struggles in love (VOLTOOID)

73

Hij kon geen woord uitspreken. Het zou het toch alleen maar erger maken. "Ik ben niemand." Herhaalt ze en loopt weg. Als ze de deur dicht is, laat ze de tranen vrij. Hij is gewoon verloofd. Hij gaat gewoon trouwen! Hoe kan hij dit doen? Hoe kan hij haar zo snel vergeten zijn? Huilend rent ze het gebouw uit, net ze haar auto in wilde stappen en zo ver mogelijk zijn van alle ellende, werd ze aan haar arm getrokken door Redouan. Met vochtige ogen en een enorme brok in haar keel draait ze zich kwaad om. "Hoe kon je?!" Riep ze huilend. "Jihane... alstublieft, luister naar me..." Hij keek haar smekend aan. "Laat me los!" En ze trok zich ruw weg van hem. Ze stapte haar auto in en keek hem aan. "IK kwam om je te vertellen dat ik verder wil met JOU en dat ik niet meer trouw met Chafik... maar ja, ik kan het geluk niet vinden zoals altijd." En huilend reed ze weg. Hem verwarrend achter gelaten. Hij was verbaasd. Ze gaat niet meer trouwen met Chafik? Verder met mij? Waarom opeens?

Waar moest ze heen? Ze reed maar weg, ver weg van hier. Als ze de radio aanzet om afleiding te hebben, wordt het alleen maar erger, wanneer ze het liedje van Brandy hoort, have you ever.
xHave you ever loved somebody so much
It makes you cry
Have you ever needed something so bad
You can't sleep at night
Have you ever tried to find the words
But they don't come out right
Have you ever, have you everx

Ze parkeerde haar auto aan de kant en leunde met haar hoofd huilend op het stuur. Het liedje maakte het erger, maar ze kon het niet stoppen. Ze wil niks, ze wil verdwijnen. Voorgoed verdwijnen. Ze kan zich niet herinneren wanneer ze zich zo klote heeft gevoeld, dit doet zoveel pijn als toen ze Redouan vertelde dat ze met Chafik trouwt. Ze sloeg met haar vuisten huilend tegen het stuur. "Verdomme, Redouan! Wat doe je me aan, klootzak!!"
Ze zette de muziek uit, droogde haar tranen, startte haar auto en reed weg. Hier moet een einde aankomen. Als hij denkt haar zo snel te kunnen vervangen, kan ze het ook.

