan haar denken? Ze wilde niet aan hem denken, maar ze kon er niks aandoen. Het ging vanzelf. Wat heeft ze? Waarom voelt ze geen woede voor hem? Geen haat? Waarom voelt ze iets anders? Iets wat ze nog nooit voor hem heeft gevoelt? Sinds gisteren met die wond, toen ze zijn gevoelige kant zag en die kus.. sindsdien voelt ze zich anders tegenover hem. Wat is er veranderd?] Hoe heeft hij haar laten gaan? Waarom vecht ie niet voor haar? Waarom laat hij Redouan winnen? Opnieuw. Chafik lag op de bank geleund op zijn hand en keek naar het plafond. Hij heeft Redouan weer laten winnen, hij heeft hem zijn zin gegeven. Voor de tweede keer loopt hij weg met zijn meisje. Voor de tweede keer en dat laat hij gewoon gebeuren. Het zat hem niet lekker. Hij wilde Redouan straffen, hij wilde hem laten zien dat hij niet van hem kan winnen. Hij ging rechtop zitten. Dit doet hij alleen maar voor Jihane. Hij wil dat ze gelukkig is. Hij wil dat hij niet de gene is die haar geluk afneemt. Maar zo laat hij Redouan winnen, iets wat hij niet wil en kan! Die avond, nadat ze haar ouders heeft gezien en vertelde over haar 'cursus', belde Chafik haar op. Hij had haar mobiel nog en ze had nog zijn auto. Ze hadden afgesproken bij zijn huis. Toen ze daaraan kwam, opende hij de deur. "Hey, kom je binnen?" "Nou, ik moet ervan door." Zei ze zachtjes. Ergens was ze blij dat ze hem weer ziet. Het voelde net of ze hem heeft gemist die paar uur. Ze schudde die gedachte weg en keek hem aan. "Oke, hier je mobiel. Ik was het vergeten te geven." Ze nam haar mobiel aan. "Maakt niks uit en eh... je sleutels nog en bedankt voor het leven van de auto." "Oh, ja geen probleem." Zei hij. "Oke, ik ga." Ze draaide zich om en liep weg. Ze hoorde de deur dichtgaan. Even bleef ze staan en draaide zich om naar zijn deur. Waarom voelt ze zich zo? Krijgt ze nou echt gevoelens voor Chafik? Ze werd bang door die gedachte. De dagen daarna, waren super. Jihane heeft genoten van de liefde die ze voor Redouan voelt en deed er alles aan om Chafik te vergeten. Ze heeft hem niet meer gezien en haar volledige aandacht had ze bij Redouan. Ook heeft ze Naoual nog gesproken en gezien. Gelukkig weet die nog nergens van. Jihane wil het wel vertellen, maar ze weet niet hoe ze moet beginnen. Ze is echt blij met hun vriendschap en wil het niet verknoeien. Op werk ging ook alles goed. Vandaag had ze weer afgesproken met Redouan om samen wat te gaan eten. Ze moest vroeg beginnen met werken en was erg druk. Daardoor had ze geen tijd om een hapje te gaan eten. Redouan haalde haar op en samen reden ze weg. In het Restaurant aangekomen, bestelden ze eten en gingen aan een tafeltje zitten. "Ik zou heel graag een weekendje weg willen...samen met jou. Gewoon even genieten en al het werk aan de kant schuiven. Wat denk je ervan?" "Ik zou heel graag willen, maar ik kan echt niet weg. Mijn werk laat me niet nog eens gaan." "Hoe bedoel je?" Oeps! "Nou, die cursus. Ik moet gewoon hier blijven." "Oh, dat. Ja, dat is jammer." "Lieverd, ander keertje Insha'Allah, goed?" "Insha'Allah. En eh... misschien wel heel binnenkort kunnen we een paar weekjes weg... op huwelijksreis." Jihane keek hem aan. "Huwelijksreis?" "Ja, wie weet. Ik bedoel, we houden van elkaar en niemand kan ons tegenhouden." "Nee, maar denk je dan nu al aan trouwen?" "Ik wil niks liever dan met je trouwen en dat ben ik ook van plan vroeg of laat en jij? Ben jij niet van plan om met mij te trouwen he?" "Natuurlijk wel! Jij wordt mijn man en niemand anders, alleen we kennen elkaar pas." "Dat klopt, maar voor mij lijkt het net of ik je al mijn hele leven lang ken. Jihane, jij maakte het onmogelijke mogelijk in mijn leven. Nooit heb ik gedacht dat je zoveel van iemand kan houden, ik zou het nooit hebben geloofd als iemand me dat had verteld, maar nu wel. Nu laat jij het me zien en voelen. Ik hou van je." Hij pakte haar hand over de tafel heen en kuste er zachtjes op. "Ik ook van jou en Insha'Allah komen al onze wensen snel uit." "Mijn wensen zijn al uitgekomen, toen ik je ontmoette. Dat meen ik, Jihane. Ik heb goede vertrouwen in ons." "Ik ook. Ik ook, schatje." Na het eten, betaalde Redouan de rekening en hand in hand liepen ze het restaurant uit. "Wat gaan we nu doen?" "Eh, ik wil een film kijken en dan wil ik naar huis. Ik wil geen ruzie met mijn moeder. Niet meer." Zei ze lachend. Hij sloeg zijn arm om haar heen en gaf haar een kus op der voorhoofd. "Dat is goed, schatje. Film bij mij thuis." Jihane knikte lachend. "Perfect." Net ze wilde instappen, hoorde ze iemand achter haar die trillend haar naam noemde. "Jihane?" geschrokken, en hopende dat het een nachtmerrie is, draaide ze zich om. O nee, het mag niet waar zijn. Wat moet ze nu doen?