struggles in love (VOLTOOID)

53

Later die avond belde hij nog met de politie en Sanne. "Met Jihane gaat het goed. De dokter is geweest en ze wordt weer de oude." "Dat is mooi." Zegt Sanne blij. "Ik schrok echt. De man die haar probeerde te verkrachten, ligt in het ziekenhuis met een zware hersenschudding." "Daar ben ik blij om!" Riep hij. "Hierdoor zou je problemen kunnen krijgen, Chafik." "Dat interesseert me niet. Jihane is belangrijker." "Ja, oke, maar toch. Het werkt natuurlijk wel in jouw voordeel dat hij vaker meisjes heeft verkracht. Hou vol dat het een zelfbescherming was." Chafik werd er stil van. "Waarom help je me? Je bent agente, hoor je wel zoiets te zeggen?" "Nee, maar ik doe het voor Jihane. Jij hebt haar gered en daar ben ik je dankbaar voor. Dus vandaar." "Het komt goed. Ze krijgen me niet klein." "Nee, Jihane had dus gelijk." "Wat? Waar had Jihane gelijk in?" "Ach, niks. Laat maar. Zorg goed voor haar." "Zal ik doen." Ze namen afscheid en hingen op. Hij gooide zijn telefoon op de bank en bekeen Jihane heel goed. Wat is ze knap, ondanks de blauwe plek in haar wang. Z is prachtig, adembenemend. Hij heeft al heel wat knappe dames gezien, maar de schoonheid van Jihane zullen ze nooit kennen. Alles aan haar is prachtig, zowel de buiten als de binnenkant. Het is ook niet zo verbazingwekkend dat hij zoveel van haar houdt en veel om haar geeft. Dat hij haar dwingt om met hem te trouwen, is meer om het feit om Redouan terug te pakken. Hij weet dat hij haar hiermee pijn doet, maar z zal er aanwennen en ze zal het gaan accepteren. Ze zal er vrede mee hebben. Dat beloofd hij haar. Hij ging langzaam met zijn hand langs haar zachte wangen. "Ik hou echt van je." Fluistert hij zachtjes. Hij stond op en liep naar de dressoir. Net hij daar iets uit wilde pakken, hoort hij Jihane kreunen. "Nee! Laat me los!" Schreeuwde ze terwijl haar ogen nog dicht waren. "Ga weg!" Chafik rende naar haar toe en ging op zijn knieën zitten naast de bank. Hij schudde haar door elkaar. "Jihane, word wakker!" Hij streelde door haar haren. "Jihane, je bent veilig. Doe je ogen open. Jihane?! Jihane?" Langzaam opende ze haar ogen. Ze keek hem verward aan. De hoofdpijn die ze toen voelde, was ondragelijk. Haar hoofd voelde loodzwaar aan. "Waar...?" Ze kon haar woorden niet afmaken en greep naar haar hoofd. "Je bent veilig. Je bent bij mij thuis." Na die woorden keek ze hem angstig aan. "Doe me geen pijn." Zegt ze zachtjes terwijl ze haar ogen even sluit door de hoofdpijn. "Nee, ik beloof dat ik je geen pijn zal doen. Bij mij ben je veilig. Hee?" Ze opende weer haar ogen. Is dit geen droom? Ligt ze echt op de bank van Chafik? Ze herinnerde zich wat er gebeurde. De man, de bierflesje, toen hij haar vest kapot scheurde, de klappen die ze heeft ontvangen van hem, maar ze kan zich niet herinneren wanneer hij ophield, ze is zo bang dat hij haar verkracht heeft. "Ik heb pijn." Zegt ze zachtjes. Chafik knikte en pakte de glas water die op tafel lag waar hij ut heeft gedronken. "Ik weet het. Drink wat." Hij hielp haar en ze nam een kleine slok. "Ik wil liever pijnstillers." Zegt ze zuchtend. "Waar heb je pijn?" Vraagt hij. "Overal, vooral mijn hoofd." "Ik zal een aspirientje voor je pakken." Net hij opstond, riep ze hem terug. "Chafik?" Hij draaide zich om. "Hoe kom ik hier?" "Herinner je je nog wat er gebeurde?" En hij ging terug zitten op de plek waar hij eerder zat. "Ja... een man probeerde mij te verkrachten of... is het gelukt?" Chafik schudde zijn hoofd. "Nee. Nee! Maak je geen zorgen, je bent nog heel." Ze knikte. "Hoe komt dat? Waarom heeft ie het niet gedaan?" "Hij kreeg de kans er niet voor." "Hoe bedoel je?" "Ik was er op tijd." Ze keek hem stil aan. 