struggles in love (VOLTOOID)

28

Hand in hand liepen ze naar binnen. Jihane keek rond of ze Redouan zag. Hij zat aan tafel nadenkend voor zich te staren, terwijl zijn vrienden lol hadden met de dames aan hun tafel. Jihane en Chafik gingen aan tafel zitten.] Redouan heeft Jihane geen een keer aangekeken. Hij was zo kwaad, zo teleurgesteld. Hoe kon ze Chafik gaan zoenen? Hij wist wel dat er af en toe een kusje zou zijn, maar zo een kus? Ze leek er geen moeite mee te hebben. Ze leek hem graag te kussen. Wat hij ook doet, Chafik verwoest zijn leven toch en dat hij dat met Jihane doet, vind hij het ergste. Hij wil dat niemand aan zijn meisje komt. Niemand! Nadat de bruidspaar wegging, besloot hij ook maar te gaan. Hij kon het daar geen minuut langer volhouden, want dan weet hij zeker van zichzelf dat hij dingen gaat doen die niet gaan bevallen. Hij reed vol gas weg. Jihane en Chafik hielden het ook voor gezien na een tijdje. "Zo, was gezellig he?" Vroeg hij in de auto. "Ja, heel gezellig, maar Chafik, mag ik je wat vragen?" "Jij altijd, schatje." "Eh.. waarom is het mis gegaan tussen jou en dat meisje?" Hij had die vraag niet verwacht. "Ik praat liever niet meer over haar." "Ik wil het graag weten." Hij knikte en keek voor zich. "We waren gelukkig. Vier jaar lang hadden we een relatie, maar dat vond zij blijkbaar niet belangrijk. Ze ging vreemd." "Zij? Zo.." Ze reageerde verbaasd. Toneelspelen was een van haar sterke punten! Ze zou zo een prijs winnen. En ze wordt steeds beter. "Ja, zij! Ze had een andere relatie." "Twee relaties?" "Ja, Ze kon waarschijnlijk niet kiezen. Dacht ze dus van 'ik hou ze alle twee.' " "Wat een trut! Dat doe je toch niet." "Zij wel, Jihane. Ik kwam erachter en heb het dus uitgemaakt." "Oh, ja logisch. Je was echt serieus met haar he?" Hij knikte. "Ja, echt wel. Ik was van plan haar die week ten huwelijk te vragen. Ik wilde echt om haar hand gaan vragen en gewoon de rest van mijn leven bij haar te blijven." "Het had gewoon niet zo moeten zijn." Hij keek Jihane glimlachend aan. "Ik ben wel blij dat het zo is gegaan, anders was ik nu niet zo gelukkig. Anders had ik jou nooit ontmoet en dat zou echt balen zijn." "Haha, ja. We weten nooit wat ons te wachten staat." 'Nee, dat klopt." Jihane was stil en keek naar buiten. Ja, Chafik... jij weet zeker niet wat jou te wachten staat... Toen ze thuis was, probeerde ze Redouan te bellen, maar hij nam niet op. Hij is zeker boos, dacht ze spijtig. De dag daarna, kon ze niet uitslapen. Ze moest naar Redouan toe nu nog hij thuis is. Het was 9 uur. Snel kleedde ze zich aan en liep naar beneden. Ze kwam haar vader tegen in de gang. "Goedemorgen, pa." "Sbah El Gier, dochter." "Waar ga je heen?" Vroeg ze toen hij zijn schoenen aandeed. "Ik ga even wat boodschapjes doen voor je moeder." "Ah, lief hoor. Ik zal het de volgende keer, oke?" "Insha'Allah." Ze gaf hem een kus op de wang en liep de keuken binnen. Haar moeder stond ontbijt klaar te maken. "Goedemorgen, moedertje." Ze gaf haar een kus op de wang. Haar moeder reageerde kortaf. "Sbah El Gier." Jihane ging aan tafel zitten en smeerde een boterham die ze vlug naar binnen schoof. Toen stond ze op. "Ik ben even weg." Haar moeder draaide zich kwaad om. "Wat heb jij, Jihane?!" Riep ze hard. Jihane schrok ervan. "Hoezo? Wat doe ik nou weer?" "Weet je het dan niet? Waar ben jij de hele tijd mee bezig? Wat maakt jou leven zo druk? E niet komen, met werk, want ik geloof er namelijk geen bal van. Vroeger deed je ook dit werk en je had ruim de tijd en nu ben je nooit thuis. Sinds je opstaat vroeg in de morgen ben je weg tot middennacht en als moeder wil ik weten waar je