struggles in love (VOLTOOID)

43

Redouan stond nog op dezelfde plek, denkend aan haar woorden. Hoe was zij dan voor hem? Een ding weet hij zeker: niemand, maar dan ook echt niemand, zal ooit zoveel voor hem betekenen zoals Jihane voor hem betekent.] Een uur later ging de deur van zijn kantoor open zonder geklop. Niemand kan het dan zijn, behalve Jihane natuurlijk, dacht hij grijnzend. "Schatje, je bent wakker?" Ze liep naar hem toe, ging op zijn schout zitten en keek hem aan. "Waarom heb je me niet wakker gemaakt?!" "Je lag er zo vredig bij en ik wilde het niet verstoren. Je bent ook nog moe van gisteren." "Das is waar." "En? Lekker geslapen?" "Heerlijk, al was het bijzonder kort." Hij keek haar lachend aan. "Heb je het druk?" Vraagt ze hem en kust hem intens. "Voor jou nooit." Moppert hij onverstaanbaar en kust haar terug. Ze trok zich een stukje terug en ging met haar vinger langs zijn lippen. "Mooi zo." Hij keek haar stil aan. "IK heb Naoual gesproken." Bij die zin, trok ze haar handen terug. "Oh? Waar?" "Hier." Hier? Weer voelde ze die gevoel opkomen. Die jaloeziegevoelens. "Hier? Kwam ze gewoon langs? Is ze net meer boos?" "Ze kwam niet zomaar langs. Ik zag haar bij de winkel aan de overkant en ben naar der toe gelopen. Ik heb haar hier uitgenodigd om te praten." Hij heeft haar dus uitgenodigd? Het was dus zijn idee? Jihane stond op en liep naar het raam. "Dus... jullie hebben zitten praten? Alleen?" "Ja en ja, vertrouw je me soms niet?" Ze draaide zich om naar hem. "Natuurlijk wel, ik wilde het gewoon weten. Maar vertel. Wat zei ze?" "Niet veel. Ik deed het voor jou. Ik heb haar hier uitgenodigd voor jou. Ik wilde gewoon dat jullie weer vriendinnen worden. Dat geruzie ben ik zat. Ik zie aan je hoe erg je er mee zit." "Lief van je en wat zei ze?" "Ze kan je nog niet vertrouwen en mij ook niet." ''Zei ze dat?" 'Ja, dat zei ze." "Jammer. Hoe is het met der?" "Ja, gaat wel. Ik heb haar verteld dat je echt spijt hebt en dat je het goed wilt maken. Lieverd, je moet gewoon even geduld hebben." Hijs stond op van zijn stoel en liep op Jihane af. "Geduld? Ik ben eigenlijk bijna nooit zo een geduldige mens geweest." "Soms moet je gewoon." Hij hield haar vast bij haar middel en keek haar liefdevol aan. "Met mij heb je toch ook zoveel geduld?" Ze glimlachte en omhelsde hem zo strak mogelijk. Net alsof ze bang was hem kwijt te raken, wat eigenlijk wel zo is. Ze is er bang voor. Het feit dat Naoual en hij hier alleen hebben staan praten, bezorgt haar niks goeds. Wie weet waar ze allemaal over hebben gepraat. Misschien wel over vroeger, over hun gevoelens. Ze haatte die gedachtes en zichzelf dat ze daaraan denkt. Ze wil Redouan gewoon kunnen vertrouwen en dat doet ze echt wel, alleen kan ze die gedachte niet loslaten dat ie degelijk wel iets voor Naoual voelt en der misschien wel terug wil. Ze trok zich terug en zuchtte diep. "Ben ik echt de enige voor jou, Redouan? Wil je echt alleen mij en weet je het zeker?" Hij keek haar niet begrijpend aan. "Ja, natuurlijk wil ik alleen jou! Jihane, waarom twijfel je daaraan? Ik twijfel ook niet aan jouw liefde." "Ik twijfel niet, maar een vrouw heeft het gewoon nodig... dat haar man soms herhaalt dat ie alleen haar wil en voor altijd bij haar blijft. Een vrouw heeft het gewoon nodig." Hij knikte glimlachend. 'Ik zal dat zo vaak mogelijk herhalen, oke?" Ze knikte en trok zich terug van zijn armen. "IK heb met mijn zussen afgesproken. We zouden babykleertjes gaan kopen." "Oh, oke. Leuk. Gaan we vanavond dan een hapje eten?" "Sorry, mijn moeder wil dat ik vanavond thuis eet. Ze heeft een nieuwe gerecht ontdekt." Hij lachte en knikte. "Dat zou ik dan niet missen. Dus ik zie je pas morgen?" "Insha'Allah." "Oke, we bellen en veel succes met Karima en Mounia." "Dank je." Ze gaf hem vlug een kus en wilde zich omdraaien om weg te gaan. Hij hield haar vast bij haar arm en liet haar omdraaiden. Vol passie en liefde heeft hij haar gekust terwijl hij haar langs haar rug streelt. Ze sloeg haar armen om zijn nek en kuste hem terug. De gedachte dat ze hem kwijt zou raken, kilt haar. Ze moet er niet aandenken en vertrouwen hebben. Na de veel betekende kus trok ze zich terug. "Wow." Sprak ze zachtjes buiten adem. "Ik hou van je, onthoud dat." Zegt Redouan en draait zich om en gaat op zijn bureaustoel zitten. Ze beet op haar onderlip en keek hem aan. Hij keek haar met een grijns aan. "NU kan je pas gaan." Zegt hij zelfverzekerd. Ze knikte en liep verward weg. Niemand kan haar nog wat wijs maken... hij is de ware, dat staat vast!