struggles in love (VOLTOOID)

32

[Dit kan niet! Hij voelde de woede koken, zijn handen vormden zich automatisch tot vuisten. Het eerste wat ie zei was: "Mijn wraak zal zoet zijn. Zoeter dan ooit!" ] Die avond toen Jihane thuis kwam, rende ze vrolijk de trap op naar haar kamer. "Deel met mij het geluk." Zei Nora die de badkamer uit kwam lopen. "Huh?" Jihane begreep haar niet. "Nou... je bent zo vrolijk. Hoe komt dat? Heeft Redouan je ten huwelijk gevraagd of wat?" "Jeah, right! Ik ben gewoon... vrolijk." "Ja, eey... wat is er tussen jou en mam?" Vroeg Nora terwijl ze haar haren met de handdoek afdroogde. "Wat moet er zijn tussen mij en mam?" "Jullie hadden toch ruzie. Ik dacht dat je daarom gisteren bij Naoual bleef slapen. Mam is ook zo chagrijnig." "Boeiend." Zei Jihane. "Ik ga naar mijn kamer." Ze wilde niet dat die blije gevoel van haar wordt afgenomen. Tussen haar en Redouan is alles goed gekomen. Ze hebben nog even wat gegeten samen en veel gepraat. In haar kamer belde ze Naoual op. "En? Hoe voel je je?" "Wel oke, ik was langs werk gegaan en het... het is wel goed zo." Zei Naoual. "Ja, natuurlijk is het goed zo. Je hebt het heel goed aangepakt om die aanklacht in te trekken. Ben erg trots op je, lieverd." "Dank je. Eigenlijk heeft Redouan dit aan jou te danken. Jij hebt me er toe gezet. Ik was helemaal niet van plan om de aanklacht in te trekken." "Nou, ik speelde er ook een rol in, maar jij hebt het grote werk gedaan. Redouan zou je heel dankbaar zijn." "Nou, door mij was er die aanklacht, dus dankbaar is iets anders..." "In ieder geval, hij is vast heel erg blij." "Ik hoop het. Maar.." Voor Naoual haar zin kon afmaken, onderbrak Jihane haar. "Schat, ik heb een andere lijn. Ik bel je zo terug." "Is goed. Doeg." Jihane nam de andere op. "Met Jihane." "Hey, schatje." Het was Chafik. "Hey! Alles goed?" "Met mij gaat het lekker en hoe is het met jou, moppie?" "Eh ja Hamdullilah." "Mooi zo! Eey, hoe laat kan ik je morgen ophalen? Ik wil wat leuks samen gaan doen." "Eh, ik kan niet." "Hoezo niet?" "Ik eh... ik zou naar mijn zus gaan." Ze moest werken en dan wilde ze naar Redouan. "Dat kan toch wachten? Ik mis je en wil je zien." "Ik mis jou ook, maar kan het niet een ander keertje? Overmorgen ofzo?" "Nee, zo lang kan ik niet wachten. Om 2 uur haal ik je op. Doeg, schatje." En hij hing op. "Shit!" Riep ze en gooide haar mobiel in de hoek van haar kamer. Ze moet in de ochtend werken en dan wilde ze naar Redouan. Hoe moet het nu? Er zit natuurlijk niks anders op dan gewoon met Chafik meegaan... Die dag heeft ze zich ziek gemeld op haar werk. Ze had geen zin dat hij erachter komt waar ze werkt. Hij wist het nog steeds niet. Nu maakt het niet zoveel meer uit, omdat haar plan toch is gelukt, maar ze voelde toch dat het niet echt lekker zit zoals het hoort. Ze is bang voor zijn reactie als hij erachter komt. Ze liep naar beneden om te ontbijten. Haar ouders zaten allebei in de woonkamer te genieten van het heerlijke ontbijt dat haar moeder op tafel heeft gezet. "Sbah El Gier." Mopperde ze zachtjes. Haar ouders op hun beurt "Sbah El Gier." Ze ging naast haar vader zitten. "Hoe is het op werk?" Vroeg hij. "Goed. Het gaat heel goed." "Dat is mooi." Ze knikte. Even later vetrok haar vader naar de moskee. "Moet je werken?" Vroeg haar moeder. "Ja, om 2 uur begin ik." "Oke." Het was een poosje stil. Jihane keek haar moeder uit haar ooghoeken aan. "Mam?" Kwam er uiteindelijk zachtjes uit haar mond. "Ja?" "Ik wil geen ruzie. Vrede?" Haar moeder keek haar glimlachend aan. "Natuurlijk, lieverd." Jihane kon er niet tegen dat ze ruzie met haar moeder had. Nog nooit heeft ze meer dan een paar uur ruzie met haar liefhebbende moeder. Ze stond op en ging naast haar moeder zitten. "Sorry." "Het spijt mij ook en ik vertrouw je wel. Als je denkt dat je een goede relatie hebt met die jongen, keur ik het goed, want ik vertrouw je en ben blij dat je me alles hebt verteld. Natuurlijk heb ik liever dat mijn dochter geen vriendje heeft, maar je weet zeker dat jullie samen oud worden, dus het is oke. Maar toch hoop ik snel op een huwelijk." "Mam! Hij is echt heel anders dan de andere jongens. Hij accepteert me en dwingt me nergens toe. Hij is volwassen en zorgzaam. Ik vertrouw hem en ik heb zijn moeder leren kennen en zusjes en broers, zijn schoonzusje. Hij neemt me toch niet mee naar zijn familie als hij niet serieus met mij is?" Haar moeder knikte. "Dat is waar." "Ja toch! En zijn familie zijn superlief! Je zult ze echt mogen en wat die huwelijk betreft, dat komt nog wel Insha'Allah." "Insha'Allah. Ik wil hem wel graag leren kennen." "Komt wel Insha'Allah." "Oke, nou ontbijt snel, dan kan je gaan werken." Jihane is supergelukkig dat het goed is gekomen tussen haar en haar moeder, alleen wilde ze niet tegen haar liegen. Ze kan moeilijk alles over Chafik vertellen en Redouan. In ieder geval, is ze heel blij dat haar moeder nu van haar en Redouan weet. Later haalde Chafik haar op. Ze liep om de hoek van haar huis. Daar stond hij geleund tegen zijn auto. Hij kwam haar anders over vandaag. Hij keek haar onderzoekend aan toen ze hem groette "Hoi!" Riep ze. Hij antwoordde niet. Ze keek hem niet begrijpend aan. "Hallo, schat." Zei hij gevoelloos. Hoe erg ze hem ook heeft gekwetst, hij geeft om haar... en niet zo een beetje ook. Ze glimlachte. "Laten we gaan." Zegt hij en stapt in. Voor het eerst opent hij het portier niet voor haar. Normaal doet hij dat altijd heel beleeft. Ze begreep er niks van. Vast wel een slechte dag, dacht ze en liep over naar haar kant, waar ze instapte. Hij zette een rustig muziekje op. Het was de hele tijd stil. Jihane begon zich steeds meer zorgen te maken. Het was een lange reis. Van ongeveer driekwartier. "Waar gaan we heen?" Vroeg ze hem. "Naar een speciaal plekje dat voor jou bestemd is." Antwoord hij terwijl hij voor zich kijkt. Ze kon alleen maar kniken. "Speciaal voor jou." Zegt hij zachtjes en verder was het stil...