struggles in love (VOLTOOID)

82

Ze bleef hem verbaasd aankijken. "Ook fijn om jou weer te zien." Zegt hij lachend en komt rustig naast haar zitten, terwijl ze hem nog steeds blijft aanstaren. Chafik kijkt voor zich. "Ze zien er gelukkig uit... die kinderen. Ik zou me weer als een kind willen voelen." "Heb je je ooit als een kind gevoelt dan?" Vroeg ze hem zachtjes. Hij kijkt haar tegelijkertijd onderzoekend en niet begrijpend aan. "Hoe bedoel je?" Ze schudde zachtjes haar hoofd. "Waar was je al die tijd?" "Ver weg." "Ver weg?" Herhaalt ze zachtjes en kijkt weer voor zich net als Chafik. "Ik was eerst wat familieleden gaan opzoeken in Marokko en toen nog even in Egypte geweest voor een paar dagen." "Leuk..." ze klonk kortaf. Hij keek haar aan. "Hoe gaat het met jou?" "Oke... ja, wel oke." Zei ze knikkend. "Wel oke... heb je vakantie?" "Ja, ik begin woensdag weer." "Oh... en ben je nog op vakantie geweest?" "Twee weekjes in Spanje." Ze keek hem aan terwijl ze met haar hoofd op haar hand leunt. "Spanje? Ik wilde er ook heen, maar had geen tijd meer. Ik moet nog werken. Adil wil ook een paar weken weg." "Ja, dat lijkt me wel eerlijk. Hij verdient het wel." Ze keek weer voor zich naar de spelende kinderen. "En... hoe eh..." Alsof ze wist wat hij wilde vragen, liet ze hem niet uitpraten en gaf hem een antwoord. "Het is voorbij. Hij gaat trouwen met haar, ik wil hun niet uit elkaar halen. Het is voorbij." Hij knikt. "Weet je het zeker? Heb je er vrede mee?" "Ik zal wel moeten." Zegt ze zuchtend. "Ik vind het dapper van je, dat je aan andermans geluk denkt, maar Jihane... vergeet jezelf niet." Ze kijkt hem aan en hield met moeite haar tranen in. "Ik red me wel, Chafik. Ik ben het gewend." "Insha'Allah komt het allemaal goed." "Insha'Allah... maar vertel, heb jij iemand aan de haak geslagen?" Ze kijkt hem met een grijns aan. Hij lachte. "Nee, nee, dat heb ik niet." "Oh?" Ze keek hem zogenaamd geschrokken aan. "Hoe komt dat?" "Nou, gewoon... ik wil nog even niemand." "Ja, ja? Of waren er gewoon geen mooie vrouwen in Marokko?" "Mooie vrouwen zat, maar uiterlijk is niet altijd alles, Jihane." Ze knikte. "Ewa ja..." "Ja, ik ben er nog gewoon niet klaar voor." "Komt nog, maar... sinds wanneer ben je terug?" "In de ochtend." "In de ochtend? Oke, en ben je al thuis geweest... bij Naoual?" "Eh nee, nog niet." "Niet? Hoezo niet? Ze maakt zich vast wel zorgen dat je niks van je laat horen." "Nee, ze maakt zich geen zorgen. Ik ben vaker weg." "O ja, en je laat dan toch niks van je horen. Het maakt je niks uit of je familie ergens meezit en zich afvragen waar je blijft. Het maakt jou helemaal niks uit. Ze zijn het toch van je gewend dat je er vaker vandoor gaat zonder iets te zeggen, jek?" "Jihane, waar heb je het over?" Hij keek haar aan. "Over jou en je gedrag." "Wat is er met mij en MIJN gedrag?" "Wat betekent Naoual eigenlijk voor je?" Hij keek haar niet begrijpend aan. "Nou... hou je van haar?" "Ja, natuurlijk hou ik van haar. Ze is toch mijn zusje. Jij houdt toch ook van jouw zusjes?" "Ja, natuurlijk hou ik van ze en weet je, ik laat het hen merken, ik doe leuke dingen met hun, ik vertel hen dingen en jij doet dat niet met Naoual." "Nee, natuurlijk niet, gek. Jullie zijn vrouwen en die kunnen elkaar alles vertellen, ik kan toch moeilijk naar Naoual toe en met mijn liefdesleven aan haar neus hangen?" "Dat is niet alles wat je kan doen, Chafik. Er zijn zoveel dingen die een broer hoort te doen en die jij nooit doet. Wist je dat ze een paar dagen terug zat te huilen? Te huilen omdat ze haar broer mist, omdat het niet voelt alsof ze nog een broer heeft? Wist je dat?" Ze keek hem kwaad aan. Hij was stil. "Echt?" Vroeg hij zachtjes. "Ja, echt!" Riep ze. "Vind je het gek? Het is logisch, Chafik. Ze kent je niet eens en zij niet alleen, ik ken je ook niet zoals ik denk. Ik was bijna met je getrouwd terwijl ik niks over je weet, het lijkt zo, maar het is het niet. Soms vraag ik me dingen af over jou en daar kan ik geen antwoord op geven, omdat ik het niet weet. Jij vertelt niks over je zelf." "Jij vraagt me niks." "Jeetje, je kan toch ook gewoon wat vertellen. Moet ik alles gaan vragen? Je bent gewoon zo gesloten, zo...." "Mysterieus?" Zei hij glimlachend. "Ja, dat ben jij en vat het niet positief op." Zei ze en keek voor zich. "Sommige vrouwen vinden het... leuk, spannend." "Ja, sommige, maar we hebben het over je zusje en die vindt het echt niet spannend." Hij lachte. "Nee, het is mijn zusje." 