struggles in love (VOLTOOID)

41

Later keerde ze terug naar Redouans kantoor. Hij zat achter zijn bureau wat papieren te bekijken. "Is ze er nog niet?" Vraagt Jihane. "Nee, ze is vast onderweg. Ga maar zitten, schatje." Ze ging tegenover hem zitten en leunde met haar hoofd op zijn bureau. Redouan legde zijn papieren weg en streelt over haar haren. "Moe?" "Hm." Moppert Jihane. "Komt goed, lieverd, Komt goed." Jihane kijkt op. "Mag ik je wat vragen?" "Altijd." "Was je gelukkig met Naoual net zoals met mij?" "Ik was gelukkig met Naoual, ja. Heel gelukkig, maar het is niet hetzelfde als met jou. Bij jou is alles anders." "Hoe anders? Beter of juist niet?" "Beter natuurlijk." Hij staat op en loopt naar haar toe. "Had je toen het gevoel dat je echt bij haar wilde zijn voor altijd? Dat je samen met haar oud wilde worden?" Hij liet haar opstaan, gaat in haar plaats zitten en laat haar op zijn schout zitten. "Dat had ik wel, maar niet zo sterk en vastbesloten." Ze knikt. "En bij mij? Eerlijk antwoorden, alstublieft." Hij lacht en knijpt op haar neusje. "Bij jou weet ik het zeker. Ik wil niemand anders en ik wil geen seconde zonder jou." Ze glimlacht en omhelst hem. Niet begrijpend slaat hij zijn armen om haar heen. "Ik hou van je." Zegt ze zachtjes. "En ik van jou." Op dat moment werd er op de deur geklopt. "Binnen." Roept Redouan. De deur ging open en Naoual verscheen in de deur opening. Jihane stond gelijk op toen ze haar zag. "Ik stoor?" Vraagt ze kortaf. "Nee, nee natuurlijk. Kom verder." Zegt Redouan en loopt naar haar toe. Hij sluit de deur. "Koffie? Thee? Iets anders?" Vraagt hij haar beleefd. Ze schudde haar hoofd. "Ik hoef niks." "Oke, ga zitten." En hij wijst haar de bank aan. Ze ging zitten. Jihane voelde zich nu al ongemakkelijk om het feit hoe hij met haar praat. "Jihane, kom je?" Ze kijkt Redouan aan en loopt ook naar de bank waar ze samen met Redouan plaat nam tegenover Naoual. "Ik moet zo weg, dus vooruit. Wat wilden jullie vertellen? Wat er zo belangrijk?" Redouan kijkt Jihane aan en andersom ook. "Eh... ik wil eerst even zeggen dat het me echt spijt van alles." Begint Jihane. "Er zijn ...je kent de hele waarheid niet. Het is heel ingewikkeld." "Leg het me dan snel uit, zodat ik weg kan." Snauwt Naoual. "Naoual, luister even naar het hele verhaal dat Jihane probeert te vertellen." Zegt Redouan. Naoual was stil en gebaarde dat Jihane verder kon. "Het is eh... het is heel gemeen van me en harteloos, zo mag je het ook noemen, maar ik heb je echt nooit pijn willen doen." Het was even stil. Jihane hield met moeite haar tranen in. "Ik zeg het maar gewoon gelijk. Redouan en ik hadden een relatie voordat ik jou kende." Naoual keek hun beide onbegrijpend aan. "Hoe..? Dat kan toch niet? Anders had je het me verteld? Of... wilde je het vertellen en kwam je erachter dat ik een verleden heb met hem en durfde je niet, omdat je bang was mij kwijt te raken?" Jihane kon haar tranen niet meer tegenhouden. "Nee! Dat is het niet." "Wat dan wel?" Riep Naoual. Jihane stond op en veegde haar tranen met de mouw van haar jurkje. Ze draaide zich om naar hun twee. "Ik had Redouan ontmoet op het politiebureau. Hij kwam daarheen omdat hij werd aangegeven wegens verkrachting. En dat was voor dat ik jou kende. Ik wist toen niet eens van je bestaan. Redouan en ik... we werden verliefd