struggles in love (VOLTOOID)

58

Jihane, waar heb je het over?" Hij zag aan haar dat ze echt iets serieus moest vertellen. "Het is... ik wil dat je me begrijpt." Ze veegde snel een traan weg die uit haar oog ontsnapte. "Lieverd? Hee, zeg het maar." Hij legde zijn handen op haar schouders en keek haar meelevend aan. "Je gaat boos worden." Hij keek haar knikkend aan. "Misschien kan je eerst vertellen wat er is en dan zie ik wel of ik boos word." Ze knikte en keek hem serieus aan. "Hou je van me?" Vroeg ze luid. "Ja, natuurlijk. Dat weet je toch?" "Heb je er alles voor over om mij gelukkig te zien?" "Alles, schatje. Alles. Als jij gelukkig bent, ben ik het ook." Ze knikte wederom. "Ik ben bang... bang om je dit te vertellen, het is zo... beloof dat je het zult begrijpen." "Jihane, ik wil gen valse beloftes doen. Misschien kan ik het niet begrijpen. Maar... lieverd, zeg het gewoon." Nu begon hij ook zenuwachtig te worden. Als hij naar Jihane keek, ziet hij dat het er niet al te best uit ziet. Dat het zeker slecht nieuws is, maar hoe slecht kan het zijn? "Ik eh... er is gebeurd, iets onverwachts en ik had er echt geen controle over. Ik wilde het niet, maar het gebeurde en nu is alles anders." Ondertussen stromen de tranen over haar wangen. "Het is... ik eh..." "Jihane, hou me niet zo in de spanning. Vertel het!" Hij schudde zijn hoofd en drukte zijn handen op haar schouders terwijl hij haar strak aankeek. "Kom op. Zo erg kan het niet zijn... toch?" "Ik zeg het gelijk, dat doet minder pijn." Fluistert ze eerder tegen zichzelf dan tegen Redouan met haar hoofd gebogen naar de grond. Ze keek gelijk op en de woorden kwamen er uit. "Ik ga trouwen... met Chafik." Met haar hart in haar keel en het gevoel dat ze elke moment in elkaar kan storten, keek ze Redouan aan in de ogen. Langzaam verscheen er een grijns op zijn gezicht. Ze begreep er niks van. Onbegrijpelijk heeft ze hem dan aangekeken. "Dat was een goeie." Zegt hij lachend en laat haar los. Hij loopt naar de tafel en opent een brief. Hij begon die te lezen. Ergens leek ze zo geloofwaardig, maar het kon natuurlijk niet waar zijn, dacht hij. Haha, met Chafik trouwen? Sure! Jihane bleef staan als een beeld. "Redouan... het is waar." fluistert ze. Hij draaide zich om. Deze keer kwaad. "Dat moet je niet zeggen. Ik vind het geen leuke grap, Jihane!" Hij klonk woedend. Ergens wist hij dat dit geen grap was, maar dat sloot hij af. Hij negeerde dat. Jihane kon niet meer en zakte op de grond. "Redouan, verdomme! Zo maak je het alleen maar moeilijker! Ik ga met Chafik trouwen, dat staat vast!" Na die woorden liep hij op haar af en trok haar rechtop. Met zijn handen pakte hij haar gezicht stevig en keek haar streng aan. "Zeg dat niet! Ben je gek geworden o zo dat je zulke dingen zegt?! Natuurlijk ga je niet met Chafik trouwen!" Het leek hem logisch, maar waarom zegt ze het dan? "Redouan... ik hou van hem." Hij raakte in de war en schudde zijn hoofd. "Wat zei je?" Het koste haar moeite, maar alles voor zijn veiligheid. "Ik ben verliefd op hem geworden. Dat was het gene dat ik niet verwachte en dat ik niet wilde, maar dat is gebeurd en mijn ouders hebben ons samen gezien. Omdat ik ze niet teleur wilde stellen, heb ik gezegd dat ik met hem ga trouwen en de dag daarna, vroeg Chafik me ten huwelijk. Ik