struggles in love (VOLTOOID)

3

Hij veegde zijn tranen met zijn mouw en keek haar zielig aan. "Hij begon!" Ze schudde haar hoofd en draaide zich om om de man te bedanken. Ze bleef hem verbaasd aankijken. Hij? "Oh, ben jij het?" Zei hij glimlachend...] Het was die Marokkaanse man van gisteren. Een klein meisje van Noufel's leeftijd hield zijn hand stevig vast. Ze bleef hem maar aankijken. "Nog kwaad om gisteren?" Vroeg hij lachend. "Eh... nee. Bedankt voor net." Zei Jihane en pakte Noufel bij zijn hand. Ze wilde weglopen als hij iets zegt. "Eh.. willen jullie een ijsje?" Ze draaide zich om en net ze wilde weigeren, was Noufel haar voor. "Ja!" "Noufel, lieverd, we moeten weg." Zei ze tegen hem. "Toe?" Hij keek haar smekend aan. De knappe man keek haar glimlachend aan. "Eh... ja oke, is goed." Zei ze stotterend. "Jeh!!" Riep Noufel vrolijk. En samen liepen ze het park uit. Noufel en dat klein meisje liepen voorop. Ze hadden het duidelijk naar hun zin. Wie was dat meisje? Zou het zijn dochtertje zijn? Een raar gevoel ging er door haar heen. "Hoe heet je eigenlijk?" Vroeg hij na een pijnlijke stilte. "Eh Jihane." "Mooie naam. Ik ben Redouan, aangenaam." Ze knikte glimlachend. "Hoe is het met je broek afgelopen?" Vroeg hij lachend. "Heb je hem nog kunnen redden?" "Eh, ja zoiets. Mijn moeder heeft hem gered.'' "Gelukkig maar. Noufel, wat is hij van je?" "Mijn neefje. Zoontje van mijn zus." "Oke, het is een schatje." Ze durfde niet te vragen wie die meisje was. "Dina is het dochtertje van mijn broer." Zei hij alsof hij wist wat ze wilde vragen. "Oke, schattig." Zei ze zachtjes. Allebei voelden ze zich anders bij elkaar in de buurt. Allebei hadden ze die verwarrende gevoelens. Zij wilde weten wat hij gisteren op het politiebureau deed en hij wilde ook van alles over haar weten, alleen durven ze niks te vragen. Bang voor afwijzingen. Nadat ze ijsjes hebben gekocht, gingen ze op een bankje zitten. "Dus je werkt bij de politie?" Zei hij na een tijdje. Ze keek hem aan en knikte. "Ja." Hij draaide zijn gezicht naar haar om. "Leuk!" Oke, ze heeft er nooit tegen gekund als iemand haar lang nakijkt en helemaal niet als ze hem ook aanstaart. Gauw richtte ze haar blik op de spelende Noufel en Dina. "Wat doe jij voor werk?" Vroeg ze afwezig. Hij keek geconcentreerd voor zich uit en antwoordde "Ik run een familiebedrijf." Dus hij is ook van de 'grote mensen club'? Toe maar. "Indrukwekkend." Zei ze kortaf. Lachend heeft hij haar aangekeken en gauw keek hij weer voor zich. Zo hebben ze een tijdje gezeten. Geen woord hebben ze gewisseld, alleen Jihane die af en toe wat tegen Noufel zei. Hij voelde zich aangetrokken tot haar en zij tot hem. Ze waren inmiddels allebei jong en knap. Na een aantal minuten, stond Jihane op. "We moeten weg. Mijn moeder wil dat we nog thuis eten, dus..." Hij knikte. "Ja, Ik moet ook nog zo even werken." Nu was het haar beurt om te knikken. "Noufel, we gaan!" Riep ze. Hij kwam aanrennen met Dina. "Mogen we nog even blijven?" Vroeg hij lief. "Nee, lieverd... oma wacht op ons." "Maar mogen we nog eens met Dina en haar oom mee?" "Eh... we zien wel." Was haar antwoord. Lachend bukte Redouan voor Noufel en pakte hem vast bij zijn schouders. "Als tante Jihane wilt, mag jij altijd met Dina spelen." Noufel keek hem aan en zei "Je mag geen 'tante' zeggen van Jihane. Ze zegt dat ze dat niet wil, omdat ze geen ouwe wijf is en als ik tante zeg, dan wil niemand met haar trouwen, zegt ze." Ze voelde hoe rood haar wangen kleurden. Ze wilde het liefst door de grond zakken. Glimlachend heeft Redouan naar haar omgedraaid. "Jek? Hm.." Ze zette snel een neppe lach op. Redouan keek Noufel weer aan. "Dan zeggen we voortaan gewoon 'Jihane', goed?" Hij knikte. "Oke, maar Jihane, mogen we nog eens met Dina en Redouan mee?" Hij keek haar hoopvol aan. "Lieverd, ik moet altijd werken en dan heb ik geen tijd." "Maar mama zegt dat je elke week een dag vrij bent en dat je dan met mij naar het park gaat." "Oh?" Ze deed net alsof ze het niet wist. Redouan keek haar aan en zei "Je moet kinderen niet teleurstellen. Het is juist goed om ook eens hun te gene te geven dat ze willen." "Ik vind Noufel ook lief." Zei Dina met haar