struggles in love (VOLTOOID)

22

De dag daarna had ze vrij. De kon gelukkig lekker uitslapen, maar dat werd haar niet gegund, dacht ze irriteert doen haar mobiel overging. Slaperig open de haar ene oog en pakte haar telefoon van haar nachtkastje. "Ja?" Ze klonk eerder kwaad en geïrriteerd. "Eh... stoor ik?" Het was Naoual. Jihane ging gelijk recht op zitten met haar beide ogen wijd open. "Nou, ik sliep, maar nu niet meer." Zei wist niet wat ze moest zeggen. "Ik wil praten, Jihane. Kan je naar mijn werk komen?" "Naoual, ik dacht dat ze uitgepraat waren. Je vertrouwt me duidelijk niet, ik heb je niks meer te zeggen." "Ik vertrouw je wel, Jihane, maar die onderwerp over Redouan, dat is gewoon gevoelig." "Ik wil je begrijpen en met je meevoelen en je helpen. Dat gaat moeilijk als ik niks weet, of wel soms?" "Kom je naar mijn werk? Dan vertel ik je het verhaal." Oh, het is Jihane gelukt! "Nou, ik kom zo, goed?" Zei ze zuchtend. "Dank je. Als je er bent, bel me." Jihane mopperde een korte "Oke." En hing op. Oh, dit pakt ze heel goed aan, dacht ze trots. Ze stond springend op. De slaap die ze drie minuten geleden had, is verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze bekeek zich in de spiegel. "Hm, Jihane, je mag trots op jezelf zijn." Ze lachte zachtjes en liep naar de badkamer waar ze zich opfriste. Voor het gebouw waar Naoual werkt, parkeerde ze haar auto en pakte haar mobiel. "Hee, ik kom nu naar je toe." Zei Naoual gelijk toen ze opnam. "Ik ben bij de parkeerplaats." Het was best wel vroeg. 10 uur 's ochtends. Ze hoort nu eigenlijk in haar heerlijke, aantrekkelijke bedje. Na een paar minuten kwam Naoual al aanlopen. Ze zag er niet al te best uit. Ze zag er moe en vermoeiend uit. "Ben je ziek?" Vroeg Jihane nadat ze haar met een kus groette op de wang. 'Ja, zoiets. Ik voel me niet zo super, maar eh... laten we naar de huis van Adil gaan. Die is hier om de hoek. Kan ik me ook opfrissen, want ik zie er niet al te best uit, zoals je kunt zien." "Ja, zeg dat wel. Gaan we met de auto?" "Nee, hoeft niet. het is 2 minuten lopen." Jihane knikte en liep samen met Naoual mee. "Tot hoe laat moet je werken?" "Ik hoefde niet te werken. Moest alleen wat brengen." "Oh? Lekker." Zei Jihane zachtjes en keek Naoual stiekem aan. Ze zag er echt zenuwachtig uit. Zou ze bang zijn om het verhaal te vertellen? Nadat ze het huis binnen liepen, haalde Naoual twee glazen jus en wat lekkers. "Hij heeft duidelijk niet thuis geslapen." Zei Jihane toen ze rondkeek. Niemand was in huis en het zag er nog netjes uit. "Nee, hij slaapt niet altijd hier. Ik kom hier regelmatig en dan is hij er meestal niet." "Ja..." Jihane nam plaats op de bank en Naoual kwam tegenover haar zitten. "Je moet me eerst beloven dat je dit aan niemand verteld? Echt aan niemand. Het kan zijn dat je je verplicht voelt om dit te melden, omdat je bij de politie werkt, maar Jihane, ik wil nu met je praten als vriendin en niet als een agente of wat dan ook. Dus, beloof het me." "Ik beloof het. Ik zal als vriendin luisteren en advies geven, als het nodig is. Mijn werk staat hier van los." "Mooi... het begon allemaal toen het ut raakte met Redouan." Jihane zag hoe moeilijk ze het had. Ze leunde naar achteren en ging verder. "Chafik kwam er achter dat ik een relatie had met Redouan en Redouan kwam er achter dat ik het zusje van Chafik ben. Ze zijn geen vrienden en hebben een hekel aan elkaar. Ik zou niet weten hoe dat komt, en ik wil het ook niet weten. Dus... Redouan maakte het uit en Chafik zag het blijkbaar als een goede wraakmoment om wraak te nemen op Redouan... hij gebruikte mij daarvoor." Ze veegde een traan weg. "Hoe bedoel je met gebruiken? Wat heeft ie