struggles in love (VOLTOOID)

78

Let goed op Noufel en zeg nogmaals tegen Karima dat ze voorzichtig moet doen met haar buikje he." "Jaha, ik zal het onthouden. Goed op elkaar letten, jullie twee." "We will!" roepen Jihane en Nora tegelijk door de telefoon. Ze namen afscheid en hingen op. "Die gaan een leuke tijd tegemoet." Zegt Nora zuchtend en leunt achterover op de haar bed. "Wij vast ook, rotkind." Zegt Jihane lachend en gaat naast Nora liggen. "Nee, jij gaat Redouan vertellen dat je hebt besluiten gelukkig te zijn." Jihane draait zich op haar zij en kijkt haar zus met een lach aan. "Weet je echt zeker dat dat het beste is?" Zuchtend keek Nora haar aan. "Jihane, we hebben het hier al over gehad." Als Jihane weer naar het plafond staart, beseft ze dat Nora wederom gelijk heeft. Mounia en Karima vinden ook dat ze het gewoon moet doen. Ze wordt al gelukkig bij het idee, laat staan wanneer ze het echt gaat vertellen. Wanneer Redouan van haar is en alleen van haar. "Jullie hebben gelijk. Eerlijkheid duurt het langst." En ze stond op. "Ik ga nu verder slapen." Het was pas zes uur 's ochtends. Jihane en Nora wilden Mounia even bellen en succes wensen. "Ja, ik ga ook verder slapen." Zegt Nora. Jihane loopt naar haar kamer en kruipt haar bedje in. "Hm.." ze zuchtte diep en kan niet wachten wanneer ze straks naar Redouan gaat en hem vertellen dat ze voor hem heeft gekozen. Ze moet nog werken en het is haar laatste werkdag, dus daar heeft ze ook zin in. Eigenlijk vind ze het ook droevig om vier weken lang haar collega's te missen. Ze kan zo goed met ze opschieten, dat ze het moeilijk vind om nu vier weken lang niet te werken. Nee, ze zal het vast wel druk krijgen met Redouan. Elke dag wil ze hem zien en leuke dingen doen. Ze wil alle verloren tijd inhalen.

Na het ontbijt, vertrekt ze naar haar werk. In plaats te gaan werken, ging ze met een paar collega's taart eten. "Het is je laatste dag en het is niet eens druk, dus we gaan gewoon lekker taart eten." Zei Sanne. "En maak je geen zorgen over Harold, het was inmiddels zijn idee." Zei Sanne meteen achteraan als ze ziet dat Jihane wat wilde zeggen, alsof ze wist waar het over ging. "Oh, oke." Het was heel gezellig. Ze hebben lekker bij gekletst. Als andere collega's in een diepe gesprek zijn met elkaar, gaat Jihane naast Sanne zitten haar over haar besluit. "Zie je, je bent goed bezig. Dat is precies het gene dat je moet doen." "Ja, ga ik ook doen. Ik ga straks na het werk even langs en..." "Ik ben zo trots op je, wist je dat?!" "Ja, dat wist ik!" Riep Jihane terug.

Als het tijd is, neemt ze afscheid van haar collega's. Sommige ziet ze nog wel, maar sommige gaan op vakantie. Ze moest nog even langs de stad om wat spullen te kopen. Als ze dat heeft gedaan en naar de parkeerplaats loopt, hoort ze har naam. "Jihane!" Als ze zich
Omdraait, ziet ze Ouafa op haar af rennen. "Ouafa?" Zeg ze zachtjes en slikkend. Als Ouafa eindelijk voor haar staat. "Hey, Jihane. Ik wist dat jij het was." Voor Jihane het wist, groet Ouafa haar met twee kusjes op de wang. Ze zag er mooi uit. Haar bos krullen hing los en ze had zich mooi en licht opgemaakt. Haar grote, bruine ogen keken Jihane vriendelijk aan. "Zo." Zegt ze zuchtend door het rennen. Jihane keek haar maar aan. "Je kent me nog wel toch? De verloofde van..." Voor ze haar zin kon afmaken, sprak Jihane. "Van Redouan. Dat weet ik wel." "Ja, klopt. Eh... ik zag je lopen en dacht, ik ga haar even gedag zeggen." "Ja, leuk. Hoe gaat het met je?" "Super! Hamdoellilah, alleen erg druk met de bruiloft en zo." Jihane knikte. Bruiloft? Dus, Redouan heeft het nog steeds niet uitgemaakt? Hij heeft haar nog steeds niet verteld dat ie niet van der houdt? "Bruiloft?" "Ja, bruiloft. In september trouwen we. Dan is iedereen terug en ik kan echt niet wachten. Het is zo spannend." Jihane knikte en zag aan haar dat ze er zo'n een zin in heeft, ondanks alle stress door de voorbereidingen. Ouafa komt ook over als een lieve, zorgzame persoon. Hoe kan ze die pijn doen? "Ja, het is inderdaad spannend." "Maar eh... wat was er vorige keer? Je was opeens weg." Ze wist dat die vraag zou komen. 'Eh... ik had mijn dag gewoon niet. Het spijt me." "Het is oke, ik ken dat wel. Redouan vertelde dat je zijn ex bent." "Ja... dat klopt." "IK dacht dat je onze huwelijk niet accepteerde, vandaar die gedrag... ten minste, dat is toch niet zo?" "Eh, nee! Hoe kom je erbij. Het kwam onverwachts aan. Ik wist niet dat Redouan al zo snel ging trouwen. Nadat het uit ging tussen ons, vertelde hij me dat hij niet snel aan een nieuwe relatie zou beginnen en ik geloofde hem, dus toen ik erachter kwam, dat hij meteen na een paar weken een relatie heeft, dat hij nog ook wel verloofd is, dat kwam hard aan en ik voelde me gewoon verraden. Je kent het wel." "Ja, dat is heel logisch, maar liefde kun je niet tegenhouden. Het is altijd onverwachts." Jihane knikte. "Jazeker." "Maar eh... wil je wat drinken?" Hoe kan ze nou wat gaan drinken met de vrouw van haar grote liefde? Ze hoort haar te haten, maar ze haat haar niet. Ze mag haar. En Ouafa mag haar blijkbaar ook, dat zal veranderen als ze erachter komt dat Jihane hun uit elkaar gaat halen. Vandaag nog. "Ik eh... ik wilde net... nou ja, het kan natuurlijk geen kwaad." Zegt ze uiteindelijk. "Mooi! Ik wil je beter leren kennen, want Redouan zou het vast wel geweldig vinden."