engelenstemmetje. Nu kon ze niet weigeren. Ze weet hoe het is als je iets echt wilt. "Oke, zondag mogen jullie weer samen spelen." Zo blij waren ze. Redouan stond op en keek haar glimlachend aan. "Geef me je nummer, dan bel ik wel." Ze keek hem niet begrijpend aan. "Ik bedoel bellen over zondag. Je weet wel.. tijd, locatie en zo." Zei hij snel. Ze knikte en gaf hem haar kaartje. "Dank je." Zei hij zachtjes en stopte het kaartje in zijn broekzak. Jihane pakte Noufel vast bij zijn kleine handje en zei "Oke, tot zondag." Ze bukte naar Dina en gaf haar een knuffel. "Dag, engeltje." Redouan gaf ze een hand. Een hand die hij iets te lang vasthield. "Eh..." mopperde ze en hij liet haar hand los. Ze draaide zich om nadat Redouan Noufel gedag zei en liep samen met Noufel aan haar hand weg. Ze voelde zijn ogen in haar rug prikken. Oef, wat haat ze het als iemand naar haar kijkt. Wow, ze is prachtig, dacht hij. Hij heeft meerdere leuke meisjes gekend, maar Jihane... zij is anders. Ze komt hem heel boeiend over, heel anders. Hij schudde zijn hoofd. Je moet het rustig aandoen, Redouan en by the way, heb je al genoeg aan je hoofd, zei hij tegen zichzelf. Dingen waar Jihane niks van afweet... Eindelijk was ze thuis. Nu kon ze echt pas opgelucht adem halen. Ze heeft zich echt op haar gemak gevoelt in zijn bijzijn. Ze kon zichzelf niet zijn. Ze moet op zichzelf letten dat ze geen gekke dingen doet. Ze heeft vaak van die genante blunders. Noufel was gelijk naar zijn oma gegaan en vergat Jihane. Hij vertelde trots over Dina en haar lieve oom. O nee, dacht Jihane. Straks krijgt ze iets door. Ze ging achter de deur staan en luisterde mee. "En weet je, oma? We gaan zondag weer met zijn viertjes naar het park. Redouan gaat Jihane bellen." Ze sloeg met haar hand op haar voorhoofd en beet op der onderlip. Ik pak die verader wel, siste ze in zichzelf. "Oke, en verder?" Vroeg zijn oma. "Ja, en ik ga trouwen met Dina!" Had hij trots gezegd. Gelukkig, een ander onderwerp, dacht ze blij. Tijdens het eten, keek haar moeder haar de hele tijd onderzoekend aan. O nee, alstublieft niet, smeekte ze. Nora lette er niet op en hield zich bezig met het eten zoals Noufel dat doet. "Wie is Redouan?" Vroeg haar moeder. Oke, te laat! "Redouan?" Herhaalde Jihane alsof ze niet wist waar haar moeder het overhad. "Ja, Redouan. De jonge man met wie je vandaag rondhing." Ze wilde zo normaal mogelijk overkomen om zichzelf niet te verraden, dus bleef ze kalm en redelijk. "Oh, de oude schoolgenoot van me. Ja, Noufel en ik kwamen hem tegen in het park samen met zijn nichtje Dina en Noufel wilde zo graag bij Dina zijn, dus zijn we samen even een ijsje gaan eten." Bracht ze er kalm uit en ging verder met het eten. "Oh? En waarom heb je je nummer aan hem gegeven?" "Nummer? Oh, ja hij wil dezelfde opleiding als mij doen. Hij zit dus met een paar vragen. Ik wilde hem best wel helpen, no big deal." Haar moeder knikte. "En zondag ga je hem zeker helpen?" Nu lag Nora in een deuk. "Heb jij een afspraakje. Oh, how sweet!" Jihane keek haar kwaad aan. "Hou toch je kop!" En gooide een olijfje recht in haar gezicht. "Mam, Noufel en Dina willen samen spelen en zondag leek me een geschikte dag, dus neem ik ze naar het park. Moeten jullie ook alles weten?!" Reageerde ze kwaad. "Ik wil gewoon niet dat je slechte dingen doet, Jihane. Ik ben je moeder en laat dat niet toe." "Mam, ik doe geen slechte dingen. Ik ben niet eens zo'n een jongensgek als Nora. Zij is de gene die elke dag 2 afspraakjes heeft." Zij keek me nu kwaad aan. "Ik waarscheeuw jullie. Als ik iets, maar dan ook iets zie wat mij niet bevalt, krijgen jullie met mij te maken. Wie een man wil hebben, gaat maar trouwen." "Oke, man. Jij hebt ook wel gelijk! Maar vertel... waar is pap?" "Die is uitgenodigd bij een vriend.'' "Nice!" Oeff, op het nippertje! Net ze iets wilde zeggen, hoorde ze haar mobiel. Ze had duidelijk een bericht ontvangen. "Oh, wie is dat?" Ging Nora door met pesten. "Redouan!" Riep Noufel opeens. Jihane keek hem kwaad aan. "Dooreten of vergeet anders Dina." Gelijk was hij stil. Ze besluit het bericht pas na het eten te lezen, aangezien ze nu geen privacy heeft door haar gestoorde zus.