struggles in love (VOLTOOID)

75

Na het ontbijt, moest Nora weg. "Dus... jij kookt? Mooi, dan ben ik rond vijf uur thuis." "Oke en wees op tijd he?" "I will!" Zegt ze en pakt een stukje appel van Jihane af die ze net zat te schillen. "Lekker!" En ze liep de keuken uit. Als Nora de deur opendoet, staat Redouan op de stoep. "Redouan?" Zegt ze verbaasd. "Heey... ik eh... ik kwam voor Jihane." Nora keek hem een tijdje onderzoekend aan. "Voor Jihane? Ach, ja natuurlijk. Kom verder. Ze is in de keuken. Dat is linksaf en dan vind je het zelf wel verder." Hij keek haar dankbaar aan en loopt naar binnen. "En ik ben weg!" Zegt ze met een brede grijns. Redouan knikt. Als Nora de deur achter zich sluit, loopt hij zachtjes naar de keuken.
Daar zat ze dan aan tafel. "Au, verdomme!" Vloekte ze. Ze had zich gesneden. "Gaat het?" Vraagt Redouan. Ze bleef stil zitten en hield op met vloeken. Is hij dat nou echt? Hoe komt hij hier? Wat komt ie doen? Na een paar seconden, draaide ze zich langzaam om. Hij liep op haar af en pakte haar hand vast. "Hou je vinger onder het water." Ze bleef hem maar verbaasd aankijken en staat automatisch op als hij gebaard te gaan staan. Hij trekt haar mee naar de aanrecht en houdt haar vinger onder de kraan. Nog steeds blijft ze hem aankijken. "Zo... het komt goed. Het is niet een hele diepe snee. Waar heb je pleisters?" Zachtjes wees ze naar de kast in de hoek van de keuken. "Tweede la." Zegt ze haast fluisterend. Ze was verbaasd dat hij nu met haar is in haar keuken. Dit is de eerste keer dat hij thuis is bij haar. Hij laat haar hand los en loopt naar het kastje waar hij de pleister vandaan pakte. "Prikt het nog?" Ze schud haar hoofd langzaam. "Volgende keer wat voorzichtiger zijn." Ze ontwaakte uit haar gedachten, trok haar hand terug en keek hem strak aan. "Hoe ben je binnen gekomen, Redouan?" "Eh Nora... ze wilde de deur uit en ik wilde net aanbellen. Ik mocht naar binnen van haar." "En wat kom je doen?" "Praten." Ze liep langs hem heen en ruimde de tafel op. "Praten? IK heb niks te zeggen." "Ik wel en ik heb vragen." "En ik geen antwoorden." "Dit had ik dus niet van je verwacht. IK dacht dat je zou luisteren." "Ik had ook niet verwacht dat je zo snel over me heen zou zijn en gelijk de eerste volgende vrouw zou nemen die je tegenkomt. Zo blijkt dat we elkaar toch maar niet zo goed kennen als we dachten." Hij negeerde haar woorden. "Jihane, wat bedoelde je gisteren, dat je met mij verder wilt en niet gaat trouwen met Chafik. Wat bedoelde je daarmee?" Ze keek hem aan. "Dat gaat niet meer door. IK ga toch wel trouwen met Chafik. Ik kwam gisteren om te vertellen dat ik met jou verder wil en dat we gewoon verder gaan, maar aangezien je mij al zo snel hebt vervangen, gaat de bruiloft toch door." "Jihane, ik heb je niet vervangen. Je bent niet te vervangen, dat weet je." "Nou, ik weet het niet, Redouan!" Ze legde de bord hard op tafel en keek hem streng aan. "Ik weet niks, want ik wist ook niet dat meneer al verloofd is, dat meneer mij al lang is vergeten." "Jihane, ik ben je niet vergeten." "Oh? Hoe verklaar je dan het feit dat je gaat trouwen of heb ik dat soms gedroomd?" "Dat... dat ik verloofd ben, heb ik gedaan om jou te vergeten, omdat ik besefte dat ik je nooit meer zal krijgen." "Ach, wat lief..." ze keek hem glimlachend aan, maar dat veranderde in woede. "Je wilde