struggles in love (VOLTOOID)

59

Daar zat ze dan. Eenzaam, trillend, bang en verdronken in haar eindeloze tranen. Nadat ze van Redouan wegging, reed ze rechtstreeks naar dat plekje verderop. Waar ze vorige keer ook was toen ze dacht dat Redouan nog van Naoual houdt. Dat plekje met het prachtige meertje en waar bijna geen mens te bekennen is. Dat is 'haar' plekje geworden. Hier kan ze tot rust komen, maar vandaag niet. Wat er zojuist is gebeurd, kan niemand goed maken. Ze kan dat nooit loslaten. Het is te moeilijk en ze wil het niet. Ze wil Redouan niet loslaten. Hij is belangrijk voor haar, hij is een deel van haar. Hoe kan iemand haar dit aandoen? Hoe kan iemand zoiets van haar vragen? Ze sluit haar ogen en leunde met haar hoofd naar achteren. Even speelde ze de scène in haar hoofd. De scène in haar toekomst, waar Redouan geen deel van uitmaakt, maar Chafik wel. Even wilde ze weten hoe het zal aflopen. En deed haar geen goed. Ze was ongelukkig en Chafik ging maar door. Hij chanteerde haar keer op keer en zij gehoorzaamde hem bij alles wat hij wil. Eenzaam was ze nog steeds. Ze opende haar ogen snel. Ze wilde er niet aandenken. Terwijl de zonnetje scheen, had ze het toch koud in haar t-shirt. Ze sloeg haar armen om zich heen en met rode, opgezwollen ogen keek ze voor zich. Ze had het echt gedaan. Ze had Redouan echt op gegeven. Dit was het, dit wat het. Hij had gelijk, al die dromen en plannen... alles is in rook opgegaan. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ze zal nooit meer die vertrouwde, veilige gevoel kunnen voelen. Het is afgelopen. Vandaag kwam er een einde aan. Dat er een einde kwam aan haar relatie met Redouan, betekent ook dat er een einde kwam aan haarzelf. Ze zal het niet laten zien, maar van binnen is ze kapot. Erger kan niet, vooral als ze denkt aan zijn laatste blik. Die teleurstellende, verdrietige blik. Hoe kan ze dat ooit vergeten? Hoe kan ze Redouan überhaupt vergeten? Dat kan niet. Dat zal Chafik niet van haar afpakken. De herinneringen die ze heeft aan haar allergrootste liefde zal niemand van haar af kunnen pakken. Niemand. Ze zal verder gaan met Chafik, ze zal hem gehoorzamen tot de dood, maar alles met tegenzin. En alles doet ze voor Redouan, ooit zal hij erover heen komen. Hij zal ook verder gaan met zijn leven... waarschijnlijk met Naoual.
Ze wist het bijna zeker. Naoual houdt nog van hem en hij kan weer van haar houden, niemand die hun tegen zou houden, zelfs Chafik niet. Maar wil ze wel dat hij verder met Naoual gaat? Nee, dat wil ze absoluut niet. En waarom niet? Het is niet omdat ze haar Redouan niet gunt of omdat ze ruzie hebben of omdat ze jaloers is, wat ze altijd zal zijn welke vrouw hij ook neemt, maar het is puur om het feit dat ze hem tegen zal komen. Ze zal hem tegenkomen, als ze trouwen. Naoual als schoonzusje, ziet ze bijna dagelijks en daarbij ook Redouan. Dat zal het alleen erger maken. Buiten dat gunt ze hem Naoual. Ze perfect! Maar ze wil het niet, alleen ze heeft er niks over te zeggen. Als ze willen dat het gebeurt, dan gebeurt het. Ze ging met haar handen door haar haren en zuchtte diep. "Het leven is hard." Zegt ze zachtjes.

