struggles in love (VOLTOOID)

50

Op het werk, heeft ze zich nergens op kunnen concentreren. Ze wil begrijpen waarom Chafik zo is. Waarom hij haar zoveel pijn doet. Waarom kan hij haar gewoon niet met rust laten en zijn eigen leven leiden. "Wat ben je afwezig. Alles oke?" Vroeg Sanne die kwam aanlopen na haar pauze. "Huh? J,a niks aan de hand." Loog ze. Sanne kent haar vriendin en daarom weet ze ook dat er zeker wel iets niet in orde is. "Ik heb nog vijf minuten pauze. Ik kon nu bij je zitten en je gaat me mooi wel vertellen wat er is." Sanne kwam naast haar zitten en keek haar afwachtend aan. "Chafik wil dat ik met hem trouw." Ze keek haar vreemd aan. "Goh, moet je doen!" Jihane keek haar aan. "En daar zit je mee?! Twijfel je of zo?!" Jihane was stil. "Wat?! Wil je echt met hem trouwen?! En Redouan?" "Nee, ik wil het niet!" "Mooi, dan gebeurt het niet. Wat een lef heeft ie om het überhaupt te vragen." Ze wilde opstaan om weer aan het werk te gaan. "Sanne, als ik niet met hem trouw, gaat ie Redouan wat aandoen." Sanne bleef staan en keek haar ongelovig aan. "Wat?!" "Ja, Chafik he?! Als hij iets wil, doet hij er alles voor. Iemand omleggen, zou hij zo doen." Sanne was nog steeds verbaasd. "Dat meen je niet! Kom op, geef hem aan. Hij heeft je bedreigt en ontvoert, daar kan hij een hele lange tijd voor zitten!" "Sanne, hou je mond! Je weet dat Chafik nooit de gevangenis ingaat. Hij zou zulke dingen niet doen als hij weet dat hij opgepakt word. Hij heeft overal iets op. En al zit hij vast, dan zou zijn wraak alleen maar groter worden. Hij heeft connecties. Hij hoeft maar een teken te geven en iemands leven ligt overhoop. Dus hem aangeven, zal niks oplossen. Het zal het alleen maar erger maken." "Ik snap het niet, hoor. Je zei dat hij van je hield, waarom doet ie dit dan?" "Hij hield van me, ja. Dat was die tijd toen hij dacht dat ik ook van hem hield. Eigenlijk... eigenlijk snap ik het wel. Ik ben ook niet braaf geweest." "Ga je dat nou vergelijken met dit?! Jij deed iets dat iets goed ging maken, je voorkwam dat iemand onschuldig de bak in draait, ja?! Wat Chafik doet, doet hij voor zich zelf en het is niet goed, het is een misdaad, Jihane. Kom op, je bent zelf bij de politie en je weet wat ik bedoel." "Ja, natuurlijk, maar het is ook een misdaad om mensen te gebruiken..." "Je deed het om iets recht te zetten, het was niet voor niks geweest. Het is je nog gelukt ook, Hij hoort gewoon gestraft te worden en als jij er niks aan gaat doen, doe ik het wel." "Als je dat maar uit je hoofd haalt!" Riep Jihane kwaad. "Jihane, ik wil je leven redden. Je gaat toch niet met iemand de rest van je leven delen terwijl je zo diepongelukkig bent?" "Sanne, als je maar ook iets, maar dan ook echt iets aan iemand verteld wat ik jouw vertel, dan kijk ik je nooit meer aan. Geloof me als ik zeg dat het alleen erger wordt, als je Chafik aangeeft. En geloof me ook als ik zeg dat ik je nooit meer aan zal kijken. Ik heb je in vertrouwen genomen en je bent echt de enige die ik zulke dingen vertel, dus laat me je verder vertrouwen en blijf de gene die ik denk dat je bent." Ze knikte. "Als je echt niet wilt dat ik iets zeg, dan doe ik het niet." "Beloof het." "Ik beloof het en je hebt gelijk. Het spijt me." "Het is oke. Je bent echt de enige die ik vertrouw. Die ik zulke dingen kan vertellen." Ze omhelsde haar stevig. "Je kan me blijven vertrouwen." Na het werk, in de avond, reed Jihane terug naar huis. "Lieverd, het eten is bijna klaar. Wil je even helpen alles naar de woonkamer te brengen. Karima en Mounir komen eten." "Mam, ik heb nu even hoofdpijn, kan papa het niet doen. Ik ga even liggen." "Saffie, ga maar, lieverd. Ik doe het zelf wel. Je vader ligt te slapen." Ze wilde haar moeder helpen, maar ze had de kracht echt niet. Ze knikte en liep de trap op naar haar kamer. Ze ging op haar bed liggen. Een half uur later, hoorde ze gepraat beneden. Mounir en Karoma waren er zeker. "Jihane, kom je eten?!" Riep haar vader onder aan de trap. "Ik heb geen honger!" Riep ze terug. Op dat moment hoorde ze de gepiep van haar telefoon. Het was een smsje van Redouan. "Schatje, waar blijf je met het eten? Ik heb honger, hoor. Kom snel en hou van je." Oh, ze is het helemaal vergeten. Hoe dom kon ze nou zijn?! Ze stond op en liep naar de keuken. "Mam?" "Ja, lieverd. Hoe gaat het met je hoofd?" "Ja, het is beter. Ja. Maar