mij vergeten door te gaan trouwen?! Ben ik zo makkelijk te vergeten?" "Jihane, doe eens normaal. Als er iemand hier kwaad moet zijn, dan ben ik dat. JIJ bent de gene die mij heeft vervangen, jij bent mij gaan vergeten, want jij hebt ervoor gekozen om mij te verlaten en te trouwen met de man die je zogenaamd haatte." "Dat was allemaal nep!" Schreeuwde ze. Hij werd stil en keek haar nier begrijpend aan. "Nep? Hoe bedoel je?" Ze zuchtte diep en ging aan tafel zitten. Hij kwam tegenover haar zitten. "Jihane, ik wil de waarheid weten." "Het is..." ze zuchtte nogmaals. Hoe moet ze dit verdomme gaan vertellen? Hoe moet ze beginnen? "Redouan, ik heb altijd van jou gehouden en ik zou alleen voor jou kiezen." "Maar je zei dat je van Chafik..." "Dat is niet zo. Het was gelogen." "Wat! Je leek overtuigend. Je houdt van hem, ik kon nergens aanzien dat je loog." "Dat kon Chafik ook niet toen ik deed alsof ik hem leuk vind om jou vrij te pleiten." Daar zit wel wat in, dacht hij. "Dus... je wilde gewoon zomaar met hem trouwen? WAAROM?!" "Omdat... omdat ik moest." "Omdat je moest? Van wie?" "Van Chafik." "Wat! Heeft hij je... heeft ie je gedwongen?!" Dit was zo ongeloofwaardig. "Ja, hij heeft me gedreigd dat als ik niet met hem trouw, dat hij jou... ik wilde het niet, maar hij zou jou echt wat aandoen als ik niet meewerkte." "Klootzak! En waarom heb je me niks verteld?" "Omdat ik bang was dat je naar hem zou stappen en het alleen erger wordt." "Dus... je hebt je geluk aan de kant geschoven om mij... te redden?" "IK kon niet anders." "Jihane, waarom ben je bang voor die man?! Hij kan en zal je niks doen. Het waren alleen dreigement. Denk je nou echt dat hij me wat zou aandoen?" "Natuurlijk wel! Hij is gevaarlijk.. was gevaarlijk, hij is nu veranderd en heeft me laten gaan. Hij zag in dat ie fout bezig is en heeft mij los gelaten." Redouan schudde zijn hoofd. "Hij gaat eraan!" "Nee... oh nee! Dat ga je niet doen, je gaat niks doen, dat had je beloofd." "Jihane, dankzij hem zijn wij uit elkaar, we hebben al die weken gedacht dat we elkaar nooit terug zullen krijgen en dan wil je dat ie daarmee wegkomt?" "Hij heeft zelf ook genoeg geleed. Zijn zusje spreekt hem niet meer en hij heeft mij moet loslaten." "Dat zijn zusje nu een hekel aan hem heeft, heeft ie aan zich zelf te danken. Hij heeft haar gebruikt als vuil. Hij heeft met haar leven gespeeld. Dat doe je iemand niet aan." "Mensen maken fouten, dat is nou eenmaal een feit en Chafik is geweldig. Ik heb hem gisteren gezien toen hij me vertelde dat ik vrij was om te doen wat ik wil, om bij de gene te zijn die ik wil. Ik heb hem gezien en gemerkt hoe hij zich voelde." "Je neemt het voor hem op. Tja, misschien is er echt sprake van liefde." Hij klonk zo jaloers! "Misschien, ja." Zegt ze om hem dwars te zitten. "Dit had nooit gehoeven, als je nou naar me was gekomen en verteld dat Chafik je chanteert, dan kwamen we er samen wel uit. En waren we nu nog bij elkaar, dan hadden we die weken niet hoeven missen. Dan hoefden we niks in te halen." Ze keek hem onderzoekend aan. "Redouan... wat zeg je allemaal? Je doet net of we nu wat hebben. Of we elkaar weer hebben gevonden." "Is dat niet zo dan?" "Nee, natuurlijk niet! Je gaat trouwen, weet je nog." "Dat is geen probleem." "Dat is geen probleem? Wil je nou dat ik een relatie heb met een getrouwde man?" "Nee, want