struggles in love (VOLTOOID)

10

Ze heeft er gewoon voor gezorgd dat Naoual geschrokken is, dat ze heeft gehuild. Ze is een monster dat alleen aan zichzelf denkt, dacht ze toen. Ze startte de auto en reed weg met Naoual naast haar die haar tranen probeert weg te vegen.] Thuis aangekomen, stapten ze uit. Jihane deed de deur open en wees Naoual om naar binnen te lopen. "Je bent welkom, Naoual." Zei ze vriendelijk. Naoual keek haar niet begrijpend aan. "Hoe ken jij mijn naam?" Oei, haar eerste foutje! Wat moet ze nu zeggen?! "Eh... dat zei je zelf net in de auto toen ik je vroeg hoe je heet." "Waarom weet ik dat niet meer?" "Eh ...ik weet niet. Je bent geschrokken en antwoordde vast onbewust, dat heb ik ook wel eens. Is niet erg." Naoual knikte glimlachend en liep naar binnen. Met een diepe zucht sluit Jihane de deur. Dat was op het nippertje! Terwijl ze de trap op lopen, kwamen ze Nora tegen. "Nieuwe vriendinnetje, Jihane?" Vroeg ze lachend. Jihane keek haar dodelijk aan. "Naoual, dit is mijn gekke zus Nora en Nora, mijn gekke zus, dit is Naoual." Lachend stak Naoual haar hand naar Nora. "Aangenaam." "Insgelijks, Naoual." Zei Jihane glimlachend. Toen liepen ze door naar de kamer van Jihane. Naoual legde haar tas op bed en keek rond. "Wat een gezellige kamer heb je, Jihane." "Dank je. Ik moest er wat van maken he." Naoual knikte en liep naar de spiegel. "Wat zie ik eruit, zeg!" Jihane loopt op haar af en kijkt naar haar via de spiegel. "Dat is logisch. Heeft iedereen wel na een huilbeurt." Zegt ze lachend. Naoual draaide zich om naar Jihane en keek haar vriendelijk aan. "Hoe kan ik je bedanken? Ik heb mijn geluk echt aan jou te danken, hoe die klootzak al zei. Ik durf er niet aan te denken wat er gebeurd zou zijn als jij er niet was. Ik dacht echt dat ie me zou verkrachten. Bedankt, Jihane. Ik ben je echt eeuwig dankbaar." "Het is oke, lieverd. Het was niks groots." "Je moest eens weten." "Je kan je opfrissen in de badkamer. Tweede deur rechts." Ze knikte en liep de kamer uit. Nadat ze verdween, pakte Jihane haar mobiel en belde Redouan op. "Schatje? Vertel eens." Antwoordde hij gelijk. "Raad eens... ze is in de badkamer." "Dus de plan is gelukt?" "Helemaal, ja. Maar... het was echt onmenselijk om haar zo te laten schrikken. Ze is echt geschrokken en heeft veel gehuild, meskiena." "Serieus? Wat erg! Dat verdient ze helemaal niet." Jihane voelde weer die steek van jaloezie. Hoe bezorgt hij klonk. Stel dat hij nog steeds van haar houdt? En dan? Wat moet zij dan? "Schatje, ben je er nog?" Vroeg Redouan bezorgd. "Huh? Ja, ik dacht dat ik haar in de gang hoorde, maar dat is niet zo." "Oke, lieverdje. Doe voorzichtig he?" "Ja, zal ik doen. Doeg." En ze hing op. Oke, volgende plan. Even later kwam Naoual de kamer binnen. "Zo, dat ziet er goed uit." Naoual lachte en keek haar dankbaar aan. "Je bent een schatje. Doe je dat altijd? Mensen in nood redden?" "Haha, meestal wel. Het is mijn werk." "Oh?" "Ja, ik werk bij de politie." Bij die woord verstijfde Naoual even, maar algauw verscheen er een glimlach. "Wat leuk." Jihane knikte en liep langs haar heen richting haar bed. Ze keek naar het tasje dat op haar bed lag. Zogenaamd kwam ze er per ongeluk aan dat het tasje op de grond viel. De inhoud lag allemaal op de grond. "Oh, sorry... wat ben ik ook een mislukking." Riep Jihane en sloeg met haar hand op haar voorhoofd. "Geeft niks. Niks aan de hand." Zei Naoual lachend en wilde bukken om alles op te ruimen. "Niet doen... ik doe het wel." Zei Jihane en bukte snel om de spullen op te ruimen. "Ik heb de tasje omgegooid en ik ruim het op." Naoual knikte en liep naar de spiegel om zich zelf te bekijken. Jihane raapte alles op. Toen zag ze haar telefoon. Die duwde ze stiekem onder haar bed en stond op. "Hier je tasje." Naoual nam het aan. "Bedankt. En eh... het is tijd om te gaan." "Oke, eh... zal ik je brengen?" "Nee, joh. Ik ga wel met de bus. Het is niet ver hiervandaan. Ga jij maar uitrusten." "Goed. Doe je rustig aan en niet teveel denken aan die klootzak. Hij wordt ooit wel opgepakt en je mag morgen aangifte doen als je wilt." "Ik laat het er deze keer bij zitten." "Oke. Niet teveel piekeren he." "Ik zal mijn best doen." Zei ze glimlachend. "En bedankt nogmaals. Ik zal het nooit vergeten. Als er iets is wat ik voor je kan doen, dan weet je me te vinden. Hier mijn kaartje met mijn nummer en adres. Je mag altijd om een gunst vragen." Jihane nam die met open armen aan. Dit is nog beter dan ze had verwacht. Misschien had ze nu die telefoon niet eens nodig. "Bedankt. Ik zal eraan denken." En toen vertrok ze. Jihane viel met een brede lach op haar bed en bekeek het kaartje. Hm, mijn plannetje gaat het goede kant op. Ze schrok wel toen ze hoorde dat Jihane bij de politie werkt. Even dacht Jihane dat dat haar tegen zou werken, maar daar gaat ze ook wel wat aandoen... De volgende dag, na het ontbijt, gaf ze haar moeder een kus op de wang. "Moet even naar het werk." "Maar je was vandaag toch vrij?" "Ja, maar ik moet nog wat brengen." "Nou, doe rustig aan." "I will!" Riep ze vanuit de deur. Ze moest helemaal niet naar het werk. Ze moest namelijk de telefoon terug brengen die Naoual 'vergeten' was. Toen ze aankwam op de locatie, stapte ze uit en bekeek de buurt goed. Ze kende het hier. Vroeger woonde een kennis van haar in deze buurt. Een mooie vrolijke buurt, was het. Zachtjes en zenuwachtig liep de richting de woning waar Naoual woont. Voor de deur belde eenmaal aan. Gelijk werd er open gedaan. Het was Naoual zelf. "Jihane? Wat een verassing. Kom verder." Ze was heel vriendelijk. Jihane liep naar de woonkamer. Het was een prachtig huis. Heel mooi ingericht en zag er gezellig uit. Bij de eettafel zat er een jongeman die druk bezig was met zijn werk. Was dat Chafik? Hij keek op. "Hallo." Groette hij vriendelijk. "Hey." "Dit is mijn broer Adil en Adil, dit is Jihane." Hij knikte vriendelijk. Dus dit is Chafik niet? "En wat is Jihane van je? Waar kennen jullie elkaar van? Ik heb jullie nog nooit samen gezien." Vroeg Adil. "Eh..." Naoual kwam niet uit haar woorden. Jihane schoot haar te hulp. "We zijn oude schoolgenoten. Na jaren zijn we elkaar gisteren tegengekomen." "Leuk." Zei hij kortaf en ging verder met zijn werk. Naoual keek haar dankbaar aan. "Wat wil je drinken?" "Ik hoef niks. Bedankt." "Naoual, wil je Chafik voor me roepen?" Vroeg Adil. Met een diepe zucht liep Naoual richting de trap. "Chafik, naar beneden komen. Adil heeft je nodig!" Naoual liep terug naar de woonkamer. "Oke, ga zitten." Jihane nam plaats op de grote bank. "Hoe gaat het met je?" Vroeg ze. "Hamdullilah. Hoe is het met jou?" Antwoordde Naoual. Net Jihane antwoord wilde geven, kwam Chafik binnen. Gelijk hadden ze oogcontact. Is dat Chafik? Redouan heeft haar nooit verteld dat het een ongelooflijk knappe man is. Ze kon niet wegkijken, hoe graag ze het ook wilde