struggles in love (VOLTOOID)

37

Het zat haar toch niet lekker dat ze hem daar achterliet. Ze had medelijden. Ze wilde dat hij daar ook wegging. Ze heeft overwogen om terug te gaan en zeggen dat hij samen met haar mee kan rijden, maar ze deed het toch maar niet. Hij laat haar gaan en dat moet ze ook doen voor hij zich bedenkt. In de auto drong het echt tot haar door. Ze is vrij! Ze kan naar Redouan! Ze kan naar haar ouders en vrienden! Gelukkig, maar ook weer niet als ze aan Chafik denkt, reed ze weg naar het hotel...] Met moeite wist ze de weg te vinden. Het was er zo anders en leeg. Ze was daar nooit in die buurt geweest. Ze liep het hotelkamer binnen en sloot de deur. Het zag er heel chique uit allemaal. Ze liep er een rondje. Op het bed lagen er kleren, zoals hij gezegd had. Ze ging op bed zitten en bekeek de kleding. Een spijkerbroek en een zwart bloesje. Er lagen ook een paar zwarte pumps. Haar stijl. Ze vroeg zich zelf af of hij het zelf heeft uitgekozen of iemand anders. Een meisje? Ze stond op, en liep de badkamer in. Heerlijk! Hier heeft ze dus naar verlangd. Een lange, warme, heerlijke bad. Ze kleedde zich uit, liet de bad vollopen en maakte alles klaar. Ze kan niet wachten wanneer Redouan haar weer in zijn armen sluit en nooit loslaat. Het was een lange bad geweest. Ze had alle tijd, aangezien het nog ochtend is. Ze heeft ook zitten nadenken wat ze Redouan allemaal gaat vertellen. Nadat ze haar kleren aantrok en haar haren opmaakte, ging ze even eten, al kreeg ze niet veel op. Ze was erg benieuwd of Chafik nog daar is. Ze moest steeds aan hem denken. Ze had medelijden. Medelijden met haar ontvoerder, maar wel een heel aparte ontvoerder. Later toen ze klaar was met alles, vertrok ze met de auto van Chafik weg. Ze wilde als eerst naar Redouan. Naar de gene die ze zo heeft gemist. Jihane heeft hem niet eerder gebeld, omdat ze het als een verassing wilde houden. Maar jammer genoeg was hij niet thuis. Dan zou hij wel op werk zijn. Ze reed rechtstreeks naar zijn werk. Bij de balie vroeg ze naar hem. "Hij is in zijn kantoor." Zei de secretaresse. Jihane bedankte haar en ging met de lift naar boven. O, ze heeft hem zo gemist en met de seconde, voelde ze de vlinders in haar buik steeds meer worden. Bij zijn kantoor aangekomen, klopte ze zachtjes op de deur. "Ja, binnen!" hoorde ze zijn stem die haar doet smelten. Ze deed de deur open en liep naar binnen. Hij zat gebogen met zijn hoofd over een dossier. "Heb je me gemist?" Hij keek gelijk op bij het horen van haar mooie stem. "Jihane?!" Hij stond op en rende op haar af. Redouan hield haar stevig vast in zijn armen en kuste haar volop. "Schatje, wat?... wow, je bent er weer." "Ja, blij om me te zien?" Vroeg ze lief. "Blij?! Wat is blij?! De afgelopen dagen lijken echt jaren. Hoe zou ik ooit zonder je kunnen?" "Dat hoeft Insha'Allah ook niet. We blijven voor altijd bij elkaar en niemand kan dat veranderen." "Juist, ja. Niemand." En hij hield haar nog steviger vast. Opeens merkte hij haar hand op die in het verband zat. "Wat is er gebeurd?" "Oh, ongelukje. We hadden trainingen en het ging er wat te hard aan toe." Zei ze lachend. "Oh, lieverdje toch." "Doet niet meer pijn. Ik moest alleen het verband nog even op laten. Maar hoe is het verder?" Ze probeerde haar pols te verbergene die helemaal blauw is geworden door de handboeien. Gelukkig had ze een bloesje met lange mouwen. "Hamdullilah." Hij zuchtte diep en bekeek haar goed. "Zo, vertel! Hoe was het? Wat heb je ervan geleerd?" Vroeg hij na een tijdje. "Het was heel... leerzaam. Ik