Ze pakte de sleutel uit haar tasje en stak het in het slot. Chafik was aan het bellen. "Ja, dat bedoel ik. Ik wil het afzeggen, omdat er geen bruiloft komt." Opeens komt Jihane de woonkamer binnen. Hij keek haar verbaasd aan. Ze zag er verdrietig en kwaad uit. Voor hij het wist, pakte ze zijn telefoon uit zijn hand en houdt het tegen haar oor. "Met Jihane, mijn man heeft een vergissing gemaakt, want er komt wel een bruiloft. Dus, er wordt niks afgezegd." "Maar u man..." "Mijn man heeft een vergissing gemaakt, hoe ik al zei. Er wordt niks afgezegd, nogmaals. Fijne dag." En ze ging op. Chafik bleef haar geschrokken aankijken. Wat heeft ze? "Wat doe je?" Vraagt hij zachtjes. "Voorkomen dat je iets afzegt... want er komt wel een bruiloft." "Wat?! Jihane, wat is er gebeurd?" Het was duidelijk dat er iets is gebeurd. Haar ogen waren rood geworden door het huilen en ze zag er hartstikke kwaad uit. "Er is niks gebeurd. IK ga gewoon trouwen... met jou." Ze ging doodnormaal op de bank zitten naast hem en pakt een tijdschrift. "Jihane, ben je bij Redouan geweest?" Ze keek niet op. "Ja en raad eens... hij is verloofd." Zei ze lachend en keek hem aan. "Leuk he? Ze is prachtig en ik kan me niet voorstellen dat er een man is die haar niet zou willen." "Wat! Is Redouan verloofd?" "Dat zeg ik, ja." En ze ging verder bladeren. "En dus... wil je hem terugpakken, wraak nemen... door met mij te trouwen." Ze keek hem snel aan en schudde wild haar hoofd. "Nee, nee! Ik trouw met jou, omdat IK dat wil en Redouan... hij betekent niks meer voor me." Chafik stond op. "Mooi niet." "Hoe bedoel je?" Ze legde haar tijdschrift op tafel en stond voor hem. Haar ogen glinsteren door de opkomende tranen. "Er komt geen bruiloft, Jihane. We gaan niet trouwen." "Hoe kan je dat zeggen? Je wilde toch zo graag met me trouwen?" Haar stem klonk wanhopig. "Jihane..." Hij pakte haar vast bij haar bovenarmen en keek in haar vochtige ogen. "Ik zou niks liever willen dan jou als mijn vrouw nemen, dat weet je. Maar ik ben erachter gekomen dat ik niet zou willen trouwen zonder liefde. Het moet wederzijdes zijn en het is niet zo, Jihane. Het is niet wederzijdes, dat weet jij en dat weet ik." "Maar... het kan zo worden. Chafik, doe me dit niet aan. We trouwen en daarmee uit." Ze trok zich terug, maar hij ging weer voor haar staan. "Jihane, nee... ik doe jou dit niet aan." "Hoezo mij niet? Ik wil dit." "Je wilt niet met mij trouwen, je wilt wraak op Redouan en ik doe daar niet mee aan." "Chafik, doe normaal verdomme!" "IK doe normaal, Jihane." Zegt hij streng. "Ik wil niet dat je ongelukkig wordt. Je bent het al, dankzij mij en ik ga het niet erger maken, Jihane. Dat ga ik niet doen. Ik heb jou genoeg ellende bezorgd en dankzij mij sta je hier en gaat Redouan trouwen. Dankzij mij ben je hem kwijt, je moet kwaad worden... op mij! Je moet mij haten, en dat doe je ook... dus kom niet met die onzin dat je met mij wilt trouwen en dat je van me kunt houden, want je weet dat dat niet zo is. Je weet dat het onmogelijk is. Ik kan de tijd niet terugdraaien of mijn fouten goed maken, maar ik kan wel stoppen met jou pijn doen en het niet erger maken." Ze keek hem met betraande ogen aan. "Waarom moet mij dit overkomen?" "Lieverd..." hij veegde haar tranen weg met zijn duim en keek haar diep in de ogen aan. "Je verdient het niet, niemand verdient het, maar... ga met hem praten. Ik denkt niet dat ie zo snel over je heen is, ik denk eerder dat het een vlucht is. Dat ie alles wil vergeten. Hij denkt dat we trouwen. Jij zou toch ook dingen doen om over hem heen te komen, omdat je weet dat je niet samen kunt zijn." "Kom je nou voor hem op?" Ze wordt kwaad. "Nee, Jihane... ik kom niet voor hem op." "Dat doe je wel en het is niet normaal, vooral niet als jij zo over hem praat. Hij is me zo snel vergeten en hij is verloofd, dat kan jij niet veranderen en hij ook niet. Dus... wij trouwen." hij schudde zijn hoofd. "Chafik... jij zegt zelf dat je me zoveel pijn hebt aangedaan. Ik kan het je op een voorwaarde vergeven en dat is dat je met mij trouwt en anders... vergeef ik het je nooit." Hij keek haar hoofdschuddend aan. "Jihane, al doe ik dat, dan zou je me niet dankbaar zijn. Je zou me blijven haten omdat ik je niet tegenhield, omdat ik met je ben getrouwd, want hoe ik al zei, het gaat niks goed maken. Het is geen oplossing, het zal het alleen erger maken en je zult alleen ongelukkiger worden. Het beste wat ik nu kan doen, is weigeren en dat doe ik ook. Ik doe je dit niet aan, niet nog een keer. Ik heb je genoeg pijn gedaan, maar nu houdt het op." "Jij doet altijd het tegenovergestelde van wat ik wil! Altijd en ik haat je uit de grond van mijn hart!" Huilend pakte ze haar tas en verliet zijn huis. Chafik ging zuchtend op zijn bank zitten en haalde zijn handen door zijn haar. "Verdomme, Jihane!"