struggles in love (VOLTOOID)

76

"Ben thuis!" Riep Nora als ze de deur achter zich iets te hard dichtgooit. Ze liep de keuken binnen en de heerlijke geur, snoof ze op. "Hm, lekker, man!" Ze kwam naast Jihane staan en keek in de pan waar de heerlijke saus voor de lasagne aan het koken is. "Het is toch..." Ze merkte de tranen die langs haar wangen stromen. "Jihane, huil je nou?" "Huh? Nee, komt door de ui." En ze hield een ui voor de neus van Nora. "Nee, Jihane... je huilt. Waarom? Heeft het met Redouan te maken? Het spijt me dan dat ik hem binnen heb gelaten, maar ik..." "Het is oke, Nora! Ik wil er gewoon even niet over praten, goed?" "Eh... ja...ja, natuurlijk! Als je er wel over wilt praten... ooit, dan weet je me te vinden." "Dank je." "Goed, dan ga ik me nu omkleden, want ik ben echt niet van plan om vandaag nog weg te gaan. Lekker thuisblijven met een romantische film, lijkt me heerlijk." "Haha, het is het ook."
Sinds de ochtend heeft ze zitten huilen. Waarom is het zo moeilijk om het gene te bereiken wat je zo graag wilt, terwijl het zo makkelijk lijkt? Daar wil ze een antwoord op, maar die kon ze maar niet krijgen. Ze heeft de hele dag zitten koken, om wat afleiding te hebben, alleen wilde het niet zo goed lukken. Ze heeft met Sanne gebeld en alles verteld, die was zo blij voor Jihane dat Chafik haar laat gaan, maar minder blij dat redouan al verloofd is. Ook zij vind dat ze het moet doen. Dat ze Redouan een kans moet geven, dat het oneerlijk is ook tegenover Ouafa. Het is oneerlijk om bij iemand te blijven die niet van je houdt, die iemand anders wil. Ergens was Jihane het wel mee eens, alleen ze wil niemand kwetsen. Ze weet dat Ouafa het niet op prijs zou stellen als Jihane de oorzaak is van hun breuk. Ze weet dat geen vrouw Redouan zou verlaten en ze bedacht zich ook de geen man Ouafa zou laten. Ze weet nog heel goed hoe mooi ze is. Redouan heeft het nooit gehad over een achternicht van hem.
Uiteindelijk heeft ze toch besloten om misschien Redouan een kans te geven, om zichzelf een kans te geven op het geluk dat ze wil, het gene dat haar gelukkig kan maken, misschien hebben Sanne en Redouan wel gelijk en is dit het beste wat ze kan doen. Ze gaat nu aan zichzelf denken en aan Redouan, want ze weet dat ze hier anders alle twee niet gelukkig van worden.