'Komt het door jou dat ik niet verkracht ben?" "Het is maar goed dat ik op dat moment daar was." Zegt hij. "Dank je." Zegt ze zachtjes en kijkt weer voor zich. O mijn God, heeft Chafik me gered? Ze wist niet hoe ze dit moest bewerken. Dus... als hij er niet was, lag ze hier niet. Dan lag ze waarschijnlijk nog in de garage of was ze wel... dood. Chafik heeft haar gered, dat besefte ze. Ze was hem zeer dankbaar, dat wel, maar wist niet wat ze op dat moment moest doen of zeggen. Gelukkig stond Chafik toen gelijk op. "Ik ga de aspirientje voor je pakken." En hij liep weg. Was hij daar toevallig? Dat kan toch niet? Hij kan toch niet toevallig daar langs zijn geweest. Dat is te toevallig. Ze haalde van alles in haar hoofd. Chafik kwam terug met een glas water en een aspirientje. "Hier, dit zal je vast goeddoen." Hij hielp Jihane rechtop zitten en gaf haar de glas aan. Nadat ze het innam, keek ze hem dankbaar aan. "Wil je nog gaan liggen?" Ze schudde haar hoofd. "Ik zit wel even." "Oke, je moet eten. Ik zal iets bestellen." "Nee, ik heb geen honger." Maar hij was het nummer al aan het draaien. "Je hebt geen keus. Je moet eten." Hij bestelde snel wat bij de Chinees. "Het komt er zo aan." "Oke... eh, hoe kom ik hier? Hoor ik niet in het ziekenhuis?" "Ja, maar ik dacht dat je dat niet zou willen, dat je ouders hier achter komen en zo. Ze zullen zich zorgen maken en dat is niet nodig." Ze knikte. "Ja. Dus... heb je me hier gebracht?" "Ja, dat klopt. De dokter is ook geweest en die zegt dat alles goed zal komen. Je moet goed rusten." Ze knikte en als ze de klok aan de muur ziet, schrikt ze. "Wat?! Is het al elf uur?!" "Ja, maar ik heb alles geregeld." "Ik moet naar huis!" Ze stond op en zette twee stappen vooruit als ze op de grond valt. "Doe niet!" Zegt Chafik streng en liet haar weer op de bank zitten. "Je bent niet sterk genoeg om nu naar huis te gaan." "Mijn ouders, Chafik! Die maken zich vast zorgen." 'Dat heb ik al geregeld." "Hoe bedoel je?! heb je ze alles verteld?" "Nee, ik heb Naoual gebeld en die zou ze bellen en zeggen dat je bij haar blijft slapen." "Wat! Ze heeft ruzie met mij, ze zou ze nooit bellen!" "Jawel en stress je net zo, Jihane." Ze zuchtte diep. "Het is goed. Naoual heeft ze vast gebeld en alles goed uitgelegd. Je zou zogenaamd onderweg zijn naar haar en dat je batterij leeg is. Dat je ze niet kon bellen. Ze had me vast wel gebeld als je ouders haar niet geloofden. Hier je mobiel. Ik had hem uitgezet voor het geval die over zou gaan en dat je ouders weten dat je batterij niet leeg is." Ze zette haar telefoon aan. Zoveel gemiste oproepen, waarvan ze bijna allemaal van Redouan zijn. "En nu?" ze keek hem vragend aan. "Nu niks. je gaat eten zo en dan ga je slapen." "Waar?" "Ik heb een groot huis, hoor." Ze keek hem lachend aan. "Je denkt toch zeker niet dat ik hier blijf slapen he?" "Nee, je hebt keus. Je zult wel moeten, want je mag zo niet rijden en ik breng je niet." "Nou, echt wel." "Echt niet." "Jammer voor je dan. Ik neem een taxi." "Dat gaat niet gebeuren. Straks raak je weer bewusteloos of wat dan ook en dan?" "Chafik, je kan me niet dwingen hier te blijven. Je kan niet mijn hele leven bepalen." Hij wist wat ze daarmee bedoelde. "Ik ben alleen bezorgd. Je blijft hier slapen." "Ik ga niet onder een dak met jou slapen." "Waarom niet?" "Ja, gewoon. Het hoort niet." "Er zijn meer dingen die niet zo horen, maar toch gebeuren. Je blijft slapen. Je neemt mijn bed en ik slaap op de bank. Je hoeft niet bang te zijn dat ik stiekem naast je kruip. Je kan de kamer gewoon op slot zetten." Ze keek voor zich. "Toch keur ik het niet goed." "Op dit moment kan je niet helder nadenken. Laat mij dat voor je doen." zegt hij lachend. Ze keek hem met een neppe lach aan. "Sukkel." "Me3lish, zeg wat je wilt, zolang je maar naar me luistert. Morgen, breng ik je thuis." En hij stond op om thee te zetten voor Jihane.