struggles in love (VOLTOOID)

30

Ze wilde alles, behalve haar moeder kwetsen. Zij is een van de belangrijkste personen in haar leven, maar op dat moment kon ze haar wel schieten. Het doet altijd pijn als je eigen moeder opeens een vreemde is.] Het was bijna avond en ze moest wel naar huis, maar wilde niet. Ze wilde even afstand nemen van haar moeder. Even alles laten bezinken. Jihane pakte haar telefoon en belde Mounia op. "Met Mounia?" "Met mij." "Hey, lieverd. Hoe is het?" "Gaat wel. Maar ben je thuis? Ik wilde even langs komen." "Oh, schat. Sorry, ik ben bij mijn schoonmoeder. Kom daarheen." "Oh, nee... ik heb daar geen zin in." "Zal ik dan nu naar huis gaan?" "Nee, joh. Ben je gek! Ik wilde Noufel gewoon even zien, maar ik kom wel morgen langs of zo." "Oke, lieverd. Zie ik je dan. Doeg." "Beslamma." Jihane hing op. Ze wilde niet naar huis. Ze dacht dat ze wel een nachtje bij Mounia kon logeren. Karima wil ze ook niet storen. Mounir en zij weten pas dat ze een kindje verwachten en willen vast alleen zijn. Opdat moment ging haar telefoon over. Het was Naoual. "Hey." Antwoordde Jihane kortaf. "Hey, lieverd. Waar ben je?" "Eh... buiten." "Waar buiten?" "Ik wilde net wat gaan eten." "Alleen?" "Ja, ik heb ruzie met mijn moeder en heb daardoor ook geen zin om thuis te eten." "Oh, shit happens, maar kom hier eten. Het eten is bijna klaar en niemand is thuis behalve mam en ik." "Dat hoeft niet. Ik eet wel hier een hapje." "Kom nou maar. Ik wacht op je. Dag." En gelijk hing ze op. Jihane schudde haar hoofd en reed toch richting hun huis. "Dit is toch veel lekkerder dan buiten eten?" Zei Naoual tijdens het eten. Gelukkig was niemand thuis, behalve Naoual en der moeder. "Dit is inderdaad verrukkelijk." Zei Jihane en ze meende het. Na het eten gingen ze naar de kamer van Naoual. "Waar ging de ruzie over?" Begon Naoual. "Huh?" "Ruzie met je moeder? Waar ging die over?" "Oh! Gewoon, ze denkt dat er een man in mijn leven is." "Chafik? En toen?" "Ja, ik heb het niet ontkent. Eerst wel, maar daarna niet. En ze is gewoon... weet je, laat maar. Ik wil het er niet over hebben." "Blijf hier slapen dan." "Nee, dat gaat niet." "Je zegt dat je niet naar huis wilt, maar je wilt niet hier blijven. Kom op, ik heb wel gezelschap nodig." "Naoual, misschien moet ik gewoon naar huis." "Bel je moeder op en zeg dat je bij mij bent." "Ik praat niet tegen haar." "Bel Nora dan of praat je ook niet tegen haar?" "Niet grappig! Eh... oke, oke!" Naoual sprong vrolijk op haar. "You are the best. Hey, luister, ik heb zin in een romantische film. Welke?" "Eh, weet ik niet." "Ik weet een goeie. Wacht even." En ze vloog weg. Tijdens de film, bekeek Jihane Naoual goed. Ze kan het nu over Redouan gaan hebben. Ze is wel boos op hem, maar nog steeds is ze vast besloten om hem te helpen. "Eey, Naoual... een vraagje he?" "Ja?" Zei Naoual zachtjes terwijl ze geconcentreerd naar de film keek. "Denk je nog aan hem?" "Aan wie?" "Redouan." Naoual keek haar opgewekt aan. "Ik wil het er niet over hebben, Jihane. Dat weet je." "Lieverd, misschien moet je het er wel overhebben, om hem los te laten." "Ik wil het niet, Jihane." "Wat wil je niet? Hem los laten?" "Nee! Over hem praten." En ze keek weer naar de film. "En hem loslaten? Wil je dat eigenlijk wel? Heb je nog eigenlijk gevoelens voor hem?" Naoual