struggles in love (VOLTOOID)

66

Die avond toen ze in bed lag, wilde ze net het licht uitzetten, als ze haar mobiel hoort trillen onder haar kussen. Met een diepe zucht nam ze op. Het was een anoniem nummer. "Ja?" "Jihane, met mij." Oeff.. het was Chafik. "Heey." Zegt ze zachtjes. "Ik hoop dat ik je niet wakker heb gemaakt." "Nou... eigenlijk wel." Loog ze. "Het spijt me dan... maar er zit me iets dwars." "Oh? Ben ik wel de geschikte persoon bij je moet zijn dan?" Vroeg ze zo normaal mogelijk. "Ja, want het heeft met jou te maken..." Ze was stil. Natuurlijk had ze dat moeten weten. "Jihane, wat is er? Waarom deed je vanmiddag zo raar en moest je opeens weg. En zeg maar niet dat je naar een vriendin moest of dat je een afspraak had, want ik weet net zo goed als jij dat dat niet waar is." Shit, wat moet ze nu zeggen. Nee... gewoon de waarheid. Ze hoeft zich niet anders voor te doen dan ze is. "Chafik... het was te gezellig, te normaal." Hij begreep er niks van. "Hoe bedoel je?" "We gedroegen ons als een bijna getrouwd stelletje. Ik lachte en vond het gezellig en het leek zo normaal, maar dat is het niet en ik wil het niet. Ik wil niet normaal doen en zijn als ik bij jou ben. Ik wil juist irritant en hatelijk doen." "Jihane, maar dat hoort niet. Zoals het vandaag was... zo hoort het en je zegt het zelf: het was gezellig en normaal. Waarom wil je je voordoen als iemand die je niet wilt zijn, iemand die ik ook niet wil dat je bent." "Maar Chafik, klinkt het niet bekent in je oren als ik je zeg dat je me gedwongen hebt met je te trouwen. Dus onze leventje samen is alles behalve normaal." "Jihane, dat heb ik niet alleen voor mezelf gedaan, dat heb ik ook voor jou gedaan. Het is pas het begin en je vind het al leuk, je geeft het zelf toe. Je moet alleen wennen." "Chafik, ik vind het niet leuk! Ik zou het nooit leuk vinden om een gedwongen leventje te lijden." "Het lijkt nu nog gedwongen, maar dat gaat veranderen. Het gevoel gaat veranderen, dat verzeker ik je." "Nee, Chafik. Het was vandaag de eerste en de laatste keer dat ik met je heb gelachen en me zo gezellig gedroeg. Voortaan doe ik het zelfde als er andere mensen bij zijn, maar dan weet je dat alles nep is. Het is echt over, want als ik dat blijf doen, ben ik schuldig... je weet wat ik bedoel. Dan ben ik iemand iets schuldig en wat ik hem nu al schuldig ben, is meer dan genoeg. Ik heb geen plaats voor meer schuldgevoelens." "Jihane, denk aan jezelf." "Zoals jij dat doet, Chafik? Nee, dank je. Als het ten koste gaat van anderen, hoef ik niet aan mezelf te denken." En ze hing op. Een traan rolde uit haar oog op de kussen. Hij belde niet terug, dat was ze wel van hem gewend. Steeds als ze ophang, belt ie nooit terug. Ze zuchtte diep en sloot haar ogen. Dit is het beste...