"Luister, zoek het uit!" En hij hing op. Hij komt hier niet mee weg. Redouan was vastbesloten om zijn meisje terug te winnen. Hij laat Chafik hem niet weer kapot maken. Dit is het ergste dat iemand hem kan aandoen, zijn meisje afpakken. Maar dat zal hij niet toelaten. De hele tijd spoken haar woorden door zijn hoofd. "Dit maakt me gelukkig.", "Laat me dit doen.", "Dit maakt me compleet." Aan ene kant wil hij het laten rusten, maar zijn hart kan het niet aan. Hij kan niet zonder haar. Redouan, de man die nooit zulke gevoelens heeft gekend, die nooit heeft gedacht dat ie zoveel om iemand kan geven. Hij is totaal veranderd en dat komt door Jihane, hij wil haar houden en dat zal ook gebeuren. Nog steeds heeft hij het gevoel dat er meer achter zit en daar heeft hij iets mee gedaan. Hij heeft iemand gebeld en gezegd dat ie alles moet uitzoeken. Maar dan ook alles en als hij er achter komt wat het is, zal hij Chafik zijn verdiende loon geven en Jihane weer zijn armen sluiten. Dat is zijn doel en dat gaat hij bereiken, hoe dan ook. Niemand zal hem tegenhouden, zelfs Jihane niet...

Die avond, kreeg ze een smsje. Terwijl ze in haar bed tussen de lakens lag met een zakdoekje, opende ze het smsje en las die met een enorme brok in haar keel. "Schatje, dit hou ik niet vol. Ik mis je nu al. Doe dit niet.." Het was van Redouan. Ze ging zuchtend met haar handen tussen haar haren. Dit moet ophouden, ze moet het vergeten! Ze besloot terug te smsen. "Redouan, het is het beste als je me niet meer belt of smst. Laten we het hier bij laten." Ze twijfelde of ze het zou sturen, maar uiteindelijk deed ze het toch. Een paar minuten heeft ze gewacht of hij terug zou smsen, maar niks. Ergens vond ze het jammer, maar ze wist dat dit het beste is. Het beste voor iedereen...

"Dus, je gaat trouwen met Chafik en je hebt Redouan verlaten?" Riep Nora. Haar drie zussen keken haar verbaasd aan. "Ja, ik heb een besluit genomen en ...dit is wat ik wil." "Waarom geloof ik dat niet? Je lijkt anders helemaal niet gelukkig, ook al kom je aanzetten met zo'n neppe lach." Zegt Mounia. Shit, niet zij ook. "Je houdt van Redouan, gek! Dat is zo overduidelijk!" "Waarom kunnen jullie me niet gewoon feliciteren. Ik hou van Chafik en Redouan is verledentijd. We hadden ook vaak ruzie, misschien passen we toch niet zo goed bij elkaar. Chafik is geweldig. Wacht maar tot jullie hem ontmoeten." "Dit klinkt zo... niet jij! Het zo on-Jihane. Jij zou nooit Redouan verlaten voor een ander, hoe geweldig die ook is." Zegt Nora. "Toch heb ik het gedaan en dit is echt wat ik wil, voor de zoveelste keer." Zei ze met rollende ogen. "Oke, als jij dat vindt. Ik zal mijn twijfels aan de kant zetten, maar ik beloof niet dat ik je verhaal geloof. Het blijft wel een beetje vreemd, maar het is jouw leven en zolang je maar gelukkig bent." Waren de woorden van Karima. "Goed zo en nu jullie." Ze keken Mounia en Nora afwachtend aan. "Ik sluit me bij het verhaal van Karima." Zegt Mounia. Jihane kijkt naar Nora die haar onderzoekend bestudeerde. "Ik vind het raar, vreemd, onlogisch, onverwacht, gek, dom dat je zo een kanjer laat schieten. Meid, heb je wel hersens?!" Jihane keek haar met een lach aan. Ik weet het. Hij is de enige voor me, zegt ze in zichzelf. "Ja, het leven loopt anders dan we verwachten, maar Chafik is ook leuk, heel leuk." Dat was niet gelogen, dacht ze bitter. "Dan neem ik Redouan wel!" Roept Nora. Jihane keek haar geschrokken aan. "Grapje! Geen hartaanval!" Roept Nora lachend. Jihane kwam op adem. "Nou, gefeliciteerd, schat! Kom hier." Ze omhelsde Mounia stevig en de andere volgden ook. "Ik word moeder en mijn zusje wordt eindelijk vrouw." Zegt Karima lachend. Jihane lachte, nep natuurlijk. "Ja, super!"
Nu nog haar ouders... met name, haar moeder. Hoe zal die reageren als ze weet dat ze gaat trouwen met Chafik... en niet met Redouan?