uithangt. NU!" Oke, Jihane heeft haar moeder nooit zo meegemaakt. Dit is totaal nieuw voor haar. "Mam, waar doel je op?" "Waar ik op doel? Wil je dat weten, Jihane? Vertel jij dat maar he? Vertel het me maar. Wat doe je altijd? Wat maakt jouw leven zo druk? Zo anders?" "Waarom doe je raar? Ik heb het gewoon druk met werk, zeg ik je toch." "Werk? Opeens werk? Dit was niet zo een maand terug! Toen deed je ook dit werk, of niet? Is er een man in je leven dat je zo bent veranderd?" Ze kon niet geloven dat haar moeder haar dit vraagt. "Een man? Ben je gek geworden, of zo??!" "Nee, het is heel mogelijk. Jihane, heb je niet in de gaten hoe je bent geworden. Je slaapt niet meer uit. Normaal als je niet hoefde te werken, slaap je uit tot 13.00- 14.00 uur en nu sta je zo vroeg op. Na werk kan je niet wachten wanneer je thuis komt en gezamenlijk met ons eet en nu interesseert het je niet meer. Je hebt al zo lang niet thuis gegeten. Wanneer je thuis bent, is het omkleden, opmaken en vertrekken. Wat denk je dat ik ervan moet denken, Jihane?" Ze wist niks te zeggen. Haar moeder had gelijk. Helemaal gelijk. Alles is veranderd sinds ze zo bezig is met Chafik. "Waarom let je gewoon niet op me. Waarom ben je niet zoals papa?" Zei ze zachtjes. "Jouw vader vertrouwt je." "Oh en jij vertrouwt me niet?" Haar moeder keek haar stil aan. "Niet meer, Jihane." Dat deed pijn om te horen. "Ik heb je altijd vertrouwd, maar nu kan ik het niet. Je vertelt me niks, je bent altijd weg. Hoe moet ik je vertrouwen als ik niet eens weet waar je uithangt." "Het is duidelijk." Zei Jihane zachtjes. Ze hield haar tranen met moeite in. Met een brok in haar keel verliet ze de keuken. Ze botste tegen de slaperige Nora. "Ho Ho, wat heb jij?" Riep Nora. Jihane gaf haar geen antwoord en liep het huis uit. Ze stapte haar auto in en reed vol gas weg. De tranen liet ze de vrije loop. Hoe kan haar eigen moeder zo hard tegen haar doen? Hoe kan haar eigen moeder haar zo kwetsen? Bij Redouan aangekomen, veegde ze haar tranen en belde aan. Hij deed open en keek haar kwaad. "Moet je niet bij Chafik zijn en aan zijn lippen hangen?" "Redouan, laten we praten." "Jihane, er valt niks te praten. Ik zag jullie samen en hoe je hem kuste en omhelsde. Dat kan ik niet aan, Jihane." "Dat hoort allemaal bij het plan, Redouan. Weet je nog voor wie ik het doe?" "Voor mij hoeft het niet meer. Als het zo moet, dan zit ik liever vast." "Waarom doe je zo? Jij hebt toch ook met dat wijf zitten dansen. Oh... jij mag het zeker wel. Ik doe het ten minste omdat het allemaal fake is en jij niet!" "Fake of niet fake, Jihane. Ik wil het niet hebben. Ik wil mijn vriendin niet delen. Ik wil niet dat jij door een ander word aangeraakt en al helemaal niet door Chafik." "Waarom doe je zo moeilijk? Ik hou van jou en ik kus graag jou. Dat met Chafik stelt niks voor. Dat doe ik met moeite." "Kan me niks schelen!" Riep hij hard. "Ik wil je lippen niet kussen als ze al gebruikt zijn door Chafik. Ik walg er van, Jihane! Ik walg er enorm van!" Het was net alsof iemand een mes stak in haar hart, alleen dit deed meer pijn. Hij walg van mij, dacht ze verdrietig. Hij walgt van mij! De tranen kon ze niet meer tegen houden. Hij had meteen spijt van zijn woorden, maar hij is gewoon zo kwaad. Ze rende weg. Weg van hem, weg van al het verdriet, maar van dat laatste kan ze niet ontsnappen. Het volgt haar waar ze ook heen gaat. Ze stapte in en reed weg. Twee belangrijke mensen in haar leven, laten haar vallen. Twee belangrijke mensen in haar leven hebben haar gekwetst en enorm veel pijn gedaan. Zoveel pijn dat ze nooit heeft gevoelt. Ze hebben haar in de steek gelaten.