Een paar dagen later:
Jihane regelde haar bruiloft apart en Chafik apart. Als ze elkaar spreken door de telefoon, is het altijd "zakelijk". Ze bespreken de zaken en hangen op. Ook is de bruiloft verschuiven naar een maandje later. 22 oktober zal het pas plaats vinden, omdat er iets mis is gegaan met de locatie. Alles moest opnieuw geregeld worden en de afgelopen dagen hadden ze het zo druk, vooral Jihane, aangezien Chafik niet wist wat hij moest beginnen. Hij was zo slecht in dingen regelen die te maken hebben met een bruiloft of een andere feest. Gelukkig heeft Hind, zijn zusje hem vaak geholpen. Hij wilde hulp vragen aan Naoual, maar hun band wordt steeds lechter in plaats dat ie beter wordt. Ze groeien steeds verder uit elkaar. Soms spreken ze nauwelijks tegen elkaar. Hij kon er niet tegen. Ook een schuldgevoel bekruipt hem. Hij heeft spijt, hij heeft enorm veel spijt. In die tijd dacht hij aan wraak, alleen wraak. Toen dacht hij niet aan het feit dat ie zijn zusje zal kwijt raken. Hij heeft altijd goed met haar kunnen opschieten en nu is daar niks meer van over. Soms heeft ie gewoon de neiging om een goed gesprek met haar te voeren, samen uit eten, lachen, stoeien zoals vroeger en alle andere leuke dingen. Dan beseft hij dat het waarschijnlijk nooit zal lukken. Daardoor krijgt hij ook het gevoel dat het met Jihane mis kan gaan. Nu hij haar ook chanteert... misschien loopt het zoals met Naoual en raakt hij haar ook kwijt, maar die gedachte zet hij snel uit zijn hoofd. Jihane is van hem, van niemand anders en dat zal niet veranderen. Hij is zeker van zijn zaak. Na de bruiloft zal alles veranderen. Ze zal net zoveel van hem houden als hij van haar.
Vandaag voelde Jihane zich niet zo lekker. Ze lag met buikpijn in bed. Het was zulk lekker weer buiten. Het is ook al vakantie. Haar ouders vertrekken volgende week naar Marokko voor een paar weken. Zelf wil ze niks liever dan ook een weekje weg gaan. Een weekje ergens ver van hier en helemaal alleen. Zonder Chafik, zonder haar moeder die net uitgepraat raakt over de bruiloft. Helemaal alleen, tijd voor zichzelf nemen en alles op een rijtje zetten, maar ze moet nog zoveel doen voor haar werk en ook de bruiloft vraagt veel tijd en moeite.
Ze draaide zich op haar zij met haar hand onder haar hoofd en zuchtte diep, de zoveelste zucht van vandaag. Er werd op de deur geklopt. "Jihane?" Nora stak haar hoofd naar binnen. "Hoe voel je je?" "Nog slecht." "Tja, heb ik ook als ik ongesteld ben." Jihane zette een lach op. "Maar eh... ik wil gaan koken. Ik ben van plan lasagne te maken of wil je iets anders, aangezien je niet zo supergek bent lasagne." "Nee, lasagne is goed." Zegt ze zachtjes. "Weet je het zeker." Jihane knikte, praten ging moeilijk door de hoofdpijn. "Oke, dan zal ik gaan beginnen." En ze sluit de deur achter zich. Wat is ze toch blij met haar zussen. Ze heeft altijd een broertje of broer gewild, maar nu weet ze dat ze het heeft getroffen met haar drie zussen. Ze vullen alle lege plekken. Zoveel houdt ze van hun en het zal ook pijn doen wanneer ze hier weggaat. Ze keek haar kamer rond. Ze weet nog heel goed, hoe hard ze hebben gehuild toen Mounia en Karima het huis verlieten. Ze hebben weken lang zitten janken met hun moeder op de bank en nu zal het vast erger worden omdat iedereen weg is, behalve Nora. Ze zal alles missen. Haar lekker bedje, waar ze veel tranen op heeft gehuild, haar lange spiegel waar ze elke ochtend inkijkt en zich opmaakt, haar portretfoto tegenover haar bed waar ze op staat in haar uniform met een big smile. Nou... die kan ze wel meenemen, maar toch is het anders. Hier heeft ze bijna 22 jaar lang gewoond en nu komt er een einde aan. Dit is en blijft haar lievelingshuisje. Ze ging weer op haar rug liggen. Kort daarna viel ze in een diepe slaap.