struggles in love (VOLTOOID)

4

Na het eten, rende ze gelijk de trap op naar haar kamer. Ze ging tegen de deur staan en haalde haar telefoon tevoorschijn. Stiekem hoopt ze dat Noufel gelijk heeft en dat Redouan het is. Ze opende de smsje en las het in zichzelf op. "Hey, lieverd! Bedankt dat je op Noufel hebt gepast. Ik kom hem zo halen. Hou van je. Dikke kus zusterlief." Teleurgesteld was ze wel. Ze zakte naar beneden en gooide haar telefoon op de grond. "Soms zijn dingen te mooi om waar te zijn." Mopperde ze zachtjes. Wat heeft ze nou? Waarom wil ze zo graag dat hij haar smst of belt? Gisteren kon ze hem wel schieten en nu ...ze begrijpt niks van zichzelf. Na een tijdje stond ze op en opende haar klerenkast. "Hm, wat trek ik zondag aan?" Zei ze zachtjes. Ze schrok van zichzelf. Waarom maakt ze zich druk om zondag dat pas over drie dagen is. waarom vraagt ze zichzelf niet af wat ze morgen aan gaat trekken. Waarom zondag? Jihane schudde haar hoofd en viel neer op haar bed. Waar ze ook aan wilde denken, hij kwam er telkens tussen. Ze ziet zijn mooie bruine ogen voor zich, zijn mooie brede lichaam En die mooie lach van hem die haar letterlijk laat smelten. Hoe komt hij aan die schoonheid? Vroeg ze zich zelf af. In een reflex stond ze op. "Genoeg! Weg, jij!" Riep ze al een gek. Net ze haar kamer uit wilde lopen, hoorde ze de berichttoon. Ze rende naar haar telefoon en raapte die op. "Hee, wilde even zeggen dat ik het leuk vond vandaag. Ik hoop dat er meerdere dagen zoals vandaag volgen. Slaap lekker strakjes. Redouan." Oh, hij heeft me gesmst, ging er door haar heen. Hij heeft aan me gedacht! Oke, wat nu? Zal ze terug smsen of juist niet? Als ze terug smst, is de kans groot dat hij weer terug smst en als ze niks doet, smst hij niet terug, maar zo gaat ie ook niet denken dat ze een makkelijke type is. Ja, ze kan beter niet smsen. Anders is het een beetje 'te'. Ze las het smsje wel toen keer achter elkaar. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Een brede glimlach. Later die avond viel ze in een diepe slaap met Redouan in haar gedachten. De volgende dag moest ze werken. "Sanne, ik moet toch wel weten wat hij eergisteren hier deed?" Sanne keek haar niet begrijpend aan. "Denk je dat... ?" "Je weet nooit. Misschien is er iets ergs gebeurd. Ik moet echt weten wat ie hier deed." "Vraag het dan aan Harold." Had Sanne gezegd. "Ik kan het niet zelf aan hem vragen. Hij deed vorige keer al zo geheimzinnig toen Redouan tegen me botste." "Hoe wil je er dan anders achterkomen?" Vroeg ze. Jihane keek haar me gespleten ogen aan. "Nee? Ik?! Maar..." "Ah please?!" "Oke, oke!" Riep ze en liep weg. Jihane zat zenuwachtig te wachten. Ah, er is vast niks. Hij ziet er niet uit als iemand die 'slecht' is. Na een paar minuten kwam Sanne terug. "En?!" Riep Jihane toen ze haar vriendin opmerkte. Sanne keek haar medelijdend aan. "Wat? Wat is er?" Vroeg Jihane bezorgd... Ja, de rest komt morgen wel!:lekkerpuh: Een beetje spanning inhouden!:stout: