struggles in love (VOLTOOID)

65

"Ja?" Antwoordde Jihane als ze opneemt. "Jihane, je komt nu meteen naar mijn huis." Hij klonk boos. "Hoezo?" Reageerde kortaf als ze doorheeft dat het Chafik is. "Ik snap niet waarom je zo ongeïnteresseerd doet. We gaan trouwen, Jihane en dus betekent dat dat we hartstikke veel moeten doen voor de bruiloft. We hebben niet eens een datum!" "Lekker boeiend. Jij wilde toch zo graag trouwen, nou regel lekker alles zelf. Het kan me echt niks schelen." "Jihane, ik verwacht je over 15 minuten voor mijn deur." En hij hing op. "Wat!" Riep ze kwaad en kijkt naar haar mobiel. Wat denkt hij wel niet?! Hoe graag ze wilde om hem te laten stikken, dat ze lekker gewoon naar huis rijdt, nu ze klaar is met werken, toch kon ze het niet. Ze moet er heen. Als ze het niet voor Chafik doet, doet ze het gewoon voor haar ouders. Ze kan hun geluk nu niet ontnemen. Jihane keerde terug richting Chafik.

Nadat ze aanbelde, werd er meteen open gedaan. "Zo hoort het." Zegt hij. Ze keek hem vies aan en liep vervolgens langs hem heen naar de woonkamer. Ze keek rond... binnenkort wordt dit echt haar huis. Nooit heeft ze dat gedacht. "Wil je iets drinken?" Vraag Chafik als hij de kamer binnenloopt. "Nee." Had ze kortaf gereageerd. "Dan niet." Mopperde hij onverstaanbaar. "Ga zitten." En hij wees met zijn hand naar de bank. Jihane deed wat hij zei en ging tegenover hem zitten. "Jihane, ik snap dat je dit niet wilt, maar... het gaat toch gebeuren, dus je kan maar beter mee werken." "Weer een dreigement." En ze keek hem strak aan. "Nee, Jihane! Dat is geen dreigement. Dat is de waarheid... we moeten alles regelen, weet je nog. Onze ouders denken nu dat we daarmee bezig zijn. Ten eerst een datum. Wanneer wil je dat de bruiloft plaats vind." "Is nooit ook een optie?" Hij zuchtte diep en schudde zijn hoofd. Nu begint ze echt irritant te doen en dat was haar bedoeling ook. Ze moet hem gek maken. "Jihane, nee dat is geen optie." "Dan wil ik het zo snel mogelijk. Dan heb ik het eindelijk achter de rug. Het is niet de bruiloft die ik wil, Chafik. Niet de bruiloft waar ik altijd al op heb gewacht en dat ik het zo spannend vind en niet kan wachten, het is het niet. Het is voor mij een gewone dag, zoals vandaag, maar dan pijnlijker." Na die woorden bleef hij haar stil aankijken. Dat raakte hem wel, maar die gevoel negeerde hij. "Dat maakt niks uit, Jihane. Voor mij is het heel speciaal." "Dat gevoel is dan niet wederzijdes. Goh, wat jammer." Begon ze weer irritant te worden. Hij negeerde haar opmerking. "Ik heb rond gebeld en 18 september is er een zaal beschikbaar. Dan is iedereen terug van vakantie en het lijkt me een perfecte datum. De zaal is een hele grote ook." "Waarvoor hebben we een grote nodig?" "Ja, voor de mensen die er komen natuurlijk." "Ken je er dan zoveel mensen, ik niet. Wat mij betreft komen er niet eens 20." "Wat mij betreft komen er zoveel mogelijk." "Dan regel je het toch." "Dat ga ik ook doen... samen met jou, want het is ook jouw bruiloft." "IK heb er geen zin in. IK laat het wel aan jou over." En ze wilde opstaan. Hij stond gelijk op en trok haar terug bij haar arm. Ze kwam weer op de bank te zitten. "IK ben een man, Jihane. Die zijn nooit goed in dingen regelen en als helemaal niet als het te maken heeft met een bruiloft. Jij bent een vrouw en jij kan het goed, dus jij gaat het ook doen." "Ik ga niks doen." "O jawel. Ik weet niet wat voor bloemen je wilt, decoratie, taart, bedankjes, en alles erom heen." "IK wil geen bloemen of taart, bedankjes of wat dan ook." "Das jammer voor je, want het komt er wel." "Chafik, ik wil dit niet!" Hij ging weer zitten en zuchtte diep. Hij boog zijn hoofd naar de grond en masseerde zijn slappen met zijn vingers. Heel even, echt heel even had Jihane medelijden en spijt van haar gedrag, maar zodra ze dacht aan de dingen die hij haar heeft aangedaan, verdween dat gevoel meteen. Hij keek op naar haar. "Jihane, we kunnen er gewoon het beste van maken, dat is het beste voor ons beide." "Voor jou, Chafik... voor mij niet en dat zal ook nooit gebeuren." "Jihane... doe dit niet. Werk gewoon mee." Hij stond op en liep naar de keuken waar hij een aspirientje innam. Jihane stond op en volgde hem. Hij stond geleund tegen de aanrecht met zijn hand op zijn hoofd. "Gaat het?" Vraagt ze rustig. Hij ging gelijk recht op staan als hij merkt dat ze er is. "Er is niks. Gewoon hoofdpijn." Hij liep langs haar heen naar de woonkamer. "Laten we verder gaan." Naoual vertelde al een keer dat hij af en toe erg last had van migraine. Dat het heel erg kan zijn. Ze had weer medelijden. Soms haat ze het dat ze zo gevoelig is, want ze loopt op hem af en besluit gewoon mee te werken. Hij zat op de bank en ze stond voor hem. Hij was gebogen met zijn hoofd naar de grond. Zijn handen omvatte zijn hoofd. "18 september is goed. Ik wil dat de zaal goud met bruin wordt, witte en roze rozen, een mooie versierde taart van zeven etages, een glazen wijnglasje als bedankjes." Nadat ze klaar was, keek hij langzaam op naar haar. "De rest ga ik nog over na denken." Vervolgde ze. "Meen je dat?" "Ja, dat meen ik. Het is ten slotte ook mijn bruiloft." Ze ging zitten, pakte een notebook en keek hem afwachtend aan. "Laten we alles noteren en kijken of we het eens zijn." Hij knikte. "Ik vind jouw ideeën wel goed." Zegt hij knikkend.
Ze hebben veel besproken en overal waren ze het eens. Jihane bedacht zich dat als ze echt uit liefde met hem ging trouwen, dat de voorbereiding van de bruiloft heel goed ging, zonder problemen. Chafik werkte haar niet tegen en zei maar dat hij het goed vind.

Die avond, rond 10 uur sloeg ze de notebook dicht en keek hem glimlachend aan. "Dat was nog eens makkelijk." "Ja he? Dat vond ik ook." "Oke, dus morgen om 14.00 de zaal bekijken." Hij knikte. "Ja en we mogen echt niet te laat komen." "Nee, we zullen op tijd zijn." Ze stond op, pakte haar tas. "Oke, ik ga nu." "Is goed. Bedankt dat je kwam." Ze zette een kleine glimlach op. "Doeg." En zo snel als ze kon, was ze weg.

De dag daarna hebben ze de zaal bekijken en het zal wel goed. Het was inderdaad heel groot en prachtig. Jihane heeft met hun besproken hoe ze de decoratie en dat soort dingen wil. Gelukkig hadden ze daar geen problemen mee. Als ze ook de taart hebben uitgekozen, gaan ze ergens eten. De taart was precies hoe Jihane het wilde hebben. Ze mochten proeven en het was verrukkelijk. "Was wel lekker die taart he." Zegt Chafik als ze aan het eten zijn. "Echt wel. Ik denk dat ik alles zelf opvreet." Hij lachte en keek haar onderzoekend aan. "Heb je al een jurk?" "Een jurk?" "Ja, ik neem aan dat je niet in je spijkerbroek gaat trouwen." "Haha, nee... ik heb nog geen jurk. Nora zei vorige keer al dat ze iemand kent die hele mooie jurken heeft. Misschien dat ik van de week nog even ga kijken." "Moet je doen." "Ja..." Opeens voelde ze zich zo schuldig. Het gevoel was er een, de schuldgevoel tegen over Redouan. Hij heeft hun uit elkaar gehaald, hij heeft haar gedreigd Redouan wat aan te doen als ze niet met hem trouwt, hij heeft haar leven verwoest en nu... nu zit ze hier gezellig een hapje te eten alsof er niks aan de hand is. Alsof ze de beste vrienden zijn. Dit kon ze niet langer. Dit zou ze Redouan niet aandoen. Niet ook dit! Hem verlaten is erg genoeg. "Ik moet ervandoor." Zegt ze gelijk. Ze legt haar vork neer en staat op. Chafik keek haar verbaasd aan. "Wat!" "IK bedacht me net dat ik nog een afspraak heb staan." "Oh? Oke." Hij staat op. "Nee, blijf jij maar eten. Ik neem wel de bus." "Natuurlijk niet. We zijn samen gekomen en gaan samen terug." "Nee, Chafik. Dat hoeft niet... want ik ben ook van plan langs een vriendin te gaan." "Dan breng ik je toch daarheen." "Dat hoeft echt niet. Blijf jij maar lekker eten. Doeg." Voor hij wat kon zeggen, was ze al verdwenen. Niet begrijpend ging hij terug zitten en keek voor zich. Wat had ze nou opeens?