ik ga vandaag nog Ouafa vertellen dat er geen bruiloft komt, dat ik niet verder wil met haar." "Wat?! Ben je helemaal gek geworden? Denk je nou dat alles goed is? Dat er geen problemen zijn? Je zegt mij net dat Chafik met levens speelt, besef je wel dat jij hetzelfde wil gaan doen? Je verloofd je met een vrouw en wil haar dan keihard laten vallen? Dat is pas onmenselijk!" "Ik hou niet van haar!" "Oh? Waarom ben je dan met der verloofd." "Dat heb ik al gezegd, Jihane. Dat was om jou te vergeten. Ik kon niet zo de hele dag blijven staren en inbeelden hoe het had kunnen zijn of hoe gelukkig Chafik moet zijn dat je van hem houdt en zijn vrouw wordt. Dat kon ik niet." Ze keek hem aan en hield met moeite haar tranen in. Chafik had toch gelijk, Redouan deed dit om haar te vergeten. Hij doet een paar stappen vooruit naar haar. "Schatje, jij bent echt de enige voor mij en als ik bij Ouafa blijf, dan doe ik haar alleen nog meer pijn." "Maar... we kunnen niet samen zijn. Je bent verloofd. Ik zou dat nooit doen, al verliet je mij om met iemand anders te kunnen zijn. Ik zou je nooit zo snel aan de kant zetten en me verloven." "Begrijp je dan niet dat ik je vertel dat ik het deed om de pijn te verminderen, om niet de hele dag te fantaseren over jou." Hij kwam dichtbij met zijn hoofd en net ze zijn lippen voelde, ging ze een stap naar achteren. "Het is niet simpel, Redouan. Het is het niet." Zuchtend ging ik door zijn haar. "Jihane, jij maakt het niet simpel! Het kan niet simpeler. Ik hou van je en jij van mij en ik niet van Ouafa, dus hoezo moeten we alle drie ongelukkig worden als we alledrie gelukkig kunnen zijn?" "Maar toch wil ik niet de reden zijn dat je Ouafa verlaat. Ze... ze is mooi en vast wel heel lief." "Ze is mooi en lief en zorgzaam, maar ze is niet de vrouw van wie ik hou. Dat ben jij. Jij bent de vrouw die ik wil en de enige vrouw die me gelukkig kan maken en ik weet dat ik de enige man ben die jou gelukkig kan maken." "Ik wil toch dat je gaat." "Wat?" "Ga alstublieft weg." "Meen je dat nou, want ik zie geen reden waarom ik moet gaan." "Rot op, Redouan! Ik meen het, oprotten!" Wat had ze nou? Hij begreep er niks van. Ze kon het niet verdragen. Ze kon niet accepteren dat hij zich heeft verloofd en vast wel gezoend en meer dingen gedaan. En het ergste is dat ze hun niet uit elkaar wilde halen. Ze weet hoe het is en hoe het voelt als iemand je geliefde afpakt. Ouafa houdt vast wel veel van Redouan en Jihane wil niet dat ze meemaakt wat Jihane heeft meegemaakt. Dat gunt ze niemand. Redouan moet weg, want ze moet nadenken en alles op een rijtje zetten. Dat kan ze niet met hem erbij. Ze kan niet in zijn armen vallen en doen alsof er niks aan de hand is. Dat had wel gekund, als hij nog vrijgezel was, als hij Ouafa niet had, als hij niet was verloofd, als zijn familie niet op een bruiloft zaten te wachten en bezig zijn met de voorbereidingen. Het kan gewoon niet. Hij keek haar verbaasd en niet begrijpend aan. "Jihane..." "Alstublieft, gun me de tijd en ga weg." Zegt ze zachtjes, met een smekende stem. Hij knikte. "IK laat het hier niet bij, Jihane. Ik kan het niet aan om je nogmaals kwijt te raken. Je hoort nog van me." en met grote stappen verdween hij. Ze liet de tranen vrij. "Ik hou zoveel van je, maar waarom is het zo moeilijk?" zegt ze snikkend als ze de deur dicht hoort vallen.