struggles in love (VOLTOOID)

81

Een paar weken later

De afgelopen weken waren erg moeizaam voor haar, vooral de eerste paar dagen.
Ze dacht nergens aan dan aan Redouan en heeft elke nacht urenlang zitten huilen. Ze had zovaak de neiging om de telefoon te pakken en hem te bellen. Misschien gewoon om even te zeggen dat ze van hem houdt, maar ze hield zich zelf tegen. Ze heeft het afgesloten en ze moet zich daaraan houden. Ze heeft een heerlijke weekendje beleeft met Nora, ze vond het alleen jammer dat ze er niet zoveel van heeft genoten als Nora. Na een paar dagen was ze het zat. Ze moest hier weg, weg van alles. Samen met Nora is ze twee weken naar Spanje op vakantie gegaan. Het was heerlijk en ze heeft toen echt genoten, al volgde de ellende haar ook daar naartoe. Ze heeft haar best gedaan om alles even aan de kant te zetten en te genieten. Ze deed het voor haarzelf en vooral voor Nora. Het lukte soms en heel soms niet. Inmiddels heeft ze haar ouders ook al verteld dat er geen bruiloft komt. Ze durfde eerst niet, maar het moest en het ging ooit gebeuren. Beter door de telefoon dan hun recht in de ogen aankijken. Het viel allemaal mee. Haar ouders klonken aanvankelijk een beetje teleurgesteld, maar later begrepen ze dat ze gewoon niet bij elkaar passen. Ze respecteren haar keuze. Jihane was erg opgelucht en blij met hun reactie. Ze had echt erger verwacht. Verder heeft ze Chafik helemaal niet meer gezien. Ze heeft niks van hem gehoord. Hij leek van de aardbodem verdwenen. Misschien is hij op vakantie, hield ze vol. Ergens miste ze hem, dat gaf ze toe. Nadat ze terug is van Spanje, ging ze op bezoek naar Naoual. Die is pas een paar dagen geleden terug van Marokko. Ze was een paar weken op vakantie. "Dus het was gezellig en leuk om alle familieleden te zien?" "Heerlijk, Jihane. Oh, ik ben echt blij dat ik toch naar mijn moeder heb geluisterd en mee ben gegaan." "Ja en hoe is het met Hind? Wanneer komt die terug?" "Nou, als het aan haar lag, bleef ze daar voorgoed. Ze wacht nog op mijn ouders. Die meid is gek op Marokko." "Ah, ja ik ook wel eigenlijk... alleen dit jaar had ik er geen zin in. Ik dacht dat ik veel te doen had, maar ergens heb ik spijt dat ik toch niet ben gegaan." "Oh? Je kan nog gaan, hoor." "Nee, natuurlijk niet. Ik begin volgende week al met werken." "Ja, dat klopt... maar Jihane, ik wilde nog zeggen dat ik het echt erg vindt dat er geen bruiloft komt... ik had je graag als schoonzus gewild." "Ah, het veranderd toch niks, want wij blijven vriendinnen he?" "Natuurlijk, Insha'Allah." "Insha'Allah, maar eh... ik heb Chafik al een tijdje niet gezien. Is hij op vakantie?" "Ja, toen ik vertrok van Marokko, was hij daar nog, maar eergisteren had ik mijn moeder gebeld en die zei dat hij ook gelijk die avond vertrok. Ik zou niet weten waar die nu zou zitten. Vast ergens ver weg van hier." "Hoezo? Heeft ie niet verteld waar die heen ging dan?" "Nee, zo is Chafik niet. Hij verteld nooit waar die heen gaat en wat die doet. Voor we het weten, is hij aan de andere kant van de wereld. Hij is nooit een open iemand geweest. Chafik is altijd een vreemde, zelf van zijn eigen ouders." Jihane herkende dat. Chafik is inderdaad zo. Niet open, hij verteld niks over zichzelf en gaat en komt wanneer die wil. Ze vond het raar. "Maar hoe is het nu tussen jullie?" Vroeg Jihane. "Eh, ja nog steeds het zelfde. In Marokko praatten we nauwelijks tegen elkaar. Eerlijk gezegd heb ik nooit echt een sterke band gehad met Chafik. Ik heb altijd goed kunnen opschieten met Adil. Samen uit eten, naar de film, lachen, stoeien en van alles. Dat heb ik nooit met Chafik. Het is mijn broer, maar ik heb zo het gevoel dat ik hem niet ken. Adil vertelt me dingen, hij laat me zijn vriendinnetje ontmoeten en vraagt naar mijn mening, en zoveel dingen, Jihane. Ik ken geen een vriendin van Chafik, behalve jij dan, en het lijkt en voelt net alsof wij geen broer en zus van elkaar zijn. Ik kan me heel vaag herinneren wanneer Chafik wel een broer voor me was en dan was vroeger. Ik was een jaar of 9 en hij ergens in de 15. Als kind was hij al volwassen, maar een op een dag, kwam hij naar me toe en vroeg of we buiten gingen spelen. Ik kon het amper geloven. Chafik die buiten ging spelen. Dat deed hij nooit, maar ik ging mee. We hadden zo'n leuke dag samen. In de speeltuin tegenover ons huis, gingen we spelen op de klimrek, schommel, zandbak en ijsjes eten. Het was zo leuk dat ik die dag nooit zou vergeten en de dag daarna was hij weer... Chafik. Hij was weer volwassen en geen kind. Ik kan me niet meer herinneren wanneer we weer zo een dag samen hebben beleefd. Hij is altijd zo gesloten. Hij geeft zijn familie geen aandacht, behalve soms aan Hind, maar die kan beter met hem opschieten dan ik. En... ik mis hem. Soms zit hij tegenover mij op de bank en toch lijkt het zo ver weg en dan mis ik hem verschrikkelijk. Dan mis ik mijn broer en voelt het net alsof ik maar een broer heb en dat is Adil, het voelt echt zo. Ik mis hem, Jihane." Ze keek Jihane met betraande ogen aan. Jihane vond het vreselijk. Ze heeft nooit een broer gehad, maar ze weet heel goed dat het klote voelt als je wel zo'n broer hebt, waar je zoveel van houdt en toch ver weg van je is, al zit hij naast je. Ze weet hoe het voelt. "Lieverd..." Jihane sloeg haar armen om haar heen. "Het komt goed. De laatste maanden is er veel gebeurd tussen jullie. Jullie laten het niet los en juist moet je dat wel doen en dan krijg je je broer heus wel terug. Je moet het hem vergeven. Geloof me als ik zeg dat Chafik echt onvoorwaardelijk veel van je houdt, hij weet het alleen niet te brengen, te laten merken. Hij houdt echt van je, net zoveel als jij van hem. Je moet gewoon die negatieve gevoelens kwijt en die woede. Vergeven, Naoual. Je hebt mij vergeven en dat kan je bij Chafik ook." Ze knikte. "Maar al doe ik dat, hij blijf afstandelijk. Hij wordt niet de broer die ik wil, zoals Adil. De broer die op een dag naar me toe komt en vraagt of ik samen met hem naar de flim wil. Zo is hij niet en wordt hij niet." "Jawel, Naoual. Ik zeg niet dat ik hem zo goed ken, ik ben het met je eens dat hij heel anders is. Een soort van mysterieus. Je wilt dingen over hem weten, maar je komt het niet te weten. Zo voelt het bij mij en ik begrijp je, maar je moet wel wat doen en niet alleen wachten en hopen. Neem de eerste stap en praat met hem." Ze schudde haar hoofd, zuchtte diep en keek strak voor zich. "Ik laat het zoals het is. Het gaat ooit wennen." "Nee, Naoual. Het gaat niet wennen. Het is al vanaf je geboorde zo en is het ooit gaan wennen? Nee, dus." "Nou... laten we daarover ophouden. Zullen we... uit eten gaan?" Jihane knikte. "Laten we bij mij thuis gaan eten. Nora kookt." "Oeff, werd eens tijd." Zegt Naoual lachend. "Ik ga me aankleden." En ze verdween. Jihane keek zuchtend voor zich. Waarom ben je zo anders, Chafik?