eh, is er genoeg eten?" "Ja, hoezo?" "Sanne, die eh... die is net klaar met werken en heeft geen zin om nog ergens te gaan eten of zelf te koken. Omdat ze gek is op Marokkaanse eten, vroeg ze mij of ik iets voor haar wilde brengen. Dan kan ik samen met haar eten daar..." "Eh, ja natuurlijk kan dat. Ik heb zelf meer dan genoeg gekookt." "Super, bedankt, man!" En ze gaf haar een kus op haar wang. "Tuurlijk, schat. Ik ga het even voor je klaarzetten." "Nee, ga maar eten, mam! Ik doe het wel." "Nou, laat mij het doen. Ik eet zo wel." Zei haar moeder vastbesloten. "Nou... goed dan. Je bent de tofste moeder ooit." Haar moeder kon alleen maar glimlachen. Nadat ze alles heeft ingepakt, pakte Jihane het aan. "Thanks en ik ben straks thuis, goed?" "Ja, hoor en doe voorzichtig met rijden." "I will." En ze liep naar buiten. Op kantoor aangekomen, liep ze naar binnen. "Ah, je bent er eindelijk... met het eten." Zei Redouan en liep op haar af. Hij gaf haar snel een kus en pakte het eten aan. Hij bracht de bord naar zijn neus. "Hm... heerlijk ruikt het." "Ja, het is ook lekker." Redouan liep naar de bankje en legde het eten op tafel. Hij pakte alles uit. "Kom eten." Zegt hij tegen Jihane. Ze ging tegenover hem zitten. "Couscous! Het zit er verrukkelijk uit." Hij nam een hap en keek haar met grote ogen aan. "Ik raad nu al dat jij niet hebt gekookt." "Nee." Zei ze lachend, maar kortaf. Hoe kon ze hem nu aankijken? Misschien moet ze hem verlaten en met Chafik trouwen of misschien... ze moet er niet aandenken! Ze kan hem ook alles vertellen, maar ze weet dan dat hij Chafik zeker iets aandoet. Ze weet dat het alleen erger wordt, dus die optie gaat ook niet door. "Eet dan." Zegt hij als hij ziet dat niks heeft gegeten. "Eh... ik heb thuis al gegeten." "Oh? We zouden toch samen eten." Zegt hij met een volle mond. "Ja, sorry. Karima en mijn zwager waren er en ik voelde me verplicht dat ik mee at." "Dat is waar. Des te beter, nu is alles voor mij." Zei hij lachend en hij genoot duidelijk van haar moeders kookkunsten. "Ik ben echt blij dat ik jouw moeder als schoonmoeder zal krijgen." Ze wilde in huilen uitbarsten, echt. Ze wilde hem alles vertellen, maar het liefst wilde ze dat Chafik er nooit was geweest. "Wat is er?" "Huh?" "Je bent zo kortaf. Voel je je niet lekker?" Vroeg hij bezorgd. "Nou, een beetje hoofdpijn." "Hm, schatje toch. Dat hebben we allemaal wel eens." "Ja eh... ik ga weer." "Wat? Je bent er net." "Ja, maar je moet werken." "Vandaag ben ik vroeg klaar. Blijf, dan gaan we over een uurtje wat drinken." "Nee, ik ga echt even liggen thuis. Ik ben niet zo lekker." "Jammer, ik had gedacht dat we nog wat leuks gingen doen." "Ander keertje, oke?" "Insha'Allah." Hij legde zijn lepel neer. "Nou, genoeg gehad?" vroeg Jihane lachend. "Ik zit vol, ja." En hij wreef over zijn buik. "Nou, ik ga." Z stond op. Hem nog onder ogen komen, kon ze niet langer. Het moeilijkste was ook hoe ze hem moest vertellen dat ze hem ging verlaten en dat ze met Chafik gaat trouwen, als ze ten minste besluit te doen wat Chafik zegt. Eigenlijk kon ze ook niet anders. Zijn geluk gaat voor. "Blijf!" Zei hij en trok haar naar zich toe. Ze kwam terecht op zijn schout. "Please?" Hij keek haar lief aan. Tranen liepen over haan wangen. Redouan keek haar geschrokken aan. "Huil je nou?" Ze veegde snel haar tranen. 'Nee... het is niks." "Waarom? Wat is er?" "Ik eh... ik ben gewoon blij dat... dat ik jou heb." "Daar ben ik ook blij om, maar dan ga je toch juist niet huilen." "Het zijn ook tranen van geluk." Ze stond op. "Juist, ja." Hij geloofde haar niet. Redouan stond ook op. "Je kan me alles vertellen, Jihane." "Er is echt niks. Geloof me nou maar. Het is gewoon dat ik zoveel van je hou, dat het soms pijn doet." "Ah, dat is lief!" En hij kuste haar. "Bedank je moeder voor het eten. Het was echt heerlijk." "Nou, ik zou haar bedanken namens Sanne." "Sanne? Laat me raden. Ze denkt dat het eten voor Sanne was." "Ja." "Haha, oke. Ik bel je oke?" "Ja, dat is goed." Hij gaf haar nog een zoen. Ze pakte haar tas en liep naar de deur. Jihane draaide zich om naar Redouan en zuchtte diep. Terwijl hij het eten zat op te ruimen, keek hij haar aan. "Ik hou van je, wat er ook gebeurd." Zei ze zachtjes. Hij vond het erg vreemd hoe ze zich gedroeg. "Ja, ik ook van jou." Ze knikte en liep toen weg. In de lift liet ze de tranen de vrije loop.