'Je kan gaan lachen, Chafik, maar jij maakt haar echt ongelukkig. Ze was op vakantie en jij was daar. Niet dat je haar meevraagt naar het strand of zo." "Ik had het druk en ik was er maar een paar dagen." "Dat is genoeg. Als je van je zusje houdt, maak je tijd voor haar zoals Adil dat doet. Hij is pas echt een broer voor haar." "Ze houdt van Adil en van mij walgt ze, dus lijkt me logisch." "Nee, ze houdt even veel van jullie beide. Dat zei ze zelf. Ze zei ook dat ze zich niet kan herinneren wanneer jij een broer voor haar was, omdat je nooit een broer voor haar was, behalve een dag opn haar negende toen jullie samen buiten hebben gespeeld in de speeltuin tegenover jullie huis. Dat zal ze nooit vergeten, want toen was je haar broer en gaf je haar aandacht, maar dat was maar een dagje." "Echt?" "Ja, echt. Dus als ik jou was, zou ik mijn zusje als een zusje gaan behandelen voor je haar echt kwijt bent. Ze gaat ooit trouwen en kinderen krijgen, denk je dan dat het zoals nu blijft." "Maar, Jihane, ik wil echt normaal met haar kunnen omgaan, alleen er is zo een grote afstand tussen ons. Ik zou niet weten hoe ik het goed zou maken. Ik durf niet naar der toe te gaan en het te hebben over wat ik der heb aangedaan." "Je hoeft toch niet meteen te praten, Chafik. Laat dat even achterwege, dat komt wel." 'Wat moet ik dan doen?" "Stap op haar af en vraag haar mee naar de film, doe wat leuks samen." "Echt?" Ze rolde met haar ogen en pakte hem bij zijn bovenarmen. "Ja, echt. En nu stoppen met telkens te zeggen 'echt?'." Ze liet hem los. "Sorry, maar je denkt dus dat ik gewoon op der afstap en wat leuks samen ga doen?" "Ja, dat gaat echt helpen." Hij keek glimlachend voor zich. "Je hebt blijkbaar meer talenten dan ik dacht." "Je moest eens weten." Zegt ze lachend en keek voor zich. Dan ziet ze Nora richting hen lopen. "Heey. Chafik, heey." "Alles goed, Nora?" "Hamdoellilah. Wat zitten jullie hier schattig voor de deur?" "Eh ja, ik was mijn sleutels binnen vergeten." "Ah, wat ben je weer slim, joh." Zegt Nora met haar ogen rollend en loopt met de boodschappentas naar de deur. "Ik ga naar binnen en koffie zetten. Willen jullie ook?" Vraagt ze terwijl ze de deur opendoet. "Nee, dank je. Ik moet weer weg." Zegt Chafik. "En ik hoeft niet." "Dan niet. Ik laat de deur open." "Is goed." Als Nora naar binnen loopt, staat Chafik op. "Ik ga weer." "Oke, en denk eraan. Je kan het wel, alleen je geeft het niet toe." "Oke bedankt, slimbo." "Mooi en nu wegwezen." "Sure. Doe rustig aan." "Jij ook." Hij draaide zich om en liep weg als hij nog roept "Chaoi!" Jihane keek hem na. "Heey, Chafik!" "Ja?!" Roept hij terwijl hij doorloopt. "Ik vond het ook fijn om je weer te zien, trouwens!" Ze hoorde hem lachen. Terwijl hij nog doorloopt met zijn rug naar Jihane toe, steekt hij zijn hand in de lucht. "Goed zo!" Lachend wierp Jihane een blik naar de kinderen en stond toen op als Chafik uit zicht was. Ze vond het zeker fijn om hem te zien. Het gaat goed met hem, Hamdoeillilah. Daar was ze blij om. Chafik is toch wel een belangrijk persoon voor haar geworden. Dat had ze nooit gedacht, maar het is zo. Misschien ging het toch anders lopen dan ze dacht als ze met hem ging trouwen. Nou ja, ze zijn beter af als gewoon vrienden, dacht ze uiteindelijk en loopt naar binnen. "Noortje, ik wil toch ook wel koffie!" Roept ze en gooit de deur dicht.