en kregen een relatie. Ik was toen al op de hoogte dat hij wordt verdacht van verkrachting en hij legde me uit dat de broer van zijn ex, jij dus, dat hij hem erin heeft geluisd. Dat Chafik jou heeft gedwongen om hem aan te geven, anders zou hij je ouders over jullie relatie vertellen en dat eh... dat hij en Chafik elkaar haten. Dat Chafik wraak wil nemen wegens een meisje uit het verleden. Ik kon toen niet zomaar afwachten op zijn vrijheid, of tot hij achter de tralies beland, onschuldig. Ik moest wat doen, omdat ik van hem hou en hem niet kwijt wil. Ik bedacht een plan. Ik zou bevriend raken met jou en ik zou een neppe relatie aangaan met Chafik. Ik zou jou langzaam aan laten beseffen dat je een fout hebt gemaakt en dat je de aanklacht moet intrekken. Dat was mijn plan die ik heb uitgevoerd." Ondertussen verdronk Naoual bijna in haar tranen. Ze keek Jihane met grote ogen aan. Jihane bleef haar verdrietig aanstaren. "Het was ons plan, Naoual. Ik deed ook mee." zegt Redouan zachtjes. Jihane kijkt hem kwaad aan. "Niet liegen, Redouan! Je wilde het niet eens, ik dwong je zowat! Ik wilde dit en ik heb dit gedaan, je bent er met moeite in mee gegaan!" "Je hebt me gebruikt?" Piepte Naoual zachtjes. Jihane durfde haar niet aan te kijken. "Het spijt me." "Het spijt je?" Naoual knikte. 'Ik dacht dat je echt om me gaf, ik dacht dat we echt vriendinnen waren." "Ik geef echt om je!" Roept Jihane. Naoual staat kwaad op en schreeuwde zo hard als ze kan. "Hoe kon je!!!" "Het spijt me." Probeerde Jihane nogmaals. "Je dacht, ze is vast en zeker naïef, dus het wordt een makkie? Laat ik mijn schatje maar redden en we leven nog lang en gelukkig, de rest mag stikken. De rest doet er net toe. Dacht je dat, Jihane? Was dat je plan?" "Ik ben echt om je gaan geven, Naoual." "Je hebt me gebruikt. Gebruikt, zoals niemand dat ooit zou doen. En laat me raden, die jongen die me aanviel op de dag dat ik je voor het eerst zag, was dat toeval of was dat geplant? Zeg dat het toeval was." Ze keek haar haast smekend aan. Redouan voelde echt met Naoual mee. Het doet pijn om dit allemaal in een keer te horen. Jihane was stil. "Zeg het!!" roept Naoual huilend. "Het was geen toeval. Het was geplant." Naoual zakte in elkaar op de bank. "Heb je dan geen enig idee, hoe ik me toen voelde, wat voor angst er door me heen ging? Heb je dan geen enig idee?" zegt ze zachtjes. Redouan stond op en liep op Naoual af. Hij liet haar opstaan en pakte haar gezicht tussen zijn handen. Jihane keek toe. "Luister, Jihane en ik hebben dit samen gedaan en we zijn er echt niet trots op, maar je broer vroeg erom. Hij heeft me onschuldig laten aangeven en Jihane heeft echt spijt en ik ook. Ze geeft om je meer dan je denkt en ze is zeker niet harteloos. We hadden dit nooit moeten doen, maar Chafik liet ons geen keus. Ik ben net zo schuldig als Jihane. Niet alles naar haar kant schuiven en we hebben er spijt van. Het doet pijn en je bent teleurgesteld, dat is heel logisch, maar probeer het alstublieft ook van onze kant te zien en te begrijpen." Naoual blijft hem maar aan kijken. Ze trok zich terug. "Het is haar gelukt. Wees trots op haar, Redouan. Wie weet wat ze allemaal voor je over heeft." En met tranen liep ze weg. Redouan draait zich om naar Jihane en wilde haar vasthouden. "Laat mij maar." Ook zij zette het op lopen