dacht aan mijn ouders en heb ja gezegd, maar ook omdat ik echt van hem hou. Zijn ouders komen zaterdag om mijn hand vragen." Hij schudde wederom zijn hoofd. "Je bent ziek! Natuurlijk hou je niet van hem. Weet je nog wat ie ons heeft aangedaan? Wat ie mij heeft aangedaan en Naoual? Jij valt niet op zulke types, dat weet ik en dat weet jij. Jij bent niet verliefd op Chafik. Ik ben de enige voor jou, dat heb je keer op keer heel duidelijk gemaakt. Hee..." Hij plaatste zijn lippen op die van haar en kust haar liefdevol. Ze kon niet anders dan hem terugkussen. Het voelde zo veilig en vertrouwd. Dit wilde nou voor altijd. Dit! En niet Chafik! "Jij en ik... dat is geloofwaardig." Hij klonk wanhopig en dat was hij ook, volgens Jihane. Ze keek hem verdrietig aan. Hij streelde met zijn vinger haar wangen. Hoe moeilijk dit ook voor haar was, dit moest ze doorzetten. Het moest! "Redouan... het spijt me. Ik ga trouwen met Chafik. Niemand kan dat veranderen." En ze trok zich weg van hem. Hij begreep het niet. Dit kan nooit Jihanes keus zijn. Nooit! Hij kent haar zo goed, niemand kent haar zoals hij dat doet. Dit is niet wat ze wil, dat weet hij zeker. Er zit meer achter. Ze houdt niet van hem, ze geeft niks om hem. "Heeft hij je gedwongen?" Vroeg hij zachtjes. Ze keek uit het raam en zuchtte diep. Waarom kan ze hem gewoon niet alles vertellen? Misschien komt het toch goed. Nee, Redouan zal Chafik zeker afmaken en dat is niet gelogen. Dat wist ze zeker en als Redouan dat niet doet, doet Chafik dat. Ze weet dat als ze de waarheid vertelt, dat het alleen erger wordt. "Ja dus!" Riep hij als Jihane niks zegt. Ze draait zich woedend om. "Nee, hij heeft me niet gedwongen! Dit is mijn keus! Ik wil dit zelf, verdomme!" "Dat geloof ik niet. Jij houdt niet van hem, jij wilt niet met hem trouwen. De rest van je leven met hem delen, zou je nooit willen. Dat wil je met niemand anders dan met mij net zoals ik dat wil. Je liegt, Jihane. Je beschermt iemand of iets anders. Ik weet alleen zeker dat hier meer achter zit." Ze loopt met grote stappen op hem af en gaat voor hem staan. "Redouan... je hebt het mis! Vraag maar na, je had toch connecties. Doe maar, dan zal je er achter komen dat ik dit zelf wil en als je ook maar iets om me geeft, zou je mijn wens accepteren!" "Nooit!" "Wat!" "IK zal het nooit accepteren en weet je waarom? ...Omdat dit niet jouw wens is. Omdat je hier niet gelukkig mee wordt. Ik laat het niet gebeuren." "Dan hou je niet van me." "Blijf dat maar vooral geloven." Dit was zo onduidelijk voor hem, maar hij komt er achter. Hij wilde weglopen, maar ze hield hem tegen bij zijn arm. "Redouan... alstublieft. Ik smeek je." Wanhopig heeft ze gesproken. Hij stond er versteld van en keek haar verbaasd aan. "Laat me dit doen. Ik hou van je, dat doe ik nog steeds. Maar ik ben echt verliefd op Chafik en ik wil echt met hem trouwen. Onze ouders zitten al dingen te plannen. Er is geen weg terug. Je weet hoeveel mijn ouders voor me betekenen, dus laat me dit doen. Alstublieft?" Hij was een tijdje stil. "Ik weet hoeveel je ouders voor je betekenen, ja. Maar jij weet ook hoeveel jij voor MIJ betekent." "Daarom vraag ik je dit. Voor iemand van wie je houdt, moet je alles opgeven alleen voor zijn geluk." "Maar je wilt dit niet, Jihane." "Ik wil dit. Echt! Ik wil dit en dit maakt me gelukkig. Mijn ouders gelukkig zien, maakt mij compleet. Doe dit voor mij, laat alles rusten voor mij." Hij was weer een tijdje stil. Toen schudde hij zijn hoofd. "Zeg alstublieft dat dit een droom is? Dat ik zo wakker wordt en jou in mijn armen tref?" Ze schudde haar hoofd. "Het leven gaat niet altijd zoals we willen en ik kan dat weten, Redouan. Ik kan dat weten. Ik heb geen spijt dat ik jou heb leren kennen en geen seconde met jou is tijdverspilling geweest. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel van iemand gehouden als van jou en nooit heb ik zoveel lol gehad en zoveel liefde gegeven of gekregen. Ik zal je ook nooit vergeten en ik zal altijd aan je denken, maar ook jij wordt gelukkig. Ook jij zal iemand vinden met wie je de rest van je leven wilt doorbrengen. Dat beloof ik je." Hij kon haar woorden niet geloven, ze is echt afscheid aan het nemen. Nooit, maar dan ook echt nooit heeft hij gedacht dat dit zou gebeuren. Het kwam niet eens bij hem op. Dit lijkt zo onwerkelijk. Gisteren waren ze nog gelukkig. Vanochtend maakte hij al toekomstplannen waar zij in voorkomt en nu... nu is alles in een flits voorbij. Hij stond voor een lastige keus. Of voor Jihane vechten of haar haar zin geven en haar gelukkig laten worden met iemand die hij haat. "Ik hou van je." Zegt hij zachtjes en gaat met zijn neus tegen die van haar. "Ik ook van jou, maar geloof me... dit is echt het beste. Dit maakt me gelukkig." Hij knikte zachtjes. "En ik dan?" Ze pakte zijn gezicht tussen haar handen en keek hem doorzoekend aan. "Jij zal ook iemand vinden. Dat weet ik zeker." "Jihane, dit kan niet. Ik heb zo sterk het gevoel dat er meer achter zit. Neem me alstublieft in vertrouwen. Ik beloof dat ik alles goed zal maken." Even twijfelde ze, maar ze was al zover. Dit moet ze niet verpesten. "Lieverd, dit is echt de waarheid." "Wanneer ben je verliefd op hem geworden? Wat is er allemaal gebeurd tussen jullie?" "Toen hij me redde, begon ik iets voor hem te voelen en het werd alleen maar groter. Eerst negeerde ik het, omdat ik zeker wist dat het over zou gaan, maar dat was het niet. Ik ben echt van hem gaan houden en hij is echt veranderd. Maar er is echt niks gebeurd tussen ons. Hij heeft niet aan me gezeten en ik niet aan hem. Ik wilde je niet bedriegen." "Hou je meer van hem dan van mij?" Die vraag brandde al een tijdje op zijn tong. "Onmogelijk. Maar ik hou wel genoeg van hem om mijn leven met hem te delen. Hij is goed voor me, echt." "Dus... al onze dromen eindigen hier? Onze plannen? Onze liefde voor elkaar? Eindigt alles hier?" "Het spijt me. Mijn liefde voor jou zal nooit eindigen. Nooit." Ze kuste hem zachtjes, maar het betekende zeker veel. Deze kus was speciaal, waarschijnlijk omdat het de laatste is. Dat voelde hij ook en maakte het alleen maar specialer. Na een tijdje dat eeuwig leek te duren, trok ze zich zachtjes terug. "Ik hou van je. echt." En ze liet haar hand uit de zijne glijden. Ze pakte haar tasje, keek hem nogmaals aan. Zijn verdrietige blik, zou ze nooit vergeten. Nooit! En toen liep ze weg. En hij... voor het eerst in zijn leven heeft hij een traan laten vallen voor een meisje. Voor het eerst en hij weet dat het ook de laatste keer zou zijn. Niemand betekent zo veel voor hem als Jihane. Niemand...