struggles in love (VOLTOOID)

70

De hele dag heeft ze het vandaag druk gehad. Eerst heeft ze een hele ochtend gewerkt en toen moest ze naar de gemeente voor wat papieren die ze zo naar Chafik moet brengen om ze te ondertekenen.
Ze had er totaal geen zin in, maar ook weet ze dat het gewoon moet, of ze wilt of niet. "Gaan we vanavond uit eten? Ik heb geen zin om weer wat te bestellen thuis." Zegt Nora die neerploft op de bank. "Ja, dat is goed." "Wat ga je nu doen?" 'Ik moet deze papieren naar Chafik brengen, want over twee dagen moeten ze opgestuurd zijn." "Hm, je bent wel druk met je bruiloft he?" "Dat zei ik je toch." Zegt Jihane terwijl ze haar autosleutels pakt en naar de deur loopt. "IK bel je wel wanneer ik thuis ben." "Sure!"

Als ze aanbelt, blijft ze lang staan voor de deur opengaat. Hij kwam duidelijk uit de douche, aangezien hij maar een handdoek om zijn middel had gewikkeld. "Jihane?" Hij was verbaasd, aangezien hij haar niet had verwacht. "Chafik!" Zegt de overdrijven en loopt langs hem heen naar binnen om haar ogen niet te lang op hem te laten rusten en op zijn mannelijke, gespierde lichaam. Hij sluit de deur en loopt achter haar aan. "Wat drinken?" "Nee, ik hoef niks." en haar ogen gleden over zijn gespierde lichaam. Hij keek haar met een grijns aan. De voelde haar wangen kleuren. "Wees zo beleefd en doe wat aan." Zegt ze snel. Zijn grijns wordt breder. "Vertrouw je jezelf niet?" Ze keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Meneertje is zeker van zijn zaak. Doe nou maar wat aan." En ze draait zich om. Hij loopt snel naar zijn slaapkamer en doet zijn kleren aan. "Hoe bevalt dit?" En hij draaide een rondje als hij terugkomt. Jihane keek hem ongeïnteresseerd aan. "Beter dan net." Lachend heeft hij haar aangekeken. "Ik kwam gewoon dit even brengen. Het zijn de papieren waar we het over hebben gehad. Je moet ze doorlezen en ondertekenen. Woensdag kom ik ze ophalen en ik stuur ze zelf op. Zelf ik heb ik ze al getekend." Ze legde ze op tafel. "Oke, hoe gaat het eigenlijk met je?" "Hoe het met mij gaat, is niet belangrijk, Chafik." Net ze weg wilde gaan, gaat hij voor haar staan. Hij blokkeerde haar weg. Geïrriteerd keek ze hem aan. Ze was hem zo zat! "Ik wil dat je geniet van onze dag. Het is onze bruiloft, Jihane. Ik wil niet dat je er zo bij loopt. Laat zien dat je gelukkig bent." Hij keek haar met een scheve glimlach aan. En zij keek hem kwaad aan. Hoe kan hij dat zeggen als hij weet wat er speelde, als hij weet dat ze niet gelukkig is, als hij weet dat hij de reden is van al het slechte. "Gelukkig?! Gelukkig?! Moet ik een neppe glimlach opzetten en tevreden de mensen groeten? Verwelkomen? Wat denk je wel niet? Mijn ouders en zussen kennen mij en ze weten wanneer ik gelukkig ben en wanneer niet, dus zo'n glimlach kan niks redden. Ik ben ongelukkig en dat zien de mensen wel. Jij maakt mij ongelukkig. Jij hebt mij alles ontnomen wat me dierbaar was. Ik zal nooit gelukkig met je zijn. Er is maar 1 iemand die me het geluk kan geven en die gene heb jij van me afgenomen. Je hebt me gedwongen om met je te trouwen. Jij hebt me gedwongen om afscheid van hem te nemen. Dat ik nu met je trouw, dat doe ik voor hem! Dat ik nu een leven met jou begin, dat doe ik voor hem, dat ik nu volhoud en op de bruiloft een neppe lach opzet, dat doe ik voor hem, dat ik nu al mijn dierbaren voorlieg, dat doe ik voor hem en dat ik mezelf opoffer, dat doe ik ook voor hem! Alles wat ik doe, doe ik voor hem en weet je waarom...? Simpelweg omdat ik van hem hou. Liefde, klootzak. Liefde, iets wat jij nooit zal kennen en voelen en waarom niet? Omdat jij gewoon een harteloze monster bent. Jij zult nooit zo als hij worden. Hij is gevoelig, lief, begripvol en dwingt niemand tot een huwelijk. Maar jij krijgt je zin. Ik zal met je trouwen, ik zal je gehoorzamen tot de dood, ik zal bij je blijven en dat doe ik allemaal om hem. Om hem te beschermen en waarom? Omdat ik gewoon van hem hou, iets wat ik altijd zal blijven doen."

Hij bleef haar maar strak aankijken. Ze wist dat haar woorden hard aankwamen en dat was ook de bedoeling. Ze wil hem net zoveel pijn doen als hij haar. "Ik haat je." Bracht ze er zachtjes uit en schudde zachtjes met haar hoofd. Hij bleef haar maar aankijken op dezelfde manier als voorheen. Ze pakte haar tasje van de bank, liep weg en liet hem daar achter met zijn eigen gevoelens. Voor het eerst in tijden hebben haar worden hem geraakt. Is hij echt zo erg? Is ze echt zo ongelukkig door hem? Hij zakte neer op de bank en ging met zijn hoofd leunen op zijn handen. "Ze haat me." Mopperde hij zachtjes. "Ze haat me." Hij heeft eerder dat gevoel gehad, maar nu klonk ze zo overtuigend, zo oprecht. De haat voor hem kon hij letterlijk in haar ogen lezen en dat raakte hem zo diep. Al het besef kwam terug. Al het besef wat ie haar aandoet en wat ze wel niet moet voelen. Wat voor pijn, hoeveel tranen ze heeft gelaten en wat ie haar heeft afgenomen. Alles kwam terug en voelde hij toen tien keer harder.

Ze was het gewoon zat en het moest eruit. Dat had ze al zolang, maar toen hij over geluk begon, toen kon ze het niet meer in zich houden. Het moest eruit.