struggles in love (VOLTOOID)

57

Twee dagen later en nog steeds heeft ze het niet over haar hart heen gekregen om Redouan de alles te vertellen. Nog steeds niet, omdat ze zo enorm bang is. Angst die het niet toelaat en ze is er ook niet klaar voor om hem kwijt te raken, dat zal ze nooit zijn. Chafik had haar gebeld en gevraagd of ze even langs wilde komen. Hij had iets belangrijks te zeggen. Die pin haar hart hoopte ze dat hij zou zeggen dat hij haar laat gaan, dat ze niet met hem hoeft te trouwen, maar die kans leek haar klein, heel klein. Ze had Chafik ook niet meer gesproken. Hij had het vast druk met zijn werk, aangezien hij veel moest inhalen. Ze parkeerde haar auto en stapte uit. Bij zijn deur, belde ze aan. Gelijk werd er open gedaan. Niet door Chafik, maar door zijn vriend Nabil. "Jihane, kom verder. Chafik is binnen." Zegt hij vriendelijk. "Dank je." Hij knikte en liep zelf de deur uit. Jihane sluit de deur en loopt verder naar de woonkamer waar Chafik gebogen zit over een stapel papieren. "Ah, Jihane." Zegt hij als hij opkijkt. "Hey." "Iets drinken of eten?" Vraagt Chafik als hij zijn werk opruimt en aan de kant legt op tafel. "Eh nee, dank je. Ik ga zo weer werken." "Werken? Voel je je nu al beter?" "Ja, ik voel er niks meer van." "Fijn, erg fijn. Waar ik het over wilde hebben, is... over ons." "Oh? Is er wat veranderd dan?" Hij zag die hoop in haar ogen. Hij wist dat ze heel graag wilde dat hij zou zeggen dat alles niet doorgaat. "Nou, niet veel. Het is alleen dat ik het er met mijn ouders over heb gehad en we komen zaterdag om je hand vragen." Ze slikte. Niet alleen omdat het zo snel is gegaan, maar ook omdat ze niet het antwoord kreeg waar ze op hoopte. "Dat kan niet! Zaterdag is al over vier dagen." "Het spijt me, Jihane, maar het is het beste. We moeten nog zoveel regelen voor de bruiloft." Bruiloft? Die woord, ze heeft er altijd van gedroomd om de bruiloft van haar dromen te krijgen. Dat niks zou ontbreken, en al helemaal niet de man van haar dromen, Redouan dus. Maar nu zal die droom nooit uitkomen. "Ik heb tijd nodig. Redouan weet nog nergens van." "Redouan vertellen dat je met mij gaat trouwen, duur heus niet vier dagen." Wat een arrogantie! "Dat maak ik zelf wel uit! Deze zaterdag kan niet, we wachten tot volgende week." "Jihane, mijn ouders willen deze zaterdag om je hand komen vragen en eigenlijk had het al lang moeten gebeuren. Zaterdag middag zullen we er zijn." Dat klonk vastbesloten. "Klootzak, jij zal boeten, wacht maar!" Boos en met grote stappen verliet ze zijn woning. Vier dagen? Dus over vier dagen, is ze Redouan sowieso kwijt. Ze stapte haar auto in en reed weg. Die hoofdpijn begon weer terug te komen. Wat een sukkel ook! Hij dwingt haar met hem te trouwen en alsof dat niet genoeg is, beslist hij ook de dag dat hij om haar hand komt vragen. En daar zal het vast en zeker niet bij blijven.

Die avond, heeft ze goed na zitten denken over hoe ze Redouan alles moet vertellen. Waar moest ze beginnen? Wat kan ze verwachten als zijn reactie? Dat wist ze allemaal niet. Ze kan het nu gaan plannen, maar ze weet dat het vast niet zo zal lopen. Wat ze wel zeker weet, is dat ze het hem morgen gaat vertellen. Hoe eerder hoe beter.

De dag daarna, stond ze met een enorme koppijn op. Ze kon niet gaan werken. En ze was ziek en ze moet naar Redouan. Ze heeft zich ziek gemeld. Met haar werk gaat het ook al slecht. Vroeger was dat het gene dat altijd voor ging. Ze heeft zich bijna nooit ziek gemeld of haar werk aan de kant gezet voor een jongen of wat dan ook. Soms wilde ze zelfs zo graag op vakantie, maar dan ging ze niet alleen omdat ze anders een paar dagen mist. Ze deed haar werk altijd met plezier en het ging altijd goed. Dagelijks kreeg ze complimenten, maar nu is alles veranderd. Nu gaat ze met tegenzin naar haar werk en met moeite blijft ze daar tot ze klaar is. Sinds dat gedoe met Chafik, is het alleen maar erger geworden. Haar leven is totaal veranderd. Zal het ooit veranderen? Krijgt ze ooit haar oude, zorgeloos, heerlijke leventje terug? Ze heeft snel zitten ontbijten met haar ouders. Haar vader zag dat er wat was. "Er is niks, pap. Alleen nog een beetje hoofdpijn." "Het gaat goed komen, kind." Haar vader had altijd vertrouwen en hoop. Zo is hij altijd geweest en misschien komt het daarom dat hij niks te klagen heeft. Dat hij een perfect leventje heeft. Ze wilde meer als hem zijn. Hoop en vertrouwen hebben, maar dat wordt steeds minder. "Ik ga werken." En ze stond op. Ze haatte het om tegen haar ouders te liegen. Ook dat deed ze vroeger bijna nooit. "Werk ze en als het echt niet gaat, moet je naar huis komen." Roept haar vader haar na. "Zal ik doen." Zegt ze terug en loopt de deur uit. Met trillende handen reed ze weg. Richting, Redouan. Hij werkte vandaag thuis en dat kwam goed uit, want op kantoor zou ze het niet willen vertellen. Ze wil alleen met hem zijn. Nadat ze uitstapte en bij hem aanbelde, ging de deur open. Zonder wat te zeggen trok hij haar mee naar binnen en kuste haar volop met liefde en passie. "Ik heb je gemist!" Zegt hij terwijl hij haar weer kust. Ze sloeg haar handen om zijn nek en kuste hem terug. Dit zal na vandaag ook eindigen. Ze zal hem nooit meer kunnen kussen. Hij zal een ander kussen en vasthouden en liefhebben. De gedachte aan Redouan met een ander, kwelt haar. Ze ziet het voor zich dat ze hem tegenkomt in de supermarkt. Dat hij boodschappen zit te doen met zijn mooie vrouw en zijn zoontje of dochtertje in zijn handen vasthoudt. Dat hij lieve woordjes fluistert in haar oor en haar hand vasthoudt. Dat ze samen in de keuken staan te koken. Dat hij erbij is bij de geboorte van zijn kind. Hoe gelukkig hij is, zonder haar terwijl zij vastzit aan Chafik. Ongelukkig en eenzaam en verdronken in haar tranen. Terwijl hij haar kust, lopen de tranen over haar wangen. Ze ziet de toekomst voor haar. Redouan trok zich bezorgd terug als hij haar vochtige wang tegen zich aanvoelt. "Schatje, waarom huil je?" Ze keek hem met tranen aan. "Ik eh... ik moet je wat vertellen. Iets dat alles gaat veranderen.