was nu stil en dit werd interessant voor Jihane. Heel interessant. "Naoual?" "Ja, Jihane?' "Antwoord mijn vraag. Heb je nog gevoelens voor hem?" "Dat is logisch. Ik eh... ik hield echt van hem." "Je bedoelt, je houdt echt van hem." Naoual zei niks en keek voor zich. Oh mijn God, ze houdt nog van, ging er door Jihane heen. Stel dat hij ook nog gevoelens voor haar heeft en dat ie terug naar der gaat? Dat zou Jihane nooit accepteren. Als hij haar verlaat. Ze hebben ruzie, wie weet heeft ie genoeg van haar... dat heeft ie al. Hij walgt van me, spookte er door haar heen. Hij walgt van me. "Naoual... wil je hem terug?" "Jihane, laten we die film kijken en hierover ophouden." "Ik vroeg je wat!" Riep ze hard. Naoual keek haar verbaasd aan. "Sorry, ik ben gewoon... ik wil je gewoon helpen." Zei ze daarna gelijk. "Dat vind ik heel lief van je, maar tussen mij en Redouan is het echt voorbij." "Dat was mijn vraag niet." "Ja! Ja, ik wil hem best wel terug, al bestaat er geen kans voor." Verbaasd keek Jihane haar aan. Ze wil hem echt terug. Hij gaat haar verlaten als ie erachter komt dat ze hem terug wil. Hij gaat het echt doen, ging er door haar heen. "Waarom kijk je zo geschrokken, Jihane? Ik weet dat het stom is at ik nog om hem geef, maar ik heb hem nooit los willen laten. Dat heb ik nooit gekund." "Ja.." mopperde ze zachtjes. "Dus als hij weer iets met je wil, sta jij daar open voor?" "Dat weet ik niet. Hij wil sowieso niks met mij. Hij haat me nu omdat ik hem heb aangegeven voor iets wat ie nooit heeft gedaan." "Liefde overwint alles, nietwaar?" "Ja, maar..." Jihane draaide zich om en keek naar de tv. "Ik vind dat je de aanklacht moet intrekken." Zegt Jihane. "Dat kan niet." Jihane ging recht op zitten en keek haar streng aan. "Je zegt dat je nog van hem houdt en om hem geeft, maar je wilt de aanklacht niet intrekken?! Ik begrijp je niet. liefde was toch sterker dan alles? Ook sterker dan Chafik?! Als je nog wilt dat hij je als een goed meisje zal blijven herinneren, moet je nu die aanklacht intrekken." Naoual keek haar nadenkend aan. "Denk je dat ik dat niet wil?" "Doe het dan?!" "Chafik. Hij is het probleem." "Naoual, het is simpel als wat. Jij trekt de aanklacht in zonder dat hij het van tevoren weet en als hij erachter komt, dan is het al te laat. Wat wil hij gaan doen? Ook hij gaat inzien dat dat het beste is en ik bewerk hem wel. Ik zal zeggen dat dat het beste is en dat hij fout is geweest. Ik zal boos op hem worden en zeggen dat ik hem verlaat als hij je iets aandoet of Redouan." "Maar gaat dat ook werken?" "Natuurlijk. Hij houdt veel van me, dat zeg je zelf en hij gaat veranderen. Laatst vertelde hij me nog dat hij door mij is veranderd." "Ik durf het niet." Zei ze en veegde een traan weg. "Ik ga met je mee. Morgen doen we dat. Ik moet daar toch zijn omdat ik moet werken en dan doen we het samen. Het is zo gebeurd." "Ik weet het niet." Zei Naoual angstig. "Dit is geen keuze, Naoual. Je moet dit doen." "Oke." Zei ze uiteindelijk. Wat?! Ze doet het! Jihane kon haar geluk niet op! She did it! Het is haar gelukt! "Goed zo en ik beloof je dat je hier geen spijt van zult krijgen." Zei Jihane zachtjes en hield haar stevig vast. "Dat beloof ik." Herhaalde ze nog zachtjes. Ze voelde hoe Naoual trilde. "Dat beloof ik." Herhaalde ze voor het laatst