gedaan?" "Hij heeft me gechanteerd. Hij zou naar mijn ouders stappen en vertellen dat ik een relatie heb met een jongen. Dat wilde ik niet. Ik moest dat voorkomen, want ik heb ongelofelijk veel respect voor mijn ouders en ik wil niet ze teleurgesteld in me zijn. Ik moest het voorkomen, maar Chafik zou het hen vertellen, tenzij ik ook iets voor hem ging doen." "Oh? Wat moest je doen dan?" Jihane deed net alsof ze niet weet waar ze het overhad. "Ik moest Redouan aangeven vanwege verkrachting. Ik moest beweren dat ie mij had verkracht nadat ik het uit heb gemaakt en dat hij het niet wilde accepteren en dus, had hij me verkracht." Nu kwamen de tranen eindeloos over haar wangen stromen. Jihane keek haar geschrokken aan. "Wat?! Heb je Redouan onschuldig de bak in laten draaien?" Ze klont verbaast en geschrokken. Ze kan goed toneel spelen, daar is ze de beste in. "Jihane... ik kon niet anders, maar Redouan zit niet vast en heeft ook niet vastgezeten.' "Oh, je hebt de aanklacht ingetrokken?" Ze schudde haar hoofd. "Nee! Ik heb niks gedaan. Ze zijn bezig met de onderzoek of hij me echt heeft verkracht." "Naoual, is dit soms een grap?" "Ik wist dat je zo zou reageren!" En ze stond op. "Ja, duhh! Vind je het logisch, Naoual! Je hebt een onschuldige aangegeven. Een onschuldige gaat de gevangenis in voor wel jaren en dan vind je dat ik me hysterisch gedraag?! Ben je wel lekker?" Ze keek haar met tranen aan. "Jihane, denk je dat ik dit leuk vind? Vanaf die dag, vanaf de dag dat het allemaal begon, ben ik mezelf niet. Ik heb nachtmerries, schuldgevoelens, enorme schuldgevoelens! Ik wil me zelf van kant maken! Ik wil ...!!" Ze ging met haar handen door haar haren en ging op de bank zitten. Jihane kwam naast haar zitten en sloeg haar armen om haar heen. Naoual snikte hard en liet zich troosten door Jihane. "Jihane... ik haat hem." "Wie? Redouan?" "Nee! Chafik! Ik haat hem om het gene wat ie me heeft aangedaan. Ik laat misschien niet zien hoe erg ik hem haat, maar het is wel zo. Vroeger heb ik altijd van hem gehouden en was hij altijd de lieve broer, al gaf hij ons niet altijd nodige aandacht. Maar na die dag, die dag dat hij me heeft gedwongen om naar de politie te gaan en iemand aan te geven waar ik zielsveel van hield en die onschuldig is... die dag veranderde mijn gevoelens voor hem. Alle liefde werd vervangen door haat. Door haat, die niemand kan zien. Ik verberg alles in mijn hart en laat niks merken, maar ik ben diep ongelukkig en ken me zelf niet meer. Het is zo erg. Als ik slaap, werk, eet of wat dan ook, dan moet ik altijd aan Redouan denken, Aan het gene wat ik hem heb aangedaan. En wanneer ik hem even voor een paar seconde vergeet, wordt ik alsnog aan hem herinnert, door als jij het er over hebt, of eergisteren toen ik hem tegenkwam. Het is zo erg, Jihane. Ik weet niet wat ik moet doen." Jihane keek haar aan en veegde haar tranen weg. "Ik weet wat je moet doen." "Wat dan?" "Ik dacht dat Chafik lief was, aardig, zorgzaam en dat zijn zusjes voor alles gaan, maar ik had het duidelijk mis. Ik vind iemand leuk, die een monster is. Een monster die niemand verdiend, die levens kapotmaakt. Maar dat is nu mijn probleem en ik regel het wel." "Zo erg is hij niet... alleen toen met Redouan. Hij haat hem zo erg, dat ie me daarvoor gebruikt, maar ik denk dat hij wel serieus met jou is." "Hoe ik al zei, dat is mijn probleem en ik regel dat met je broer." "Ja. Maar je wist wat ik moest doen om deze ellende te beëindigen." Jihane knikte. "Er valt maar een ding te doen om deze nachtmerrie te stoppen en dat is naar de politie stappen en je aanklacht intrekken. Zeggen dat je je vergist had." Naoual keek haar letterlijk met wijde open ogen