Als ze aan tafel zitten met allebei een kopje koffie, kijkt Ouafa haar glimlachend aan. "Mijn zus en mijn nicht regelen een huwelijksreis voor ons en we mogen zelf weten waar de reis heen gaat, alleen weet ik nog niet waar ik heen wil. Redouan laat het aan mij over. Ik kan echt niet kiezen, maar wat vind jij? Waar zou jij heen willen?" Oh God, dit gesprek is zo moeilijk! "Ik denk dat je gewoon iets uitkiest waar je het liefst heen wil of waar je nog niet bent geweest." Dit gaat ze haar echt niet vergeven, ze zit haar te helpen, terwijl Jihane weet dat het niet doorgaat. Ouafa straalde het geluk uit. Aan alles kon Jihane zien dat deze vrouw dolgelukkig is. Het maakt het alleen moeilijker voor Jihane. "IK weet het, maar als ik kijk naar waar ik het liefst heen wil, dan zijn het wel tien plaatsen. Wat zou jij willen? Als je op huwelijksreis zou gaan he... waar zou je heen willen? Verplaats je even in mijn schoenen." Verplaatsen in haar schoenen? Ze moest eens weten! "Eh Dubai." Zei ze naar waarheid. "Ik wil heel graag naar Dubai." Ouafa keek haar onderzoekend aan. "Waarom kwam ik er niet eerder op? Dubai is inderdaad prachtig. Jas, dat wordt het. We gaan naar Dubai op huwelijksreis." Ze leunde achterover een brede lach. "Jihane, ik ben echt zo gelukkig. Redouan is echt een geweldige man, dat weet je vast wel. Hij is zorgzaam, lief, gewoon perfect. IK zou niet weten wat ik zonder hem moet, daarom ben ik zo dankbaar dat ik hem ben tegengekomen. Hij is familie, alleen we zagen elkaar bijna nooit." "Waar hebben jullie elkaar dan ontmoet?" "Bij een tante. Die was bij zijn ouders thuis en toen hij haar thuis bracht, was ik daar ook bij mijn nicht. Ik was echt meteen verliefd geworden op hem. Alleen hij, volgens mij niet. Hij leek een beetje afwezig die dag, ergens ver weg. Maar ik wilde hem niet laten gaan, dus een paar dagen later, ben ik op bezoek gegaan naar zijn ouders, samen met mijn nicht. Hij was er ook en zo raakten we bevriend eigenlijk. Later waren we uit en zijn ouders zijn gek op me geworden, daar ben ik echt blij om. Vooral zijn vader mag me heel erg. Een tijdje later, kwamen ze om mijn hand vragen en ik had niet eens een echte relatie met Redouan. We gingen wel eens uit, maar we hadden nog geen relatie. Ik stemde toe, want ik wilde dolgraag met hem trouwen en hij blijkbaar ook. En hier zit ik nu... ik word bijna zijn vrouw, geweldig." Jihane zag haar ogen glinsteren en de tranen hield Jihane met moeite tegen. "Het is inderdaad geweldig." Zegt ze zachtjes. "Maar ik moet er nu vandoor." En Jihane staat op. "Nu al?" "Ja, ik heb met mijn zus afgesproken." Ouafa staat ook op. "Oke, ik blijf nog even. Maar echt heel erg bedankt dat je wat wilde drinken en natuurlijk bedankt voor je tip, Dubai he! Ik zal het zeker tegen Redouan zeggen." "Ja, ik vond het ook leuk." 'En... het zou fijn zijn als je erbij bent op de bruiloft." "Ik?" "Ja, natuurlijk. Redouan weet vast wel je adres, dus we sturen nog een uitnodiging." Jihane knikte alleen maar. "Ja, natuurlijk. Eh oke, ik ga. Bedankt en tot ziens." "Dag, schat." Jihane loopt met grote stappen naar buiten. Dan uitte ze een diepe zucht. En nu? Ze weet alleen zeker dat dit gesprek alles veranderd. Ze kan niet aan zichzelf denken en Ouafa ongelukkig maken! Ze kan het niet. Dit verdient Ouafa niet. Dit verdient ze niet! Als ze haar auto instapt, leunt ze op het stuur. "Oh mijn God, wat nu?"