heb veel geleerd." Zei ze languit. "Ah, goed zo. Mijn meisje leert ook snel he?" "Je wilt niet weten." Samen liepen ze naar zijn bureaustoel en Jihane ging op zijn schout zitten. "Ik heb goed nieuws." "Oh, nog meer? Zo, wat ben ik een lucky man vandaag." "Ik heb het 'uitgemaakt' met Chafik." "Uitgemaakt?" "Ja, ik heb hem het hele verhaal verteld." "Het hele verhaal?" "Ja, hij weet alles." "Alles?" Jihane rolde met haar ogen. "Zeg me niet steeds na!" "Sorry, maar hoe bedoel je eigenlijk?" "Nou, ik heb hem verteld dat ik alsof deed om jou uit de gevangenis te houden. Om Naoual die aanklacht te laten intrekken." "Dat geloof ik niet." Jihane wist dat dit zou komen. "Dat geloof je niet?" "Chafik zou het nooit hierbij laten." "Hij wilde het eerst ook niet. Hij wilde wraak nemen, maar ik wist hem toch over te halen en dat het de juiste keuze is geweest. Dat hij verkeerd heeft gehandeld en oneerlijk. Dat ik hem vergeef als hij het hierbij zou laten." "En nu wil je zeggen dat hij daar akkoord mee is gegaan?" "Eh, ja. Zou je niet echt zeggen van Chafik he?" Zei ze lachend. Ze kon hem moeilijk de waarheid vertellen, want ze weet dat er dan grote ruzie komt tussen Redouan en Chafik. Ze weet dat Redouan meteen op Chafik afstapt en dan gebeuren er gekke dingen. Dingen die niemand wil. Dat wil ze voorkomen. "Het is echt ongeloofwaardig." "Ja, zeg dat wel, maar laten we er niet aandenken en al helemaal niet over praten. Ik heb je gemist en wil de afgelopen dagen inhalen." Een grijns bevond zijn gezicht. "Verberg je iets voor me, Jihane?" "Hoe bedoel je?" "Ik ken je langer dan vandaag. Ik weet hoe je in elkaar zit en ik weet ook nu dat je iets voor me verbergt." "Doe eens normaal!" Riep ze hysterisch en stond op. "Ik ben er net en vertel je het goede nieuws waar ik zo voor heb gevochten, waar ik mensen voor hem gebruikt. Goede mensen en dan vind je dat ik iets verberg. Ik verberg niks. In plaats me vast te houden en het alleen over leuke dingen te hebben, maak je me duidelijk dat je me niet gelooft. Hoe zou dat bij jou overkomen?!" Hij had meteen spijt van zijn reactie en stond op. "Schatje.." Hij hield haar bij haar middel vast en kuste haar op haar voorhoofd. "Het spijt me, snoepje van me. Ik wil gewoon bij je zijn en dat we geen geheimen voor elkaar hebben. Dat ik eindelijk eens gelukkig door kan gaan met jou. Begrijp je het?" "Ja, dat is ook wat ik wil, maar ik vertel je echt de waarheid. Vraag maar zelf aan Chafik als je me niet gelooft." "Ik geloof je en oke, we zullen het er niet mee over hebben." "Ik wil niet dat je alleen zegt dat je me gelooft. Ik wil dat je het echt doet." "Ik geloof je echt, Jihane. Het spijt me van mijn direct, oneerlijke reactie, maar ik geloof je echt. Als je zegt dat je niks verbergt, dan is dat zo. Kom hier." En hij omhelsde haar. Jihane voelde zich wel schuldig, maar het is het beste. Redouan mag er nooit achter komen. Ze weet dat hij Chafik dan niet met rust laat. Dat weet ze... "Ik hou van je." Fluistert hij zachtjes. "Ik ook van jou." Zegt ze zachtjes terug. In haar gedachten was ze bij Chafik. Waar zou hij nu zijn? Zou hij het goed hebben? Zou hij nu weer zichzelf zijn? Zou hij nog aan haar denken? Ze wilde niet aan hem denken, maar ze kon er niks aandoen. Het ging vanzelf. Wat heeft ze? Waarom voelt ze geen woede voor hem? Geen haat? Waarom voelt ze iets anders? Iets wat ze nog nooit voor hem heeft gevoelt? Sinds gisteren met die wond, toen ze zijn gevoelige kant zag en die kus.. sindsdien voelt ze zich anders tegenover hem. Wat is er veranderd?