Een paar dagen later, heeft Jihane afscheid van Sanne genomen. Die heeft nu vakantie en daarom gaat ze samen met haar vriend Nick drie weken op vakantie naar Portugal. "Ik zal je zo missen, en ook op het werk. Ik begin al over een paar dagen." Zegt Jihane met rollende ogen. "Ik zal jou ook missen en het is voor maar drie weken." "Maar?! Drie weken zijn veel, vooral als ik me zit te vervelen op het werk en niemand die aan mijn kop zeurt." "Ik zeur?! Hm, ik pak je nog wel." "Nou... beloof je te gaan genieten van het mooie land en je mannetje?" "Natuurlijk! Kom hier." Met tranen omhelzen ze elkaar. Ze geeft Nick ook een knuffel. "Let goed op haar, anders krijg je met mij te maken." "Ik zou niet durven, agentje." Zegt Nick plagend. "Goed zo... nou wegwezen voor ik hier als een kind sta te janken!" Jihane heeft Sanne en Nick naar de schiphol gebracht, en voelt zich klote als ze onderweg naar huis is. Ze mist haar nu al. Zij en Sanne zijn niet zolang vriendinnen, maar ze betekent echt zoveel voor haar. Ze kan haar altijd als geen ander vertrouwen en nu is het voor het eerst dat ze voor drie weken lang worden gescheiden. Dat is zwaar.

Als ze uitstapt en de sleutel uit haar tasje wil pakken, kan ze het niet vinden. Shit, ze heeft de huisleutels thuis gelaten. En nu? Nora is niet thuis, hoe komt ze binnen? Vermoeiend ging ze op het trapje zitten voor de deur en leunde met haar kin op haar handen. Wat een mooie dag, dacht ze. Vrolijke kinderen die aan de overkant achter elkaar aanrennen met waterballonnen. Een glimlach verscheen er als ze denkt aan haar jonge jaren. Als kind, was ze de hele dag buiten aan het spelen met vriendinnetjes. Ze was altijd te vinden in de speeltuin aan de overkant. Een klein kind dat geen zorgen kent, geen ellende, geen weet heeft van pijnlijke liefde en helemaal geen problemen. Een kind dat gelukkig is en leeft van dag tot dag. "Je bent zo schattig als je lacht." Geschrokken keek ze op naar de persoon die rechts van haar staat met een brede grijns...