Na het eten, besluit ze ook thuis te blijven. Mounia en Karima zouden langs komen. Die gaan morgenochtend vroeg vertrekken naar Marokko en Jihane wilde wel afscheid van haar zussen nemen. Ze blijft alleen achter met Nora en ze weet dat ze het soms saai zou hebben, vooral nu ze niks te doen heeft. De bruiloft gaat niet door, vier weken vakantie van haar werk. Misschien moet ze toch een weekje of twee op vakantie samen met Nora. Ach, ze ziet wel. Het belangrijkste is haar zussen en ouders vertellen dat ze niet meer gaat trouwen. Het zal misschien wel hard aankomen, vooral bij haar ouders, maar het kan niet anders.
Als Nora de keuken wil opruimen, laat Jihane het niet toe. 'Ik heb vandaag gekookt en dus maak ik het af. Morgen mag jij koken en opruimen." "Weet je het zeker?" "Ja, er valt toch bijna niks te doen. Ga maar alvast een film uitzoeken voor straks." "Oke, dat is een goed idee, wist je dat!" Lachend loopt ze de keuken uit. Jihane schudde haar hoofd en begon de afwas in de vaatmachine te stoppen. Wat is ze toch blij met zulke zussen. Ze weten haar bijna altijd op te vrolijken. Ze weet nog heel goed toen Karima en Mounia nog thuis woonden. Het was altijd leuk en de diepste geheimen, vertelden ze aan elkaar. Toen Karima verliefd werd, ging Jihane mee naar haar eerste afspraakje. Karima weigerde alleen te gaan omdat het haar allereerste afspraakje was en Jihane moest mee. Dat deed ze en ze keurde Mounir meteen goed. Hij zag er leuk uit en was hartstikke lief. Ze wist toen zeker dat hij de ideale man is voor haar zus. Dat wist ze zeker en maakte het Karima meteen ook duidelijk, alhoewel het niet echt hoefde. Een paar jaar later, waren ze nog steeds even verliefd en trouwden ze. Zoveel hebben ze gehuild, zelfs Mounia moest huilen, hoewel ze al van huis was en een eigen gezin had. Nu zijn ze erover heen en zijn nog steeds even close, alleen Jihane kan haar geheimen niet kwijt. Ze is bang, bang voor de gevolgen en de pijn die ze hun daarmee zou doen. "Jihane?" Ze draaide zich geschrokken om. "Wat doe jij hier?" Vroeg ze hem verbaasd. "Ik kon niet langer wegblijven, zonder dit uitgepraat te hebben." "Chafik..." Hij liet haar zwijgen door erdoorheen te praten. "Zeg maar niks, Jihane. Ik wil alleen dat je het begrijpt." Hij loopt naar haar toe. "Hee... ik heb echt spijt van wat ik je heb aangedaan, misschien geloof je dat niet, en dat neem ik je heus niet kwalijk, alleen... weet je, het doet mij ook pijn om jou pijn te doen en om jou te zien lijden." "Wat is er dan veranderd? Hoe kwam je tot je besluit om mij te laten gaan?" Die vraag brandde al een tijdje op haar tong. "Jij." "Ik?" "Ja, jij bracht me tot die besluit. Weet je nog toen je vorige week mij die papieren bracht en mij duidelijk maakte hoe je over mij denkt en me liet voelen en zien wat ik je allemaal aandoe? Weet je dat nog?" Ze knikte zachtjes. "Nou, dat was de druppen. Ik besefte dat dit niet langer kan, dat mensen soms hun wensen even aan de kant zetten om iets goeds te verrichten en dat was toen zo'n moment." Ze bleef hem stil aankijken met een doekje in haar hand waarmee ze de koelkast aan het schoonmaken was. "Misschien geloof je het niet en dat kan ik me voorstellen, maar ik vind het echt rot voor je dat Redouan verloofd is. Ik geef toe dat jullie bij elkaar passen en dat hij goed voor je is. Het is een goed mens, dat ontken ik niet, maar ik neem het hem nog steeds kwalijk dat hij de oorzaak was van mijn breuk met dat meisje. Hij heeft je er vast over verteld?" "Ja." "Ik hield echt van haar, Jihane. Ik was echt van plan haar ten huwelijk te vragen. Ik was kwaad en wilde alleen maar wraak toen ik erachter kwam dat hij met haar is. Ik gaf hem alle schuld en nog steeds." "Chafik, hij wist het niet! Hij dacht dat ze vrijgezel was. Redouan zou nooit een relatie beginnen met een vrouw die al een relatie heeft en jij weet zelf ook wel dat het zo is." "Misschien heb je gelijk, maar... weet je, het doet er allemaal niet toe. Zij is pas geleden getrouwd en ik zou toch niks meer met haar willen en wij kunnen de tijd niet terugdraaien, dus ik wil me er niet meer mee bezig houden." "Dat vind ik heel goed van je." Ze legde de doekje op de aanrecht. "Maar ik kwam gewoon om even te zeggen dat een huwelijk tussen ons niks zou oplossen. Wraak zou niks oplossen en ik kan het weten." "Ja, het is goed zo. Ik... ik wil begrijp het." "Daar ben ik blij mee, Jihane. Jij verdiend geluk en de laatste tijd heb je alleen pijn geleed. Dus, ik wil het gewoon niet erger maken." "Dank je." "Mooi dat we het eens zijn. Ik ga nu weer." "Je mag blijven om even wat te drinken." "Ik zou graag willen, maar misschien is het beter als we afstand nemen. Het is het beste voor jou en voor mij." Hij wil haar proberen te vergeten. Het moet gewoon, al weet hij bijna zeker dat het niet zal lukken. Ze knikte. "Dat is waar. Dus... dit was het dan?" "Ja, we hebben veel meegemaakt in een korte tijd. We kennen elkaar niet zolang, maar zo voelt het wel." Daar was ze het zeker mee eens. Ze heeft het gevoel dat ze Chafik haar hele leven lang kent, terwijl ze niet eens zoveel over hem weet. Voor haar is hij nog steeds een soort van mysterieus. Er zijn veel dingen die ze zou willen weten over hem, alleen heeft ze er nooit aandacht aanbesteed. "Ja, het leven is ingewikkeld." "Dat is het zeker." Als het een tijdje stil is, gaat hij verder. "Jihane, Insha'Allah zal je krijgen wat je wilt." "Insha'Allah en jij ook." Knikkend draaide hij zich om en liep weg. "Chafik..." In de deuropening bleef hij staan. "Ja?" "Ik haat je niet. Ik was gewoon kwaad en woedend, dat voelt als haat, maar het is het niet. Ik heb je nooit gehaat." "Het betekent veel voor me dat je dat zegt. Dank je." Ze knikte en hij liep weg. "Oeff!" Jihane ging met haar handen door haar haren. "Ik mis hem nu al." zegt ze zachtjes. Het voelt anders nu ze weet dat ze hem niet meer zal zien, niet zovaak als ze had gedacht. Ergens is ze toch niet zo blij dat ze hem kwijt is. Ze is echt om hem gaan geven als een goede vriend, nu ze zijn goede kant heeft leren kennen. De echte Chafik.